Στα πόσα "όταν" έρχεται η Ευτυχία ;

Αχχ αυτή η Ευτυχία. Ποιος άραγε της έμαθε να παίζει τόσο καλά κρυφτό ;

Τι ωραίο βρίσκει σε αυτό το παιδιάστικο παιχνίδι;

Ίσως είναι που της αρέσει πως πρέπει να γίνεις παιδί για να γίνεις καλός σε αυτό.

Το ζητούμενο βέβαια είναι πως όλες οι κρυψώνες που ψάχνουμε, όλες οι μυστικές ντουλάπες και τα κρυφά στενά γράφουν ένα ανεξίτηλο, επίμονο ΌΤΑΝ.

Το Όταν που έχει χρόνο, θέλει χρόνο και καλεί αναγκαία συνεργάτιδα την Υπόθεση.

Μια υπόθεση που στο νου μας μοιάζει να εξαργυρώνει όλες τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες, να πληρώνει με το παραπάνω όσα η ανάγκη μας ζητά.

Και συγκροτείται έτσι όλη η ύπαρξη για να κατοχυρώσει όλες αυτές τις αναρίθμητες, απαιτητικές και υποσχόμενες προτάσεις.

Το όταν που συνοδεύει την μελλοντική επιτυχημένη δουλειά, την μεγάλη ανακάλυψη, τον επαρκή μισθό, με το καλό αφεντικό, τις ιδανικές συνθήκες στο σπίτι, την αγάπη και αποδοχή αν γίνεται και απ’ όλους και την κατανόηση από τους γύρω. Όλα αυτά αν είναι δυνατόν με λίγο κόπο που διώχνει ίσως τον κάθε κόμπο στην κοιλιά.

Το όταν που πρέπει να εκπληρωθεί έντονα και με μια ατέρμονη, άκαμπτη διάρκεια και ένταση.

Το όταν που απαιτητικά και απεγνωσμένα ζητά από τους άλλους να είναι έτοιμοι στο ιδιόρρυθμο “θέλω” μας.

Αυτό το “θέλω” που μας ψιθυρίζει πάνω από τον ώμο ιστορίες για προσδοκίες. Ιστορίες για το πως θα έπρεπε να στέκονται οι άνθρωποι απέναντι μας. Ιστορίες σαν βαριές υποχρεώσεις που βάζουν με κάθε “θέλω” και λίγο παραπάνω βάρος στους ώμους των άλλων. Στοιβάζουμε αδιόρατα και τελείως πρακτικά στον ζυγό αυτό όλες τις διορθώσεις και τις δυσβάσταχτες αλλαγές που πρέπει οι άλλοι να επισκευάσουν ή να μεταμορφώσουν πάνω τους για να γίνουμε ή καλύτερα να μας κάνουν εν τέλει ευτυχισμένους.

Μα άραγε ποιανού το ψυχικό ποτήρι ξεχειλίζει από ευτυχία για να μας δώσει το περίσσευμα του;

Έτσι, όταν δεν γίνονται οι άλλοι οι φανταστικοί φανταστικοί που με επιμέλεια πλάσαμε με πρώτη ύλη το "πρέπει", γίνεται άθλος η συγχώρεση τους.

Αυτή η ευτυχία…

Αισθάνομαι μερικές στιγμές πως μέσα μας είναι τόσο εξαρτημένα προσκολλημένη στα ονειρικά ινδάλματα που επιβάλλεται να γίνουν οι άλλοι, που δεν αφήνει χώρο στα αναμενόμενα λάθη, στις καθημερινές παραλείψεις, στις λογικές ελλείψεις στην φυσική ανθρώπινη ατέλεια.

Αυτό το “όταν” που δένουμε στην ευτυχία μικραίνει τόσο πολύ αυτό τον χώρο, που το οξυγόνο του “δεν πειράζει”, λιγοστεύει ασφυκτικά.

…

Ανάσα

Λίγο ανάσα βρε παιδί μου.

Να χωρέσει κάπου η αγάπη. Είναι φαίνεται αλλεργική στο στρίμωγμα.

Ραγίζει φαίνεται η ευτυχία όταν την σπάμε για να της αφαιρέσουμε από τα σωθικά της την ελευθερία.

Νεκρώνεται σύσσωμη όταν σφίγγουμε εμάς, αλλά και τους άλλους. Σταματά απότομα η κυκλοφορία. Δεν πετυχαίνει καμία μετάγγιση.

Μα...

Μα είναι φορές που είναι εντυπωσιακά οξύμωρο πως αυτές ίσως οι ίδιες "αδυναμίες" των άλλων που βάζουμε ανεξίτηλα στην μακριά αυτή λίστα του “μη”, δύνανται να γίνουν, στην οροσειρά της Αγάπης, το μονοπάτι για την ευτυχία. Διάσπαρτα στο δρόμο για καλή μας τύχη έχει για ξεκούραστα παγκάκια την Αγάπη των άλλων, συχνά ταμπέλα την Ειρήνη και κατατοπιστικά βέλη το βαθύ εσωτερικό χαμόγελο. Σημάδια πως δεν χάσαμε την πορεία μας.

Όταν

Το διαβάζω και μου φαίνεται αδύναμο να βαστάξει στις πλάτες του την βαρύτιμη Ευτυχία.

Όλο ζω για να εκπληρώνεται και μόλις λίγο βλέπω από τον καθρέφτη ένα ομοίωμα της το "όταν" μεταμορφώνεται σε ένα μεγαλύτερο, πιο απαιτητικό και αγωνιώδες.

Όταν. τΟΤε και ΑΝ. Πότε και ίσως. Κάποια στιγμή και μπορεί.

Δεν πιστεύω πως μπορεί να γεμίσουν έτσι τα απύθμενα ποτήρια των προϋποθέσεων από ευτυχία. Πιο πιθανό ίσως να χωρέσει μέσα ο καημός και το παράπονο. Το άχτι και το δάκρυ του ανεκπλήρωτου ή του λίγου και του προσωρινού.

…

Ίσως βέβαια οι καλύτερες κρυψώνες του κρυφτού να είναι πίσω από το “Τώρα”.

Στο τώρα που αρχίζουμε να θέλουμε να αλλάξουμε έστω λίγο το δικό μας “ίνδαλμα”. Να γίνουμε πράγματι ελεύθεροι, ξεφορτώνοντας τις ογκώδεις απαιτήσεις από όσους ζητούμε να μας αγαπούν με τον τρόπο που περιμένουμε. Τότε, ίσως πράγματι να μας αγαπήσουν, γιατί ίσως τότε θα έχουμε ξεκινήσει να τους αγαπάμε.

Στο “τώρα” που κάνει το μονοπάτι για την ευτυχία από αυτοσκοπό, σχέση.

Στο “τώρα” που το βλέμμα ξεκινά να περιεργάζεται όσα αντιστέκονται στον φευγαλέο χρόνο, όσα τον περνούν και όσα αφαιρούν με ανεπαίσθητο τρόπο τους δείκτες του.

Το τρένο με τις πολλές στάσεις των “όταν” φαίνεται πως κάνει κυκλική διαδρομή γύρω από την ευτυχία. Μάλλον πρέπει να γίνει αποβίβαση και πιθανότατα “σήμερα”. Ίσως, ποιος ξέρει, να χρειαστεί και λίγη πεζοπορία, ανάβαση ή αναρρίχηση, ανάλογα με το πόσο σύντομα ή ψηλά θέλει να ανέβει κανείς.

Και τα πρώτα βήματα ακουμπούν πάντα στις παρυφές, με το βλέμμα μπροστά και την Καρδιά ψηλά.

Τις περισσότερες φορές σιωπηλά, γιατί κάπου εκεί είναι που η Ευτυχία ψιθυρίζει στη Καρδία, μαρτυρώντας την κρυψώνας της,

 πως τόσο καιρό ήταν κιόλας, 

να εδώ, μπροστά μας.