Χαμογέλα... ξεκινά το σχολείο!

Ο πρωινός μονότονος ήχος του κουδουνιού προμήνυε πλέον την αρχή του νέου σχολικού έτους. Τα παιδιά συνωστισμένα στον προαύλιο χώρο. Βλέμματα βαριεστημένα, αγωνιώδη, εκνευρισμένα που ένας  ακόμη ο Σεπτέμβρης τους βρίσκει απέναντι από τα θρανία με το σχολικό σακίδιο στους ώμους. Είναι δύσκολη η προσαρμογή, επώδυνη η απότομη αλλαγή. Μετά από ένα  τόσο ξεκούραστο καλοκαίρι, μια τόσο εξαναγκαστική αρχή. Οι μαθητές παίρνουν θέσεις στα θρανία. Ο καθηγητής παρατηρεί εξεταστικά τα παιδιά με ένα μικρό χαμόγελο που υπόσχεται πολλά. To ντύσιμο του κάθε παιδιού όμορφο, ταιριαστό, νεανικό. Το κούρεμα όλων στυλιζαρισμένο. Οι  κοπέλες με κοτσιδάκια, πλεξούδες και περιποιημένα χτενίσματα. Τα αγόρια με φράντζα, σβήσιμο ή γουλί. Ένα πιο αυστηρό ύφος δίνει οπωσδήποτε το ξυρισμένο κεφάλι που συνήθως συνοδεύεται με σκουλαρίκι ή τατουάζ. Ωστόσο εξαίρεση αποτελεί o Γιωργάκης. Το κεφαλάκι του γυαλίζει. Όμως τα μάτια του ορθάνοιχτα, διαυγέστατα σε εξετάζουν, σε ακτινογραφούν. Τα τετράγωνα   γυαλιά του προσθέτουν ένα ακόμα πιο αινιγματικό ύφος. Είναι πλέον Τρίτη λυκείου και έχει μπει στην τελική ευθεία… για τις πανελλήνιες.

Ο Γιωργάκης δεν πέρασε φέτος ένα συνηθισμένο καλοκαίρι. Στα τέλη του περασμένου Μάη ένιωθε κάτι πόνους, εξασθένιση και αιμοπτύσεις. Τα λόγια του γιατρού ήταν μοιραία, ίσως περιείχαν την χειρότερη λέξη που μπορεί να ακούσει ένα μικρό παιδί. Όγκος. Δύο συλλαβές που είναι ικανές να ψαλιδίσουν τα  φτερά ενός μικρού ονειροπόλου…  Οι χημειοθεραπείες ξεκίνησαν άμεσα. Οι νοσηλείες εντατικοποιήθηκαν, οι γιατροί πλέον τον είχαν υπό συνεχή παρακολούθηση.

 Σήμερα ο καθηγητής του τον αντίκρυσε και έπνιξε μέσα του ένα λυγμό. Τον συνάντησε λίγο  μετά ‘’φορώντας’’ το καλύτερο χαμόγελο που είχε. Μερικές φορές αυτή η μάσκα της χαράς έχει επιτυχία… «τι κάνεις Γιωργάκη; Όλα καλά; Πώς περάσαμε το καλοκαίρι μας;». Ο Γιωργάκης τον κοίταξε στα μάτια – είναι αυτό το ψυχρό βλέμμα της απότομης ωριμότητας που σε μαρμαρώνει-. Προσπάθησε να χαμογελάσει-. « εε… καλά. Αν και ήταν δύσκολο… είχα συνεχώς  χημειοθεραπείες, αιματολογικές εξετάσεις, ακτινογραφίες. Δεν μπορούσα να κάνω μπάνια, ούτε ταξίδια. Πονούσα πολύ, πονούσα συνεχώς…». Ξαφνικά σαν να θυμήθηκε κάτι άνοιξε απότομα τα βλέφαρα του. « Όμως σήμερα τελείωσα και την τελευταία! Οι γιατροί είπαν ότι ο όγκος συρρικνώθηκε αρκετά και προς το παρόν δεν χρειάζεται να ανησυχώ».

Μια μικρή ανακούφιση ένιωσε στην σφιγμένη του καρδιά ο καθηγητής και συνέχισε να του μιλά με τον ίδιο φιλικό τόνο, κρύβοντας πάντοτε περίτεχνα το δάκρυ του. Το κουδούνι ξαναχτύπησε. Όλα τα παιδιά και πάλι στα θρανία. Ο καθηγητής καθυστέρησε λίγο, καθώς στεκόταν ακίνητος παρακολουθώντας τον Γιωργάκη να κατευθύνεται με το χαρακτηριστικό λαμπερό του κεφαλάκι ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά και αναρωτιόταν… «ποιος πρέπει να διδάξει ποιόν τώρα;»…

Ο Γιωργάκης δεν ντρέπεται, δεν φοβάται, συνεχίζει να ελπίζει. Δεν ασχολείται με τρίχες. Δεν αφήνει τις δυσκολίες να τον λυγίσουν. Κατά την διάρκεια των διακοπών που άλλοι απολάμβαναν τις κυματιστές ομορφιές του καλοκαιριού ή προετοιμάζονταν για τις πανελλήνιες εξετάσεις ο Γιωργάκης δεν ήταν στο γραφείο του, έδινε άλλες εξετάσεις. Λίγο πιο μακριά από το σπίτι του σε κλινικά κρεβάτια. Τον ‘’κεντούσαν’’ με βελόνες που υπερχείλιζαν από πόνο. Τρείς μήνες πέρασαν  υπομένοντας, επιμένοντας. Οι ψυχικές - ενεργειακές του μπαταρίες άδειαζαν την στιγμή που ο άθλος του επικείμενου σχολικού έτους τον περίμενε. Τώρα όλοι οι μαθητές τον κοιτούν με περιέργεια και λύπηση, αυτόν τον ιδιαίτερο συμμαθητή τους, που κάθεται στην γωνία της τάξης συλλογισμένος. Δεν αποκρίνεται στα εταστικά βλέμματα. Συνεχίζει να ελπίζει, να νιώθει ισοδύναμος με όλους τους άλλους. Όμως  η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ισοδύναμος. Είναι σίγουρα πολύ περισσότερο δυνατός. Έγινε δυνατότερος.

Έτσι λοιπόν η νέα σχολική χρονιά βρίσκει την πλειονότητα των μαθητών με μια διάθεση αποστροφής για ένα κοινότυπο, καθιερωμένο ξεκίνημα . Δεν εκτιμούν τις νέες ευκαιρίες. Δεν εκτιμούν αυτά τα οποία ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να κερδίσουν ή να χάσουν. Ίσως σήμερα ο μόνος χαμογελαστός να είναι ο Γιωργάκης. Χαμογελάει που βλέπει τους φίλους του, που θα έχει  ακόμα την ευκαιρία να ζήσει περισσότερο και περισσότερα. Ακάθεκτος κυνηγάει τα δικά του όνειρα, τους δικούς του στόχους. Αυτός χαμογελάει. Εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεφυσάμε περνώντας την πόρτα της τάξης, να μεμψιμοιρούμε ήδη από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Είναι άδικο να λησμονούμε το κεκτημένο προνόμιο της υγείας μας με το οποίο θα διεκδικήσουμε νέες εμπειρίες και γνώσεις. Ας χαμογελάσουμε, άλλοι δεν μπορούνε. Ας εκτιμήσουμε την κάθε μας στιγμή. Carpe diem…  

                                    (δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι, είναι μια μικρή αληθινή ιστορία )