έχω ευ-λεξία

Φαντάσου να κλείνεις τα μάτια και να προσπαθείς να σκεφτείς κάτι σημαντικό, κάτι που με λαχτάρα θες να το μεταδώσεις έντυπα στους άλλους γύρω σου. Να προβληματίζεσαι για ώρα και να προσπαθείς μάταια να συγκεντρωθείς. Και μόλις αποφασίσεις να πιάσεις το στυλό για να ζωγραφίσεις τη σκέψη σου στο χαρτί – λες και το μελάνι εσκεμμένα να μπερδεύει τα γράμματα – κάτι άλλο, κάτι παραμορφωμένο βγαίνει στο χαρτί. Πας να ακουμπήσεις την μύτη του στυλό στην κόλλα και αρνούνται τα γράμματα να μπουν σε τάξη. Ανορθόγραφοι επαναστάτες, ανακατεμένοι, ενοχλητικοί χαρακτήρες αντιστέκονται. Αντιστέκονται στην σύνταξη, στην ορθογραφία, στους νόμους της γραμματικής. Όλη η σκέψη, η λογική και η φαντασία σου λειτουργεί άψογα κι όμως τα δάχτυλα σου γλιστρούν, αποφεύγουν το σωστό, ελκύονται θαρρείς από την ανορθογραφία, αρέσκονται στην ακατανόητη αποτύπωση γραμμάτων-σχημάτων. Σαν μικρά παιδιά. Παλιμπαιδίζουν κάνοντας ζημιές και αταξίες στον πειθαρχημένο σου νου.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι…;

Να γράφεις κάτι που δεν θέλεις, να ξέρεις το σωστό και να γράφεις το λάθος. Να είσαι παν-έξυπνος και να σε περνάν για ανόητο και απρόσεκτο, να ξέρεις πολλά και να γράφεις λίγα από φόβο. Να διστάζεις να εκφραστείς, να ζωγραφίσεις κάθε σου σκέψη. Να κοιτάς το χαρτί σου και να είναι μουτζουρωμένο, άμορφο, ενώ ξέρεις  ότι είσαι ο καλύτερος ζωγράφος, ο ικανότερος γλύπτης. Να αντικρύζεις το τετράδιο σου και να νιώθεις ηττημένος για ακόμη μια φορά από τα γράμματα και το συντακτικό, προδομένος από τα δάχτυλα και το μελάνι. Να κοιτάς τον διπλανό σου που γράφει αβίαστα και να αισθάνεσαι τόσο μειονεκτικά, αναπάντεχα ταπεινωμένος.

 Να ονειρεύεσαι κόσμους ακλόνητους, συναρπαστικούς στόχους και γενναία κατορθώματα και να τσαλακώνονται όλα από ένα λάθος «ε», να κλονίζονται από μια λάθος θέση της λέξης, να εμβολίζονται από τους μυτερούς ατίθασους τόνους που δεν κάθονται σωστά πάνω από τις λέξεις. Να ταλαντεύονται επειδή το κόμμα και οι τελεία είναι σαν δίδυμα, τα αποσιωπητικά και τα εισαγωγικά ακούγονται το ίδιο. Επειδή τα κεφαλαία με τα μικρά είναι κομπλεξικά με το ύψος τους και η άνω τελεία αποφάσισε να αιωρείται ανεξέλεγκτα. Επειδή το ερωτηματικό απορεί, αιφνιδιαστικά  μόνο στο τέλος και η παύλα είναι γιώτα που και αυτό δικαιολογημένα αποφάσισε από την βαρεμάρα, των τόσων λαθών, να ξαπλώσει το κακόμοιρο.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι κάτι πρέπει να γίνει, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Χτυπάς το χέρι κάτω και παίρνεις μια βαθιά αποφασιστική ανάσα. «Θα τα καταφέρω». Φωνάζεις, όχι για να το ακούσουν οι γνωστοί και οι φίλοι σου, αλλά για να το ακούσουν κυρίως τα δάχτυλα και το στυλό, να τρομοκρατηθούν και τα είκοσι-τέσσερα γράμματα, να πειθαρχήσουν όλα τα σημεία στίξης. Κι όμως είμαι σίγουρος, πως αν το αποφασίσεις θα το καταφέρεις. Ξέρω, είναι δυσκολία μαθησιακή  που σου μαθαίνει, αλλά συγχρόνως συγχύζει και συγχέει, πρόβλημα που προβληματίζει, λάθος κατά λάθος.

Όμως όλοι ξέρουμε, ότι  η Δυσ-λεξία ακούγεται κάτι το τόσο ασθενές δυσ-ανάγνωστο , δύσ-κολο, δυσ-οίωνο, που φέρνει δυσ-φορία και δυσ-ανασχέτηση. Πράγματι, μπορεί να επιφέρει όλες αυτές τις συνέπειες και τα εμπόδια, όμως πιστεύω ότι μέσα στο κοφτερό μυαλουδάκι όλων αυτών των παιδιών η φαντασία συνεχίζει να είναι ευ-κίνητη και εύ-πλαστη. Τα όνειρα εύ-κολοι στόχοι και οι θαρρετές επιδιώξεις τους ευ-ανάγνωστες, στον δικό τους κουραστικό, αλλά αδιαμφισβήτητα μαγικό τους κόσμο. Μια αληθινή ευ-λεξία …   

Μιν απαιλπίζεστε, ολη κανουμαι λάθη,

    απλὀς, εσείς έχετε το θάρρος να το δείξετε …