εκεί όμως πήγες;

   

Το εισιτήριο σας, παρακαλώ

-          Ορίστε, είπα χαμηλόφωνα και τέντωσα το χέρι μου με αγωνία προς τον κύριο της υποδοχής

Αυτό ήταν.

Τόσο απλό.

 Βρισκόμουν με μια κίνηση σε ό,τι πιο μαγικό είχα δει τον τελευταίο χρόνο. Σαν τους ταχυδακτυλουργούς που με δύο λέξεις και μια κίνηση βγάζουν μέσα από το μυστήριο καπέλο τους τόσο απρόσμενες εκπλήξεις. Και μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Έτσι κάπως ήμουν και εγώ όταν είδα ακριβώς μπροστά στα μάτια μου να ξεδιπλώνεται αυτό το μαγικό. Το Μαγικό Πάρκο. «Magic Park» για τους  ενδιαφερόμενους.

 Δεν πήγαινα πρώτη φορά, αλλά ήμουν ενθουσιασμένος, γιατί πήγαινα ως «μεγάλος». Ένιωθα κάπως σαν εισβολέας. Σαν άλλος Γκιούλιβερ. Ένας παράνομος επισκέπτης σε μια χώρα μόνο για χαμόγελα κάτω των 15. Δεν δίστασα όμως. Ήθελα να ξυπνήσω από τον λήθαργο αυτό το ξεχασμένο παιδί μέσα μου. Να ξεσκονίσω αυτό το αίσθημα που λέγεται παιδική αφέλεια.

Και πράγματι.

Δεν χόρταινε το βλέμμα μου να γεμίζει από τα ξέφρενα τρενάκια, από τις μεγαλειώδεις ρόδες, από τα αμέτρητα μικρά παιχνίδια, τις απρόσμενες εκπλήξεις που σε περίμεναν σε κάθε γωνιά. Ζαχαρωτά και κλόουν, πολύχρωμα δώρα και εκτροχιασμένες καρέκλες στον αέρα, μου διέγειραν πλέον κάθε αίσθημα ενθουσιασμού. Όλα γύριζαν τόσο γρήγορα, οι παιδικές φωνές και τα γέλια με περιτριγύριζαν στερεοφωνικά. Σαν να είχαν ζωντανέψει όλα τα παραμύθια γύρω μου. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων με τις περίεργες φιγούρες παντού, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ με τα γλυκά και τις σοκολάτες σε κάθε περίπτερο, ο Πίτερ Παν με την νεραϊδόσκονη να κάνει κάθε αντικείμενο να ίπταται στον αέρα.

Ήμουν προς το τέλος του ταξιδιού, έτοιμος να φτάσω στο «και ζήσαν αυτοί καλά…» του παραμυθιού, όταν ξαφνικά είδα στο βάθος μια γνώριμη φιγούρα. Εστίασα λίγό στο βάθος και είδα ένα  μικρό μπόμπιρα να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα εμένα. Σαν να ζωντάνεψε κάποια από αυτές τις αστείες μινιατούρες. Ξαφνιάστηκα λίγο στην αρχή μα μετά με κυρίεψε ένα πλατύ χαμόγελο. Συνειδητοποίησα ότι ο μικρός ήρωας ήταν ένας πολύ καλός μου φίλος και ας ήταν στο ύψος της μέσης μου. Βλέπεις πολλές φορές δεν έχει σημασία πόσα μέτρα απέχει το κεφάλι σου από την επιφάνεια της γης, αλλά πόσο απέχει η καρδιά σου από την επιφάνεια του ουρανού…

Και στην προκειμένη περίπτωση ήταν κοντός, γιατί η καρδιά του ήταν κοντά στον ουρανό.

Έτσι λοιπόν έφτασε κοντά μου και πήδηξε να κρεμαστεί από τον λαιμό μου.

-          Γεια σου Δημήτρηηη!

-          Χαχα γειά σου Αγγελάκο, τι κάνεις;

-          Καλά, και ήταν ένα «καλά» γεμάτο ζωντάνια και παραστατικότητα.

-          Τι λέει; περνάς καλά στο Magic Park; Σου αρέσει;

-          Είναι ΤΕΛΕΙΟ, και σαν να γέμιζε το στόμα του με αυτή την λέξη, σαν τεράστιο γλειφιτζούρι, σαν να μην χωρούσε σε γράμματα αυτό που ένιωθε και πνιγόταν από χαρά.

-          Για πες μου, όμως, πήγες στην μεγάλη ρόδα; Είπα με ένα ειρωνικό περιπαιχτικό ύφος

-          Ναι φυσικά!

-          Στο γρήγορο τρενάκι εκεί πέρα;

-          Ναι φυσικά!

-          Εκεί; Εκεί; Και άρχισα εν ολίγοις να του απαριθμώ τα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια, δείχνοντας του με το δάχτυλο μου προς όλες τις κατευθύνσεις. Όμως στο τέλος είπα να τον πειράξω λίγο και να του κάνω μια ερώτηση για να μπερδευτεί

-          Όμως Αγγελάκο εκεί πήγες; Και έδειξα με τον δείκτη μου κατακόρυφα τον γαλάζιο ουρανό. Περίμενα  με ένα πονηρό χαμόγελο και με μια περίεργη αγωνία να τον δω να κολλάει, και να καταπίνει αμήχανα, όμως …

-          ΝΑΙ! Φυσικά! πήγα, είπε κατευθείαν

-          Και πώς πήγες εκεί ρε Άγγελε ; απάντησα πολύ αιφνιδιασμένος, με τα αυτιά τεταμένα να δω τι θα μου απαντήσει.

-          Μα με την προσευχή…

Και εδώ κάπου σταμάτησε η ιστορία. Η συνέχεια πια δεν με ένοιαζε, το τέλος με άφηνε αδιάφορο. Ηχούσε στα αυτιά μου μόνο αυτή η φράση «μα με την προσευχή».

Για φαντάσου…

Ένα τόσο μικρό παιδάκι είδε αυτό που δεν βλέπουμε εμείς με την σκληρή μας καρδιά. Είδε ότι ακόμα και εκεί πάνω μπορείς να πλησιάσεις το «Magic Park»  που λέγεται ουρανός, με μόνο αντίτιμο την προσευχή. Και το φοβερό είναι πως για τους μικρούς η είσοδος είναι δωρεάν. Μια είσοδος στενή και χαμηλή, μόνο για τους κοντούς. Ένας ουρανός που δεν χωράνε οι «ψηλοί», παρά μόνο αν γονατίσουν. Ένα «παιχνίδι» που λειτουργεί μόνο με ευχή, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Προσ- ευχή.

 Ελπίζω τουλάχιστον και εμείς να βρούμε κάποτε τον δρόμο, Προς τα επάνω.

Ο μικρός τον βρήκε, γιατί να τον χάσουμε εμείς; 

                                                                                                                            Σε ευχαριστώ Αγγελάκο

Για την προσ-ευχή σου.
 Σίγουρα το όνομα σε βοηθάει.

(δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι,
 αλλά μια μικρή αληθινή ιστορία)