το παιδί απο tattoo

Το λεωφορείο σταμάτησε στο τελευταίο φανάρι πριν τον τερματικό σταθμό. Εγώ χάζευα έξω από το παράθυρο το φανάρι και τα φώτα του δρόμου, να κάνουν παρέα στο μοναχικό φεγγάρι και τα λιγοστά σκορπισμένα αστέρια.

Δίπλα μου ξεκινούσε ένας αρκετά ανηφορικός δρόμος και αυθόρμητα το βλέμμα μου μαγνητίστηκε από τέσσερις ρόδες που τσουλούσαν αργά και βασανιστικά στην βάση του. Φαίνονταν οι ρόδες να αγκομαχούνε τρικλίζοντας στην πάλη τους με την τριβή, καθώς το φορτίο που κουβαλούσαν ήταν κατάμεστο από τσίγκινα και μεταλλικά μαραφέτια που κρέμονταν από το βασανισμένο σιδερένιο καρότσι. Ο «πιλότος» του ευτράπελου οχήματος, μια καμπουριασμένη γιαγιάκα, που έδειχνε να αγκομαχάει σε κάθε βήμα προς την κορυφή του λόφου. Τα ρυτιδιασμένα της χέρια και τα εύθραυστα γόνατα της όμως δεν την πρόδιδαν. Πάλευαν επίμονα να σπρώξουν το βαρύ φορτίο ένα βήμα παραπέρα για να φτάσει επιτέλους στον προορισμό του.

Κοιτούσα με θαυμασμό αλλά και με συμπόνια τον μικρό Σίσυφο. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι παραπάνω και ένα χέρι την σκούντηξε και έκανε νόημα ευγενικά στην γηραιά κυρία. Κατάφερα με δυσκολία να διαβάσω τα εκφραστικά χείλη και το πλατύ χαμόγελο που έλεγε «αφήστε το σε μένα, δεν είναι κόπος».

Και το έσυρε υπομονετικά μέχρι πάνω. Μέχρι την κορυφή. Την κοίταξε με το ίδιο στοργικό βλέμμα και με ένα εύθυμο νεύμα συνέχισε ο νεαρός αχθοφόρος τον δρόμο του. Άφησε την γιαγιά πίσω του να τον ευχαριστεί συνεχώς, χαιρετώντας τον.

Δεν προχώρησε πολύ. Έφτασε κάτω από μια λάμπα του πεζοδρομίου και τότε το κίτρινο θαμπό φως αποκάλυψε διακριτικά τα χαρακτηριστικά του «αγαθού γίγαντα». Ψηλό ανάστημα, πυκνά μούσια, θεόρατες πλάτες και γραμμωμένα χέρια που «στολίζονταν» από ασημένιες αλυσίδες και βραχιόλια. Το στήθος καλυμμένο με μια μπλούζα ενός γνωστού metal συγκροτήματος. Όμως αυτό  που σου κέντριζε την προσοχή ήταν τα τατουάζ που έπλεκαν περίτεχνα όλο του το σώμα. Νεκροκεφαλές και ινδιάνοι, άγνωστα πρόσωπα και διάφορα στιχάκια σε διάφορες γλώσσες χρωμάτιζαν μονόχρωμα κάθε σπιθαμή  του δέρματος του. Ίσως για τους περισσότερους να ήταν κάτι αντιαισθητικό ή και αποκρουστικό. Όλη του η παρουσία σχεδόν ενοχλητική.

Κι όμως αυτός ο «μουντζουρωμένος βράχος» έκρυβε κάτι τόσο ευγενικό μέσα του. κάτι τόσο λεπτό.

Πόσο τον αδικούσε άραγε αυτή η εξωτερική εικόνα. Πόσο θα τον υποβάθμιζε στα αμείλικτα βλέμματα μας, στην μεροληπτική κριτική μας. Τελικά είναι πολύ εύκολο να βγάλεις βιαστικά πορίσματα για τους περαστικούς γύρω σου. Πανεύκολο να κατατάξεις σε κατηγορίες τον κάθε  άγνωστο. Αστείο να περιγράψεις τον εσωτερικό του κόσμο κοιτάζοντας ένα εξωτερικό τατουάζ που σου γνέφει προκλητικά.

Το σκουλαρίκι στην μύτη, το τσιγάρο στα χείλη και το piercing  στο φρύδι δεν είναι το εισιτήριο για να μπεις στην black list των «κακών παιδιών». Καμιά δερματοστιξία δεν μπορεί να κρύψει  το μικρό παιδί μέσα σου και κανένα ξυράφι, που ξυρίζει μαλλιά, δεν  καθορίζει τον τρόπο που θα χτυπά η καρδιά σου. Είναι επιλογές, επιπόλαιες και μη, που σίγουρα αποτυπώνονται  στην «δερμάτινη ενδυμασία» μας, μα δεν μπορούν να μας αποκλείσουν από το να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και να προσφέρουμε στους άλλους τον εαυτό μας.

Με το να κατακρίνω, επιβεβαιώνω ότι  είμαι αδιαμφισβήτητα χειρότερος, πιο κενός και άδειος από αυτόν. Ακόμα πιο μουντζουρωμένος στην καρδιά. Απλώς θρέφω με στοργή λίγο ακόμα τον αδυσώπητο ναρκισσισμό μου, την αλύγιστή φιλαυτία μου. Παίρνω δύναμη από την ψευδαισθητική αναβάθμιση που κάνω μόνος μου. Αυτός τουλάχιστον που απαξιώνω, ο πιο ταπεινός, είναι ένα ρόδι με σκληρή και τραχιά φλούδα, όμως με άφθονους, εν δυνάμει, εσωτερικούς καρπούς.

Είναι τόσο κρίμα να αγνοούμε έναν τέτοιο θησαυρό, που είναι απλά καλά ασφαλισμένος μέσα στο κοχύλι του μαργαριταριού. Ίσως και εμείς, εάν μεγαλώναμε με τις ίδιες συνθήκες που ανατράφηκε αυτός, και με τις ίδιες εμπειρίες και βιώματα, να ήμασταν «χειρότεροι».

Καλύτερα να σωπάσουμε λίγο. Οι κριτές περίσσεψαν πλέον. Ας δείξουμε λίγη κατανόηση σε αυτόν τον περαστικό που δεν ταυτίζεται με το «εγώ» μας. Ας ρίξουμε την κορώνα από το κεφάλι που μας… αυτό-στεφάνωσε αλάθητο Πάπα, όσο και αν δεν το ομολογούμε. Ας προσφέρουμε λίγη αγάπη παραπάνω, γιατί ίσως αυτός που κοιτάμε συνοφρυωμένα να την στερήθηκε. Ίσως η έλλειψη αποδοχής και η ανεπαρκής δόση χαμόγελου να τον οδήγησε σε μια τέτοια συμπεριφορά.

Ας λιώσουμε τον άλλον με τη Αγάπη μας για να βγει ο ατόφιος χρυσός που έχει μέσα του.

Το να κρίνουμε είναι εύκολο. Ας κάνουμε μια φορά το δύσκολο…

(Αυτό δεν ήταν ένα συγκινητικό παραμύθι,

αλλά μια μικρή αληθινή ιστορία)