εξεταστιτι ;

Εξεταστική. Ένα γεγονός τόσο όμορφο και ξεχωριστό που για να το απολαύσουμε το
χωρίσαμε σε τρείς δόσεις. Σε τρείς εποχές. Και το πιο εντυπωσιακό σε όλη αυτή την
κωμικοτραγική κατάσταση είναι ότι συνειδητοποιείς την άφιξή της μόλις
παραδόσεις το πρώτο γραπτό της εξεταστικής.

Και τότε αυτομάτως μαζί με την θλίψη που κόπηκες και σ΄ αυτό το μάθημα,
αρχίζουν να σε περιστοιχίζουν τα υπαρξιακά ερωτήματα. Γιατί κόπηκα, πότε θα
προλάβω να διαβάσω για τα επόμενα που χρωστάω, όταν είσαι 8 ο έτος μπορείς να
κάνεις 10% για κάποια άλλη σχολή;

Οπότε η επόμενη φάση είναι της «ανασκούμπωσης». Πηγαίνεις αγοράζεις τετράδια,
στυλό και ότι άλλο λιγότερο απαραίτητο χρειάζεται για να πετύχεις. Και
επαναλαμβάνεις ψιθυριστά στον εαυτό σου, για να διεισδύσει στο υποσυνείδητο:
« θα τα καταφέρω… , και ο Αϊνστάιν όταν ήταν μικρός λένε πως …».

Όμως όλοι ξέρουμε πως δυο δευτερόλεπτα μετά, μια αφύσικη δύναμη, μια
συμπαντική ώση, μια υπεράνθρωπη ενέργεια, άγνωστης προέλευσης αρχίζει να
διαταράσσει ό,τι ορθολογικό είχες σκεφτεί μέχρι τότε. Και τότε είναι που αποκτά το
αληθινό νόημα της η εξεταστική. Διότι σου δίνει το κίνητρο για νέες ανακαλύψεις
και εμπειρίες.

Αρχίζεις να κανονίζεις τις διακοπές του καλοκαιριού. Βγαίνεις χαλαρές βόλτες,
«γιατί από το κινητό δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ», οι οποίες συνήθως καταλήγουν
πάνω από ένα νεροχύτη ενός ξένου σπιτιού στις 6.30 τα ξημερώματα.

Την επόμενη μέρα πρέπει να κανονίσεις για το πάρτι που θα γίνει για την αρχή της
εξεταστικής. Και μόλις τελειώσει, θριαμβευτικά, θα πρέπει να ξεκινήσεις να
συνεννοηθείς για το επόμενο, το οποίο θα είναι για το τέλος της εξεταστικής. Είναι
κάτι σαν τις πόρτες ασφαλείας στις τράπεζες. Αναγκαίες για την είσοδο και την
έξοδο.

Στο ενδιάμεσο οφείλεις να περάσεις από την κεντρική βιβλιοθήκη γιατί νιώθεις
τύψεις (που δεν έχεις ανεβάσει έξτρα mainstream - κουλτουριάρικο στόρι με βιβλίο
σχολής, σπιράλ τετραδιάκι και στο φόντο το λάπτοπ). Μπαίνεις στην αρχή
διστακτικά, μα γρήγορα ανακαλύπτεις πως έπρεπε να έρχεσαι συχνότερα, γιατί
είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργηθεί για κέντρο αναψυχής και ψυχαγωγίας. Κοιτάς
δεξιά - αριστερά και βλέπεις φίλους να συζητούν, παρέες να γελούν, άλλοι να
ακούνε μουσική (από τον διπλανό, που έχει βάλει την ένταση στο «προσοχή στάζει
αίμα το αυτί σας»), άλλοι να βλέπουν παιδικές ταινίες και άλλοι να ανακαλύπτουν
καινούριες σειρές στο Netflix. Μερικοί να κοιμούνται πάνω στα πολυσέλιδα βιβλία,
άλλοι να σπάνε ρεκόρ με το δεινοσαυράκι της αποκοπής ίντερνετ και άλλοι με
σχολαστικότητα και φροντίδα να μεριμνούν για την ορθή σύνταξη και δομή της
επόμενης ανάρτησης στο insta, που θα συνοψίζει όλο τον μαρασμό και την θλίψη
που μπορεί να φέρει η λέξη «Σεπτέμβρης».

Έπειτα, στην ύστατη προσπάθεια περισυλλογής στοιχείων για το επόμενο μάθημα,
αφού έχεις εγκαταλείψει την πρώτη φιλότιμη προσπάθεια ( που είναι να κάνεις
refresh κάθε δευτερόλεπτο στην σελίδα της σχολής στο Fb, για sos κλπ, μέχρι να
πέσει το σύστημα ), πηγαίνεις στο plan B. Το plan B είναι να ανατρέξεις σε όλες
σχεδόν τις επαφές στο messenger για να βρεις κάποιον γνωστό από την σχολή να σε
βοηθήσει. Αλλά ανακαλύπτεις ότι δεν πηγαίνεις στην σχολή και πρέπει να στείλεις
σε αγνώστους ανθρώπους με τον πιο άβολο τρόπο. (του στυλ: «Γειά, τι κάνεις; Με
θυμάσαι είμαι ο Κώστας από την σχολή». Και μένει για πάντα στο… προβλήθηκε ).

Μετά, σκρολάροντας τα αναρίθμητα power point, έρχεσαι στην πιο δύσκολη φάση
γιατί πρέπει να κρατήσεις και τις αντίστοιχες σημειώσεις. Πιάνεις το στυλό και
συνειδητοποιείς ότι έχεις να γράψεις από το τελευταίο μάθημα των Πανελλαδικών.
Έτσι αναπόφευκτα κάνεις γράμματα που μετά για να τα διαβάσεις φέρνεις το
dream team γλωσσολόγων που έχουν κάνει διατριβή πάνω στην Γραμμική β΄.

Και τέλος, το πιο συναρπαστικό κομμάτι είναι η εξέταση. Γιατί πρώτον βλέπεις ότι οι
πιθανότητες να βρεις το αμφιθέατρο είναι λιγότερες από το να πετύχεις στο
μάθημα και δεύτερον γιατί όταν βλέπεις τα θέματα κοιτάς συνεχώς στο πάνω μέρος
της κόλλας για να δεις αν είσαι στην σωστή σχολή.

Έτσι εκμεταλλεύεσαι το γεγονός ότι είναι «πολλαπλής», για να ξεσπάσεις, που τόσα
χρόνια ο πατέρας σου δεν σε άφηνε να παίζεις Κίνο. Και βγαίνεις μετά από λίγο με
την ελπίδα να έχεις κοινές λύσεις με τους υπόλοιπους. Και τους ρωτάς:
- τα πρώτα πως ήταν ;
- Α, Β, Β, Α
- Ααα οκ (που μεταφράζεται, ότι τα είχες, Β,Α,Α,Β )

Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι το να διαβάζεις στο λεωφορείο καθώς έρχεσαι στη
σχολή ίσως πιάσει…

Πράγματι, λοιπόν η εξεταστική θα συνεχίσει να αποτελεί ένα συναρπαστικό μέρος
της ζωής μας, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, γιατί αποτελεί
έμπνευση για νέες ανακαλύψεις. Μας παροτρύνει και μας παρακινεί. Δίνει λίγο
παραπάνω νόημα σε ό,τι ανούσιο είχαμε επιχειρήσει τόσο καιρό. Αφυπνίζει την
αίσθηση της ανάγνωσης και της γραφής συγχρόνως με την ανυπομονησία για το
καλοκαίρι.

(Μην διαβάζεις σήμερα αυτό που μπορείς να αναβάλλεις για αύριο)

#exetastiki

#kalokalokairi