Το κρυφτό της χαράς

Και από τα πρώτα πράγματα που ζωγραφίζονται στην ζωή μας, μετά από ένα στιγμιαίο χαρμόσυνο κλάμα, είναι το χαμόγελο. Τα χείλη κινούνται και το γέλιο δίνει μια σπίθα ελπίδας σε όποιον το αντικρίζει . Όμως όπως φαίνεται μετά εξασθενεί, σβήνει, ξεθωριάζει… και ακολουθεί έπειτα αυτό το περίεργο κυνηγητό. Όλοι μας προσπαθούμε να το βρούμε. Τι περίεργο. Όλη μας η ζωή γίνεται ένα παιχνίδι μυστηρίου με μόνο θησαυρό την αληθινή χαρά. Και σηκώνουμε γη και ουρανό. Ψάχνουμε από το μακρινό σύμπαν μέχρι  τους ενδότερους χώρους της ψυχής. Επιχειρούμε και δοκιμάζουμε  τα πάντα για να το φέρουμε πίσω. Είναι κάπως αστείο.

Έτσι λοιπόν και εγώ άρχισα να το αναζητώ.

 Ήθελα να δω ποιος είναι εντέλει ο πραγματικά χαρούμενος, που χορταίνει από τον κόσμο, που ξεδιψά από την ημέρα, που ξεχειλίζει αληθινή αγάπη.

Πολλά, πολλά χρόνια ήμουν αδιάφορος, σίγουρος πως η αλήθεια ήταν στο τσεπάκι μου, πως η εύκολη λύση και συνταγή μου έχει πλέον κατοχυρωθεί έχοντας ακολουθήσει τύφλα έναν δικό μου τρόπο ζωής.

Όμως, τα πράγματα άλλαξαν, αναθεώρησα πολλά και ξεκίνησα και εγώ να δω που τέλος πάντων έχει τρυπώσει το χαμόγελο.

Άρχισα να παρατηρώ, να κοιτώ προσεκτικά γύρω μου τα πρόσωπα τον ανθρώπων, τα μάτια τους, την ζωή τους, να δω. Είναι εκεί; Είναι όντως ικανοποιημένοι ; Ευτυχισμένοι;

 Σκάλισα… από τα πιο ξέφρενα πάρτι που το μυαλό σκιρτά, μέχρι τα πιο δυνατά ποτά που παραληρούν τις αισθήσεις , από τους πιο διασκεδαστικούς χορούς που σου φέρνουν παραζάλη , μέχρι τις πιο δυνατές μουσικές που σου χτυπούν ρυθμικά όλο το κορμί . Παρατήρησα επιτήδειους, καταξιωμένους κατακτητές, άκουσα τις πολυάριθμες ερωτικές ιστορίες και τις περιπέτειες τους. Γνώρισα ανθρώπους με περιουσίες, με σπίτια και αυτοκίνητα που αναριγεί κάθε νεανικός νους. Ανθρώπους που κρατάνε ψηλά την σημαία των κομμάτων και παλεύουν μια ζωή για την εδραίωση τους, για την νέα τους δυναστεία. Από  λαμπρούς επιστήμονες μέχρι και  καταξιωμένους ερευνητές και γητευτές της γνώσης και της ανθρώπινης σοφίας. Έζησα και γω αρκετά από αυτά. Ένιωσα τι θα πει να χαίρεσαι, αλλά για λίγο. Να τρελαίνεσαι από ενθουσιασμό και ζωντάνια, μέχρι το επόμενο πρωί.

Μα αυτό που δεν με άφηνε να επαναπαυτώ είναι πως κανείς δεν είχε βρει τον κρυμμένο θησαυρό. Όλοι ήταν χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι για λίγους μήνες, μέρες ή στιγμές , μέχρι και πάλι να χαθεί η δράση αυτών των εφήμερων αναλγητικών. Και μετά πάλι αγωνία, άγχος, αβεβαιότητα. Κανείς πλήρης. Ούτε ένας δεν τον είχε ανακαλύψει…

Σε όσους ρώτησα, μου απάντησαν με το βλέμμα τους… «Ακόμα ψάχνω…». Ούτε ένας από αυτούς αληθινά χαρούμενος ή μεστός από ένα αληθινό νόημα ζωής. Μα και αυτούς τους λίγους «εύθυμους» τύπους που συνάντησα, στις δυσκολίες και τον πόνο τους είδα να σπάει το χαμόγελο, να χαλάει η διάθεση, να λυγίζουν, να αλλάζουν.

 Όμως, όλα αυτά τα χρόνια, ευτυχώς, πέρασαν από δίπλα μου διακριτικά κάποιοι απειροελάχιστοι άνθρωποι. Ναι. Αυτοί είχαν το κάτι ξεχωριστό. Μια λάμψη στο πρόσωπο τους, ένα φως στο βλέμμα τους, έναν ουρανό στην ματιά τους, ένα άπειρο σύμπαν στην καρδιά τους. Και το πιο παράξενο ξέρετε ποιο ήταν ; Δεν είχαν σχεδόν τίποτα στην κατοχή τους. «Φτωχοί», αφανείς, καθημερινοί. Και ξέρετε όμως ποιοι ήταν αυτοί;

Αυτοί, που δεν έψαξαν την ευτυχία και το χαμόγελο οριζόντια, εκεί που πατούσαν, εκεί που έβλεπαν και άγγιζαν, αλλά αυτοί που αναζήτησαν το κάτι άλλο… κάθετα. Ψηλά. Πέρα από τα σύννεφα και την στενή, μετρημένη λογική. Εκεί που φτάνει η καρδιά και η εμπιστοσύνη. Και δεν μιλάω για λόγια που άκουσα, ή ντοκιμαντέρ και ειδήσεις που είδα, αλλά αληθινούς ανθρώπους που αντίκρισα, ψηλάφισα έζησα.

Είναι αυτοί που πόνταραν κάπου που δεν έχεις να χάσεις κάτι. Που είδαν λίγο πιο πέρα από το πρόσκαιρο, που στοιχημάτισαν για λίγο στο αιώνιο. Που «θυσίασαν» το σήμερα για ένα ακόμα καλύτερο αύριο. Ναι, με τις αδυναμίες και τις αποτυχίες τους, όμως με μια Πίστη και μια Ελπίδα για το κάτι άλλο. Με μια βεβαιότητα γι’ αυτό που ζούσαν. Δεν τους είδα να χάνουν.

Και πλέον με έχει κυριεύσει μια περιέργεια, να καταλάβω τι βλέπουν που δεν βλέπω, να ζήσω αυτό που ζουν. Δεν ξέρω αν λέγονται τρελοί, χαζοχαρούμενοι ή Άγιοι, ξέρω πάντως πως έχουν κάτι που λείπει από τον κόσμο.

Και η προσπάθεια είναι δωρεάν. Χωρίς ΦΠΑ, αποζημιώσεις  και κρατήσεις. Με δυνατότητα αποτυχιών. Θέλει μόνο λίγη εμπιστοσύνη και δόσιμο καρδιάς. Νομίζω συμφέρει…

Γιατί εν τέλει, ή ο κόσμος είναι αυτός μόνο που βλέπουμε και αγγίζουμε (Που αδυνατούμε ακόμα και να τον ανακαλύψουμε, όντας υπερβολικά αδύναμοι μπροστά στην απεραντοσύνη  του) και θα μείνουμε επαναπαυμένοι σ΄ αυτήν του την φθαρτότητα ή υπάρχει και ένας άλλος μοναδικός κόσμος που μένει να τον ανακαλύψουμε. Και στο κάτω κάτω όλα δανεικά είναι σ΄ αυτή τη ζωή, και όλα μπορούν να χαθούν σε κάθε εκπνοή.

Δεν πρόκειται να ζημιωθούμε. Ούτως ή άλλως νομίζω καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε και κάποια στιγμή τι υπάρχει μετά την τελευταία πνοή. Ούτως ή άλλως είναι το μοναδικό πράγμα στην γη που όλοι είμαστε βέβαιοι ότι θα υπάρξει. Κανείς δεν την απέφυγε και ούτε πρόκειται ποτέ. Και όσο μακάβριο ή ανατριχιαστικό ακούγεται, είτε στεκόμαστε 70, 80, ή και 18 χρόνια πάνω στη γη, κανείς δεν μας εγγυάται ότι σε ένα χρόνο, ένα μήνα, ή το επόμενο λεπτό η καρδιά θα πάλλεται ρυθμικά. Ποντάρουμε κάθε μέρα στις πιθανότητες, με μια παράδοξη βεβαιότητα.

Ας αξιοποιήσουμε τουλάχιστον τον χρόνο μας ψάχνοντας γι΄ αυτό το πολυπόθητο.

Εγώ πάντως θα συνεχίσω να ψάχνω κάθετα. Μένει να με διαψεύσουν οι προσδοκίες μου…

Κανείς που τόλμησε να

 δοκιμάσει με την

καρδιά του, δεν

 έχασε…

(Υ.Γ. Εύχομαι να μην πούμε

πολύ εύκολα, ότι

βρήκαμε

τον θησαυρό.

Η κρυψώνα είναι καλή,

όμως και μπροστά μας…)