ευφυής καρδιά

Δύο προθέσεις και μια αίσθηση,

 ή μια καλή πρόθεση που γεννάται από μια δι- αίσθηση ή ακόμα και από ένα συναίσθημα.

Και μια καρδιά που ξέρει κάθε φορά πως  να βάζει αυτό το «εν»  μπροστά και να προχωρά εν-δότερα, υποβρυχίως.

Σωστά … «εν.συν.αίσθηση».

Ο ορισμός απέχει πολύ από την άποψη «Φαντάζομαι τα συναισθήματα του άλλου» ή το «Προσπαθώ να νιώσω ό,τι νιώθει ».

Δεν είναι θέμα υποκριτικής ή μια καλή τεχνική παρηγοριάς. Δεν την πετυχαίνουν οι δεξιοτέχνες ηθοποιοί ή οι κατάμεστοι από αισθήματα άνθρωποι.

Ένα μεγάλο μέρος είναι αυτό που αποκαλούμε EQ = συναισθηματική νοημοσύνη, να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι το πως νοιώθει ο άλλος, όταν ακόμα και αυτό είναι δυσδιάκριτο και αδιόρατο.

Συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, αλλά άσε κάτω τα βιβλία και τις ασκήσεις, γιατί δεν είναι θέμα διαβάσματος, ούτε εξαρτάται από τον βαθμό απολυτηρίου σου.

Είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο, σπάνιο και βαθύτερο.

Προϋποθέτει κάτι πολύτιμο.

Βίωμα, εμπειρία ή καλύτερα εμπειρίες.

Εμπειρίες χαράς, ευτυχίας μα κυρίως πόνου, θλίψης, αποτυχίας και απογοήτευσης.

Λειτουργεί σαν δυσεύρετο κλειδί, που η απόκτησή του κάνει πιο εύκολο το ξεκλείδωμα των άλλων.

 Είναι τέχνη γιατί απαιτεί διάκριση. Είναι χάρισμα γιατί απαιτεί συμ-πόνια.

Μερικές φορές πρέπει να έχεις κόψει το δάχτυλο σου για να πείσεις πραγματικά τον άλλο ότι δεν κρατάει καλά το μαχαίρι, ή ακόμα και όταν κοπεί να σταθείς με επίγνωση πλάι του.

Είναι αυτό το χάρισμα που το είχε εκείνος ο φίλος σου στο Δημοτικό που χτύπησες το γόνατο σου στα σκαλοπάτια και ήρθε και σου είπε : «Πω.. πρέπει να πονάει πολύ, κι εγώ το είχα πάθει και έκλαιγα για αρκετή ώρα, μην ανησυχείς όμως δεν είναι κάτι τρομερό θα …» και τότε ένιωσες ότι και κάποιος άλλος βάσταζε ένα μέρος του πόνου σου.

Είναι ο ίδιος φίλος που σου είπε ακριβώς πώς αισθάνεσαι, όταν έσπασες το χέρι σου και δεν μπορούσες να κολυμπήσεις.

Όταν σε κορόιδευε εκείνη η παρέα στο Γυμνάσιο.

Όταν έχασες το πρώτο σου σημαντικό αγώνα.

Όταν απέτυχες στις πανελλήνιες.

Όταν κόπηκες για λίγο στο πιο κρίσιμο μάθημα της σχολής.

Όταν αρρώστησε βαριά το παιδί σου.

Και όταν «έφυγαν» οι γονείς σου.

Βλέπεις στις χαμογελαστές στιγμές όλοι είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν με ενθουσιασμό την χαρά σου.

 Όταν όμως οι άκρες των χειλιών πλέον βαραίνουν και το μικρό γκρι σύννεφο στέκει πάνω από το κεφάλι σου ρίχνοντας ανελέητα χοντρές σταγόνες και κεραυνούς….

Εκεί ;

 Ποιος μπορεί να σε ψηλαφήσει καλύτερα ;

Αυτός που έζησε αυτά που τώρα σε φοβίζουν.

Έτσι και αλλιώς είναι γνωστό πως για να σηκώσεις κάποιον πρέπει πρώτα να σκύψεις να τον πιάσεις κάτω από το έδαφος.

Βλέπεις.. λειτουργεί σαν το πηγάδι. Πρέπει να φτάσει ο κουβάς σου μέχρι κάαατω, την στάθμη του νερού, για να γυρίσει γεμάτος πάνω.

Κανένα πολύτιμο πετράδι ή μαργαριτάρι δεν πλέει περίλαμπρο στην επιφάνεια…

Και είναι πράγματι συγκινητικό αυτό, γιατί χρησιμοποιεί ο άλλος την μνήμη του πόνου του για να επουλώσει σιγά σιγά τον δικό σου,

απογυμνωμένος από γλυκόλογα, αγαπολογίες και παρηγορητικές ψυχικά αποστασιοποιημένες, ψυχρές κουβέντες.

Και πολλές φορές και μια σιωπηλή παρουσία είναι πιο ευεργετική από μια θορυβώδη εν τέλει απουσία.

Και σ’ αυτό το «παιχνίδι» μας μυούν πολλές φορές οι πιο ειλικρινείς καρδιογνώστες, τα παιδιά.

Λένε πολλά και εννοούν λίγα. Δίνουν λίγα και σου προσφέρουν πολλά.

Ξέρουν να διαβάζουν όσα μαρτυρούν αυθόρμητα τα μάτια , με το δικό τους μυστικό τρόπο και ας μην ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν…

Γιατί έχουν απλότητα. Και η απλότητα είναι εξυπνάδα.

Τουλάχιστον για μια «ευφυής καρδιά».