Toys Stories

 

101^η φορά.

Σέρνεις το ποντίκι γρήγορα προς το απολαυστικό εικονίδιο «play» και με έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό  κάνεις αυτό το κλικ . Με ένα μικρό σάλτο βυθίζεσαι στον αφράτο καναπέ πίσω σου και με ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη κοιτάζεις την παρέα δίπλα σου που φαίνεται να μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα. Ένα ονειρικό κάστρο γυαλίζει ήδη στην επιφάνεια των ματιών τους. Ξεκινάει …

Είναι 101^η φορά

και συ βλέπεις την ίδια ταινία και είναι σαν την πρώτη φορά. Τότε, που για να φτάσεις εκείνη την  χοντροκομμένη τηλεόραση που σε περνούσε σε ύψος και να βάλεις εκείνο το χιλιο- γρατζουνισμένο DvD, έπρεπε να κάνεις μυτούλες.

Και οι δεκαετίες πήραν την διαδοχική τους σειρά. Είσαι πλέον στα τέλη του Λυκείου, ή μόλις φύσηξες 20 κεράκια ή φοράς τον τήβεννο, μπορεί μόλις και να βρήκες την πρώτη σου δουλεία όμως και πάλι … όμως πάλι θα βουρκώσεις ασυναίσθητα όταν ο Γούντι θα χάσει τον Άντι, όταν ο Κόντα θα μάθει για την μητέρα του, όταν ο κ. Φρέντρικσεν θα χάσει την γυναίκα του, όταν ο Σάλι θα αποχαιρετήσει την Μπου.

Μα και στο τέλος, όταν θα μετατρέψεις μαύρη την οθόνη,  θα σε ακολουθούν. Θα πετάξεις μια ατάκα του βασιλιά Τζούλιαν, ή ένα χαζό αστείο του Μάικ Βαζόφσκι και του Μούσου. Θα κάνεις την γκριμάτσα του κ. Πατάτα ή την γελοία φωνή του Μπάρμπα, του Πούμπα, του αδέξιου Κρονκ και του Γκούφη.

Θα πας να κοιμηθείς και ίσως αρχίζεις να γελάς μόνος από μια ατάκα που σου κόλλησε τόσο εθιστικά στο μυαλό. Θα περπατήσει για λίγο στη μνήμη σου ο αφελής λιχούδης Γουίνι και θα σου δημιουργηθεί ένα ευχάριστο αίσθημα συμπάθειας, ένας υπαινιγμός ότι έχεις δεθεί με ένα περίεργο τρόπο ακόμα και με αυτόν τον ασυνήθιστο ήρωα.

Όμως γιατί ; Γιατί έχουν κλέψει τόσο χώρο όλες αυτές οι παιδικές ταινίες από την μνήμη και την καρδιά μας ;

Δεν νομίζω πάντως ότι είναι απλά μια νοσταλγία παλιών εικόνων σαν ρετρό φωτογραφίες, ούτε μόνο η ανάμνηση των ονειρικών παιδικών χρόνων, αλλά κάτι βαθύτερο.

Όλοι αυτοί οι δημιουργοί των «παιδικών» κρύβανε πίσω από κάθε ταινία και ένα ξεχωριστό και τόσο ιδιαίτερο μήνυμα. Τις περισσότερες φορές μάλιστα παίρνανε αφορμή από των μικρόκοσμο των παιδιών και δίναν πνοή ζωής στον δικό σου Γούντι ή την Τζέσι. Σου διαλεύκαναν τους μυστήριους φόβους σου πίσω από την ντουλάπα, με την εταιρία Μπαμπούλας Α.Ε. Σου εξηγούσαν τι παίζει τέλος πάντων με τον κόσμο τον μυρμηγκιών μέσα από τις κεραίες του Φλικ και πως ακριβώς σκέφτονται τα αγαπημένα αμαξάκια σου μέσα από τον Κεραυνό.

Όμως μέσα από το περίβλημα της φαντασίας άγγιξαν και την καθημερινή πραγματικότητα με όλες τις αδυναμίες και τις δυσκολίες που την περιβάλουν. Ο Κενάη που χάνει τον αδερφό του, ο Σίμπα που μένει ορφανός, ο Νέμο με την κινητική δυσκολία, ο φτωχός Αλαντίν, ο αποκρουστικός Κουασιμόδος, ο απομονωμένος Ραλφ, ο «πεταχτός » Ντάμπο. Όλοι οι φίλοι του Κρίστοφερ Ρόμπιν έχουν ουσιαστικά από μια ψυχική διαταραχή!

 Ήταν συγχρόνως ένα άρτιο αποτέλεσμα που συνδύαζε έξυπνες ατάκες, μοναδικές στιχομυθίες, εξαιρετικές συνθέσεις τραγουδιών, ανεπανάληπτα αστεία, και ένα ηθικό δίδαγμα που τις περισσότερες φορές περνούσε αδιόρατο από την ανυποψίαστη, παιδική κριτική μας. Όλα αυτά βέβαια απογυμνωμένα, τις περισσότερες φορές, από μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς και εντυπωσιακά σκηνικά.

Με λίγα λόγια η πιο πετυχημένη φαντασία.

Το περίεργο είναι , πως κατά βάθος οι περισσότεροι ξέρουμε ότι οι Χολιγουντιανές νέες ερμηνείες με ηθοποιούς  δεν θα αντικαταστήσουν ποτέ τα χειροποίητα σχέδια, την κουραστική ανάλυση και τις ατέλειες στα γραφικά.

Ακόμα και έτσι θα παρακολουθείς με αγωνία μέχρι το τέλος, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος της καρδιάς σου μια ελπίδα ότι ίσως.. μπορεί ίσως αυτή τη φορά να αλλάξει η πλοκή την τελευταία στιγμή και να αποφευχθεί ο μοιραίος φόνος, η αναμενόμενη προδοσία, ο αναπάντεχος θάνατος, η απρόσμενη αυτοθυσία που θα κοστίσει την ζωή του αγαπημένου σου ήρωα.. και γι΄ αυτό άλλωστε είναι και ο αγαπημένος … 

101^η φορά, ναι… σαν τα σκυλιά της Δαλματίας

Και δεν θα κουράσει ποτέ. Γιατί κάθε φορά που θα τις βλέπεις θα είναι σαν να κάνεις τσιριμόνιες με τον Ρομπέν και τον Τζόνι, σιγοτραγουδώντας το εγώ και συ μαζί,

 ξέροντας πως όλες αυτές οι ταινίες ήταν ό,τι καλύτερο.

Γιατί ήταν το καλύτερο ζωντανό όνειρο.

                                                                                                                    Υ.Γ

Το άρθρο το γράφει 

καθαρά, είναι

Κάτω των τριών!

Το γράφει καθαρά!