New year, New Μη

 

3...2...1

Και το μοναχικό τελευταίο ψηφίο του τετραψήφιου αριθμού διπλασιάστηκε.

Διπλασιάστηκε και χάθηκε μέσα στον πανηγυρισμό του. Πνίγηκε από τον πολύ κόσμο και τις αγκαλιές , κρύφτηκε άθελα του πίσω από τα μυριάδες πυροτεχνήματα. Χώθηκε στις άπειρες ευχές για υγεία και ευτυχία.

3...2..1

Και ξημέρωσε η δεύτερη μέρα του χρόνου. Ίσως λίγο άδοξα. Μάλλον δεν της άξιζαν αυτής πυροτεχνήματα και ποτά, φιλιά και προσδοκίες.

Και η επόμενη νύχτα ξύπνησε την επόμενη μέρα, σαν να ήταν η ίδια μέρα. Γιατί πλέον αλλάζουν μόνο τα λεπτά και οι ώρες και όχι η χρόνος.

Και δώσαμε υποσχέσεις. Υποσχέσεις για πτυχία που θα πάρουμε, για ταξίδια που θα επιχειρήσουμε, για τρέλες που θα καταφέρουμε, για περιπέτειες που θα δοκιμάσουμε, για λόγια που θα πούμε, για πράγματα που θα πάρουμε, για τίτλους που θα κατοχυρώσουμε και για εμπειρίες που θα βάλουμε στο άλμπουμ των αναμνήσεων μας.

Μα όλα αυτά σκεπάζονται προστατευτικά κάτω από την μεγάλη ομπρέλα της ηχηρής ινσταγκραμικής λεζάντας “New year, New me”.

New me ; Μα γιατί me ; Γιατί new ; Και πως στο καλό αλλάζω εγώ μαζί με τον χρόνο; Μήπως ο χρόνος με αλλάζει ; Μήπως η αλήθεια είναι μέχρι το κόμμα ; Μήπως αυτό το σημείο στίξης είναι πιο δυνατό από την θέληση μας να αλλάξουμε ;

Γιατί μια μικρή πρόταση να είναι τόσο δύσκολη ; Γιατί δεν αλλάζουμε ; Και αν οι άνθρωποι είναι σαν τους αιώνες που αλλάζει ένας ανά 100 χρόνια ;

Όμως η μεγαλύτερη απορία μου μετά το Γιατί είναι το Πως. Αν εν τέλει αλλάζουμε, μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας ; Μήπως δεν μπορούμε να αλλάξουμε καθόλου μόνοι μας ;

Ξέρω, κούρασαν τα ερωτηματικά. Είναι ίσως γιατί κουράστηκαν να περιμένουν οι απαντήσεις. Ίσως περιμένουν στην αναμονή χρόνια οι λύσεις και οι αποφάσεις.

Αυτό που ίσως μόνο να ήρθε σαν μικρή αχνή ιδέα είναι πως το Me δεν γίνεται New αν δεν υπάρχει το You.

Όχι απλώς αν δεν υπάρχει το You, αλλά αν δεν νοιαστούμε για αυτό. Αν δεν μπει εκεί που χρόνια τώρα ανήκει. Στην καθημερινότητα μας και στην καρδιά μας. Βασικά, ίσως στην πρώτη να ανήκει, απλώς να το προσπερνάει η δεύτερη.

Ας παρακινήσουμε λοιπόν το ημερολόγιο των ετήσιων στόχων μας να “σκύψει” και λίγο σε αυτούς που η καθημερινή μας βιασύνη δεν προλαβαίνει να δει.

Ας μπουν ακόμα και γνωστικοί στόχοι.

Να μάθω ποιος είναι ο γείτονας μου, ποιος είναι ο διπλανός μου που πονά και δεν το ήξερα ή αδιαφόρησα, ο μακρινός ή κοντινός μου φίλος που πεινά και διψά.. όχι μόνο για φαγητό. Να μάθω να κλέβω λίγο από τον πόνο και το δάκρυ τους, να μοιράζομαι λίγο την πίκρα τους, να μοιράζομαι την φτώχεια τους και τον αναστεναγμό τους. Να κερδίζω τον χρόνο μου, να χάνω σε χρήματα, να κερδίζω σε αγάπη. Να κερδίζω.

Να μάθω ακόμα να κοιτώ.

Να κοιτώ πέρα από το γραφείο και το σπίτι μου. Πέρα από το πορτοφόλι και την κάρτα μου. Λίγο πιο μακριά από το γεμάτο πιάτο μου και βολική μέρα μου.

Όχι. Το You δεν είναι κρυμμένο σε μακρινές φτωχογειτονιές. Δεν έχει χωθεί σε απόμακρες γωνιές και χώρες της Αφρικής. Απλά στέκεται δίπλα μας σιωπηλό, γιατί ποτέ η πολυάσχολη ματιά μας δεν το χώρεσε.

Όμως περιμένει. Σε αντίθεση με τον νέο χρόνο, περιμένει σιωπηλά. Σε αντίθεση με τον νέο χρόνο, περιμένει να μας αλλάξει.

Ας Μη κυλίσει κι άλλο ο χρόνος.

Μη γράψουμε με ανεξίτηλο το Me.

Ας βάλουμε ένα Mη, όπως λέμε: Μαθαίνω να αγαπώ.

Ας είναι μια χρονιά για τους άλλους, αναμένοντας να επιβεβαιωθούμε από τα λόγια του συγκινητικού Ελύτη:

“Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή”

Υ.Γ.

Ας “χάσουμε” μια φορά στην ζωή μας κάτι,

για να κερδίσουμε το Κάτι Άλλο

“ Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι,

ἀπολέσει αὐτήν”