Ο πρώτος λίθος των αναμάρτητων

 

 “Θάνατος! Πώς μπόρεσες ;!”

...

“ Είσαι ένας κτήνος. Σου αξίζει Θάνατος!”

Οι λέξεις που σπάνε την σιωπή πέφτουν με όλο το βάρος τους πρώτα στα αυτιά και έπειτα στις καρδιές μας. Το βάρος δυσβάσταχτο, συγκλονιστικό. Απορεί κανείς πως με τόση ελαφρότητα τα χείλη αρθρώνουν αυτές τις μικρές λέξεις με την τελεσίδικη ουσία τους.

Ο αντίλογος ακούγεται σχεδόν αντανακλαστικά : “Μα σκότωσε, εξαπάτησε, έκλεψε, βίασε, κατέστρεψε...”

Η απόφαση απ΄ ότι φαίνεται λαμβάνεται πριν την δίκη. Η ειδησεογραφική και μη, λαοθάλασσα, με την άσπρη μπουκλέ περούκα και το ξύλινο σφυράκι, στέκεται αποπνικτικά γύρω από τον φονιά έχοντας κλείσει από νωρίς την υπόθεση. Η δεύτερη σκέψη, η αμφισβήτηση και η αναμονή δεν χωρούν στην βιασύνη για καταδίκη. Οι πέτρες είναι ήδη σηκωμένες και ο εφησυχασμός της αυτοδικαίωσης ελαφρύνει ακόμα περισσότερο τους θανατηφόρους λίθους.

Όμως μερικά ερωτηματικά, ακόμα πιο ηχηρά αιωρούνται αδιόρατα στον αέρα.

Δυστυχώς όμως δεν ακούγονται καθώς οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον…

Και η απορία παραμένει. Τι και αν ήμουν εγώ ο καταδικαζόμενος ; Ο εγκληματίας ; Ο ένοχος ;

Αν ήμουν εγώ αυτός που θα αντίκριζε τους λίθους ;

Ή από την άλλη μήπως δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος και άξιος για την απονομή της καταδίκης ;

Πόσο μακριά άραγε βρίσκομαι και εγώ από το εδώλιο ; Απέχω τόσο πολύ όσο φαντάζομαι ;

Αυτό που μας δείχνουν ειδικά τα τελευταία συγκλονιστικά περιστατικά είναι πως το έγκλημα δεν φοράει συγκεκριμένη στολή . Ο εγκληματίας δεν είναι μόνο ο σωματώδης φαλακρός με τατουάζ και πορτοκαλί μπλούζα. Δεν είναι μόνο ο ναρκομανής, ο ανήμπορος.

Επώδυνο να το πιστέψουμε ή όχι, ελλοχεύει στον καθένα μας. Εμείς είμαστε αυτοί που θα τον θρέψουμε ή όχι.

Είναι όμως και μια μεγάλη αλήθεια πως και οι συγκυρίες είναι αυτές που διαμορφώνουν τις πράξεις μας. Ποιος είναι τόσο βέβαιος πως αν μεγάλωνε μέσα στις στερήσεις και τον πόνο, την βία και την απόρριψη δεν θα δρούσε διαφορετικά ίσως και αποτρόπαια ;

Ποιος μπορεί να αποκλείσει με τόση σιγουριά μια μελλοντική μας μετάλλαξη προς το χειρότερο; Μια μεταμόρφωση μας σε αυτό που καταδικάζουμε ;

Ποιος αμφιβάλλει πως αυτό που πολλές φορές μας κρατάει είναι η ανθρωπαρέσκεια ; Η κοινωνική μας εικόνα και καταξίωση; Το “όνομα” που έχουμε χτίσει και που τρέμουμε στην ιδέα και μόνο πως θα γκρεμιστεί ;

Ανατρέφουμε με τόσο επιμέλεια πολλές φορές την κακία και το μίσος που μόλις η ακραία στιγμή της έντασης κορυφωθεί είναι ικανή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ρίξει την μάσκα του καλού παιδιού που τόσο οξύμωρα είχε προσαρμοστεί πάνω μας.

Κανένας εγκληματίας δεν είχε ονειρευτεί το κελί. Καμία φόνισσα και κανένας ληστής δεν φανταζόταν τον εαυτό του με μια κουκούλα στο πρόσωπο και ένα στιλέτο στο χέρι.

Εγκληματίας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

Η καταδίκη από την αποτρόπαια πράξη στέκουν πιο κοντά απ΄ όσο θέλουμε εφησυχαστικά να πιστεύουμε.

Έχουμε όλοι την προδιάθεση. Οι μικρές πράξεις μας το δείχνουν. Από την απέχθεια και το μίσος για τον γείτονα μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεις.

Η ψυχή του ανθρώπου έχει μια ασύλληπτη δυναμική. Μια ασίγαστη ενέργεια. Μια πιθανότητα για τα πάντα.

Είναι αλήθεια.

Είμαστε οι εν δυνάμει δολοφόνοι και οι Άγιοι.

Καθώς τελειώνουν οι λέξεις, στην μνήμη μου έρχεται η απάντηση ενός συμπονετικού ιερέως, που έδωσε όλη του την ζωή για να βοηθάει θαμώνες τον φυλακών, στην ερώτηση:

- Πάτερ, ποια η διαφορά μας άραγε με τους εγκληματίες που βρίσκονται στην φυλακή ;

- Η μόνη διαφορά μας είναι, παιδί μου, ότι εμάς δεν μας πιάσαν ακόμη…

Τα περαιτέρω λόγια πιστεύω πως ωχριούν.

Ας διαχωρίσουμε λοιπόν το μίσος από την δικαιοσύνη και την αιώνια καταδίκη από τον σωφρονισμό. Ας αφήσουμε την ενδεχόμενη Μετάνοια να καρποφορήσει την Ελπίδα.

Άλλωστε…

πολλές φορές φαίνεται πως μέσα στο βουητό του πλήθους ένα χέρι μας πιάνει από τον καρπό όλους εμάς και μια διακριτική φωνή μας προτρέπει εντυπωσιακά… “Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”