Υπερ-άνθρωποι χωρίς κάπα

Από μικροί οι ήρωες τραβούσαν την προσοχή των παιδικών μας ματιών. Εντυπωσιακές διασώσεις και φανταστικές δυνάμεις, γέμιζαν κάθε φορά την παρουσία τους. Άλλες φορές οι  εξωπραγματικές τους ικανότητες μας έκαναν συχνά να θέλουμε να τους μιμηθούμε παίρνοντας μια κουβέρτα για μαγική κάπα και το καπάκι της κατσαρόλας για ανίκητη ασπίδα. Όμως, μόλις το κουμπί της οθόνης πιεζόταν από κάποιο ανθρώπινο χέρι όλα σβήναν. Η θέα του ανεκπλήρωτου γινόταν πλέον ανάμνηση, που σε κάθε δυνατή προσπάθεια η αθώα παιδική ψυχή θα προσπαθούσε να την ανακαλέσει. Διψούσε βλέπεις, να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπει. Ποθούσε να γίνει αυτό που με γλύκα φανταζόταν.

Όμως, 

μεγαλώνοντας ίσως η απορία ακόμα στέκει στην πόρτα των σκέψεων και ρωτά επίμονα:

- Μα κι αν υπήρχαν ; Κι αν ίσως, λέω ίσως, υπάρχουν ;

Η απάντηση, ευτυχώς, δεν βρίσκεται στις πίσω σελίδες των βιβλίων, ούτε στα εντυπωσιακά λόγια φίλων. Η απάντηση για να λύσει επαρκώς το κάθε ερωτηματικό πρέπει να γίνει βίωμα.

Άγιος

Ίσως, ακούγεται σαν απάντηση, αλλά είναι, ευτυχώς, κάτι περισσότερο. 

Θα ακούσεις ίσως πολλές ιστορίες και απόψεις για αυτούς, μα εκεί που συναντάς την αλήθεια είναι όταν τους αντικρίσεις και πολύ περισσότερο όταν η συνάντηση σας αυτή γίνει πλέον μια βαθύτερη σχέση.

Κάθεσαι πολλές φορές λίγα βήματα πίσω, κρυμμένος, να δεις πως ζει ένας τέτοιος άνθρωπος. Είναι τόσο ωραίο να περιεργάζεσαι τις κινήσεις του, το νεύμα του στους ανθρώπους, τα λόγια μα κυρίως το βλέμμα του που τόσο ευγενικά κοιτά την κάθε ψυχή.

Τον κοιτάζεις και λες πως...όπως φαίνεται εν τέλει Άγιος είναι αυτός που, 

πονά και χαίρεται,

Που απολαμβάνει να ζει με όλους, αλλά και μόνος 

Που αγαπά κάθε κτίσμα

Που προσφέρει και προσφέρεται

Που δωρίζει και δωρίζεται

Που η ματιά του βλέπει απρόσκοπτα την ψυχή

Που το βλέμμα του μερικές φορές φτάνει μέχρι το μέλλον και παρελθόν 

Είναι επίσης αυτός που δεν μπορεί να τον βλάψει τίποτα 

μα συγχρόνως δεν βλάπτει και κανέναν 

Που είναι ο τελευταίος και συνάμα  κυριαρχεί 

Που κρύβεται και τον βρίσκουν 

Που τον υμνούν και απορεί 

Γίνεται μάρτυρας με το μαρτύριο αλλά και την μαρτυρία 

Που είναι πραγματικά ελεύθερος

Που ζει αληθινά 

Που βρίσκει τον εαυτό του στην Λειτουργία και “χάνεται” στα μυστήρια 

Που πονά μαζί με τους πονεμένους και χαμόγελα με τους ευτυχισμένους

Που κάθε ερώτηση για την ύπαρξη του Θεού αναιρείται μόλις απλά σταθείς δίπλα του και αφήσεις τα βλέμματά σας να συναντηθούν

Που μπορεί να ζει στα απόκρημνα βουνά μα διοικεί με τον Χριστό τον κόσμο

Είναι ακόμα αυτός που

πεθαίνει και ακόμα ζει...

Που αναχωρεί από την γη και επιστρέφει πάλι με το πνεύμα του εκεί 

Είναι αυτός που πλέον ο μόνος διάλογος που βιώνει είναι η προσευχή

Τα δίνει όλα και έχει τα πάντα 

Είναι ο φάρος που άφησε το Φως να μείνει μέσα του 

που είναι πλήρης Πίστεως και Πνεύματος Αγίου

Είναι αυτός που δεν έχει συνηθίσει να Ζει. 

Που υπάρχει ακόμα μαζί μας 

Που ζει από τώρα στον Ουρανό

Άραγε γιατί να ποθείς να γίνεις κάτι λιγότερο από αυτό που αληθινά πόθησες μικρός ;

Το παράδειγμα θα το δεις υψώνοντας το βλέμμα σου ψηλά,

μα και πραγματικά, δίπλα σου.