Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις ;

 

Αλήθεια,

πόσο πολύ θα θέλαμε να λυθεί αυτό το ερωτηματικό της μόνιμης παρουσίας. Της ολοζώντανης παρουσίας που δεν αφήνει περιθώρια στο “Μήπως“ και το ”Ίσως” .

Πόσο πολύ, μερικές φορές, ζητούμε να έρθει Αυτός και να δώσει ένα τόσο ανεξίτηλο, χειροπιαστό σημάδι που θα μας θυμίζει κάθε μέρα πως υπάρχει αδιάψευστα μαζί μας.

Όμως… όχι

Όπως φαίνεται, επιλέγει να έρχεται αθόρυβα, αφήνοντας τα βήματα Του να ακουστούν μόνο από αυτούς που σιωπηλά Τον αναμένουν, αυτούς που πραγματικά Τον ζητούν.

Κάνει ένα θαρρετό βήμα κοντά σου για να Τον δεις, να αισθανθείς και να αντιληφθείς ποιος πραγματικά είναι και μετά πάλι υποχωρεί, φεύγει, αναπάντεχα χάνεται.

Μα Χριστέ μου γιατί ;

Είναι ίσως γιατί, όπως και σε κάθε σχέση, θέλει να δει το πόσα θα θυσίαζες για να είναι ξανά εκεί.

Θέλει να αφήσει αδιόρατα να φανεί προς τα που θα στρέψεις την πυξίδα της ελευθερίας σου.

Να δει, αν στα αλήθεια πιστεύεις πως :

“Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της “

Και είναι πράγματι στιγμές που απορείς.

Υπάρχει τόσο συγκλονιστικά διακριτικά. Στέκεται τόσο αθόρυβα μα και ηχηρά.

Είναι φορές που έντονα  επιζητείς την αδιακρισία Του.

Έλα, στέρησε μου την δυνατότητα του ψυχρού “Μπορεί” και του απέραντου “Αν”.

Δώσε μου κάτι που να μην κλονιστεί ποτέ, που χωρίς κόπο να το θυμάμαι και να το βιώνω συνεχώς. Να ξυπνώ και να σε έχω άμεσα και ολοζώντανα κοντά μου.

Μα…όχι

Αναχωρεί για να Τον λησμονήσεις, να αποδείξεις πόσο Τον ποθείς. Να δει αν φύλαξες στην καρδιά σου με στοργή και πόνο την φλόγα της πίστης, της πίστης που τόσο ζωντανά μπορεί να δωρίσει.

Χαρίζει τον πολύτιμο βλαστό, μα δωρίζει και το απαραίτητο ποτιστήρι.

Αναμένει να ακούσει το ψέλλισμα του Ευχαριστώ και του καρδιακού Δόξα σοι.

Είναι μια αμοιβαία και αμφίδρομη σχέση.

Μια σχέση που αφήνει να αποκαλυφθεί η ομορφιά της, στην δύσβατη ανηφορική πορεία της, που δείχνει προς κάτι τόσο διαφορετικό και θαυμαστό.

Έτσι, στις θλίψεις και στον πόνο μένει παρών και μόλις η χαρά συνεπάρει την καρδιά κάνει το πίσω βήμα.

Ενεργεί και αφήνει να αμφισβητηθεί.

Είναι παρών και αφήνει να ξεχαστεί.

Έρχεται και  λες: “Σε παρακαλώ μείνε! Να, θα φτιάξω μια σκηνή να μείνουμε για πάντα εδώ!”  και πάλι, παρά τις παρακλήσεις, σιγά σιγά αναχωρεί.

Τι απώλεια... μα και τι ανακουφιστική ανάμνηση.

Είναι δίπλα, μα αφήνει αυτήν την μυστήρια απόσταση. Κάνει αυτό το βήμα για να Τον χάσεις λίγο από τον ορίζοντα και να τρέξεις πάλι να Του μιλήσεις.

Να Τον ρωτήσεις, σαν τον Άγιο Αντώνιο πάνω στην μάχη:  “Πού ήσουνα, γλυκύτατέ μου Θεέ ;“

και να αποκριθεί : “ Εδώ ήμουνα και σε παρακολουθούσα αοράτως. Αλλά πρόσμενα να δω τον αγώνα σου…”

Ή να Του πεις, σαν τους μαθητές, σε εκείνο το σταυροδρόμι της ελεύθερης βούλησης:

“ Κύριε, μείνον μεθ ημών! ”

…

Πράγματι, 

πουθενά αλλού δεν μπορεί να συναντήσει κανείς αυτή την μοναδική διάκριση, που πηγάζει από την αληθινή Ελευθερία της Αγάπης.

Αυτή τη διάκριση που θα μας συνοδεύει μέχρι την τελευταία μας πνοή, εκεί που η μνήμη της εμπειρίας θα γίνει μόνιμο βίωμα,

 θα γίνει νέα, αιώνια Ζωή

Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις

 για να μην σε βλέπουμε ;

                                                       Τάσος Λειβαδίτης