Τι βάρος έχει η ψυχή ;

Αιθέρια και άυλη. Φανταστική και αόριστη.

Μα… συγχρόνως μοιάζει να είναι και τόσο ζωντανή. Φαίνεται να πλέκει την ύπαρξη της σφιχτά στο σώμα.

Πώς γίνεται άλλες φορές να βαραίνει δυσβάσταχτα και άλλες φορές να ίπταται με την ελαφρότητα που την γεμίζει το πολύτιμο περιεχόμενό της ;

Αυτή η ψυχή…

Κάποιοι ίσως λένε πως κατοικεί στην καρδιά ή πως έχει αγοράσει όλο το οικόπεδο του σώματος. Φαντάζει σαν νεφέλη σε κάθε της νοερή απεικόνιση, μα η ψηλάφηση της γίνεται τόσο διακριτή όταν κανείς την κοιτάξει από κοντά, όταν της δώσει επιτέλους λίγο σημασία, λίγο χρόνο. Χρόνο έστω να την αφουγκραστεί.

 

Μα αυτή η λεπτεπίλεπτη μορφή της αποκτά τόσο εύκολα αυτό το ειδικό βάρος.

Είναι στιγμές που βαραίνει τόσο που δεν αντέχει ούτε το σώμα να την βαστά άλλο. Γίνεται ανυπόφορη η παρουσία της, δυσβάσταχτη η ύπαρξή της. Και δεν φταίει η ίδια, μα όσες λέξεις αφέθηκαν επιπόλαια να την κατοικήσουν. Από την κακία που γεννά το μίσος, από τον φθόνο που γεννά την οργή, από τον θυμό που εισέρχεται και ταράσει κάθε σπιθαμή του νου και της καρδιάς. Από την εξάρτηση και την ενοχή  που έλκουν το άγχος μέχρι την έπαρση και την απιστία που θάλπουν τον φόβο.

 

Πόσο βαριές λέξεις, αδύνατον να τις σηκώσει η ψυχή. Τρομάζει και στην παραμικρή συναναστροφή μαζί τους. Της στερούν τόσο ανυποψίαστα το δικαίωμα να σκεφτεί καθαρά.

 

Όμως, δόξα τω Θεώ... ξέρει η ψυχή να γυρίζει πίσω. 

Εκεί στο γενετήσιο μηδενικό της βάρος.

Αρκεί μόνο να κοιτάξει και πάλι ποια είναι, βγάζοντας τις επίπονες αυτές ωραιοποιήσεις που τόσο επίμονα θέλει η υπερηφάνεια να της φορέσει.

Χρειάζεται κανείς να γονατίσει, σαν στοργικός πατέρας, για να πιάσει από χαμηλά την ψυχή και κοιτώντας την συνεχώς στα μάτια να την σηκώσει από το έδαφος. Να της θυμίσει πως είναι να μην στέκεσαι συνεχώς στην γη. Να αγαπήσει πια αυτή την αλλοιωτική Ανάληψη.

 

Και όταν πια γονατίσει και ομολογήσει ποια είναι, αισθάνεται μερικές φορές το δυνατό αυτό βαρυτικό πεδίο που έχουν το πετραχήλι και η Ταπείνωση και μπορούν και αίρουν και τα μεγαλύτερα λάθη σαν να μην συνέβησαν ποτέ.

 

Πράγματι, στέκεται η ψυχή απέναντι σε κάποιον που πάντα συγχωρεί, δίνοντάς της αυτό το θάρρος για να προστρέξεις και πάλι.

Πάλι, ακόμα και αν σφάλει με τον ίδιο τρόπο, γιατί Αυτό το πρόσωπο είναι Αγαπόν. Ξέρει να κοιτά το όμοιό Του πρόσωπο και όχι τις πράξεις. Βλέπει κάθε φορά αυτό το ύψιστο που μπορεί ο άνθρωπος να γίνει. Και ελπίζει.

 Υπομονετικά ελπίζει.

Ελπίζει μόνο να θυμηθούν τα βάθη της Καρδίας του την αγάπη Του, για να δράμει να τον ασπαστεί ως το πιο αγαπητό Του πρόσωπο.

Και η ζέση Του αυτή να κινήσει μέσα του αυτό το φιλότιμο για να αλλάξει. Να αλλάξει, γιατί ποθεί σαν πατέρας και Αυτός να δει να Του μοιάζει.

Να γνωρίσει επιτέλους η ψυχή την αίσθηση αυτής της συγχώρησης που η Καρδία αποκτά μόνο εισόδους, μόνο φίλους, αγαπητούς.

Και εκεί, είναι αλήθεια, πως σκιαγραφείται το αληθινό πρόσωπο της Χαράς.

 

Αυτή η ψυχή…

Μοχθεί συνεχώς να αγαπηθεί…

Μέχρις ότου η γνώση αυτής της βαθύτερης αγάπης Του γίνει ανακούφιση για να αναπαύσει και αγκάλη για να χωρέσει κάθε άλλη ψυχή.

Μέχρις ότου να γίνει μίμηση και μύηση  στο « ἵνα ὦσιν ἓν ».

…

Τι βάρος έχει η αγνή ψυχή ;

Όσο ένα λευκό πούπουλο. Την αισθάνεσαι διακριτικά ίσα για να σου θυμίζει ότι είναι φτιαγμένη για Ουρανό.