είμαι λίγο αυτιστικός

Κοιτάω μερικές φορές τη γυάλα και βλέπω το μικρό χρυσόψαρο, που περιφέρεται χαμένο, μέσα από το τζάμι να κοιτάει συνεχώς τον εαυτό του. Και κάθε φορά σαστίζει, τρομάζει. Άλλες φορές πανικοβάλλεται και κλείνεται στον εαυτό του, άλλοτε αμέριμνο αδιαφορεί. Κι όμως είναι χρυσό, είναι χαριτωμένο και όμορφο. Αυτός είναι ο αυτισμός….

Στον αυτισμό όλος σου ο κόσμος είναι ο ίδιος ο ε-αυτός σου. Τίποτα δεν υπάρχει πάνω και πέρα από αυτόν. Κάθε φορά που κοιτάς γύρω σου αντικατοπτρίζεται συνεχώς ο δικός σου χαρακτήρας, η δικιά σου συμπεριφορά, ο δικός σου τρόπος αντίληψης της ζωής. Ένας κόσμος από καθρέπτες. Και έτσι, άλλοτε φοβάσαι το διαφορετικό, το ξένο και άλλες φορές, κλείνεσαι στον δικό σου, γνωστό, «χειροποίητο», μικρόκοσμο. Μοναδικό καταφύγιο από τους  αλλοτριωτικούς  «εξω-γήινους». Προτιμάς να μένεις στο μακρινό, ασφαλές σου φεγγάρι.

Όμως άραγε ο αυτισμός ανήκει στους αυτιστικούς; Είναι ένα άλυτο πρόβλημα, ένας καθρέπτης που εγκαταστάθηκε λάθος; Είναι ασθένεια που προσβάλλει μόνο τα άτυχα αυτιστικά παιδιά; Είναι ένας μακρινός εφιάλτης που κατοικεί μόνο στα όνειρα των «άλλων»; Μήπως τελικά δεν είναι ακριβώς εφιάλτης, ένα εγγενές σφάλμα; Μήπως δεν είναι μακριά;

Και όμως, κάθε φορά που κάθεσαι στο αμάξι ή το λεωφορείο ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική με κλειστά αυτιά και μάτια, αφήνοντας την μελωδία να διαπεράσει όλο σου το σώμα και να σε ταξιδέψει, είσαι λίγο αυτιστικός. Κάθε φορά που διαβάζεις μόνος σου ένα βιβλίο και με τις σελίδες του κατασκευάζεις στη φαντασία σου τον δικό σου χάρτινο κόσμο, που πρωταγωνιστούν οι δικοί σου μοναδικοί ήρωες, είσαι λίγο αυτιστικός.  Κάθε φορά που λύνεις μια δύσκολη άσκηση και αναπηδάς από την καρέκλα χοροπηδώντας και χορεύοντας από  ικανοποίηση και  χαρά, είσαι λίγο αυτιστικός. Κάθε φορά που χτυπάς πίσω σου την πόρτα από τον θυμό, δαγκώνεις τα χείλη σου και σκεπάζεις με πείσμα το κεφάλι σου με το μαξιλάρι, είσαι λίγο αυτιστικός. Όταν κάθεσαι δίπλα στο διακριτικό τζάκι ή στην ξύλινη καρέκλα του μπαλκονιού σου και αναπολείς, για ώρες, ξεχασμένες στιγμές και αναμνήσεις ή επαναπροσδιορίζεις και διευθετείς πολύπλοκες σκέψεις και προσωπικούς προβληματισμούς, είσαι λίγο αυτιστικός.  Κάθε φορά που διστάζεις να ρισκάρεις, να στοιχηματίσεις, να ριψοκινδυνέψεις, να πονέσεις, νιώθοντας εύθραυστο μπαλόνι σε ένα κόσμο φτιαγμένο από πινέζες, είσαι λίγο αυτιστικός. Και όταν μέσα στο μικρό σου μυαλουδάκι και τη μεγάλη σου καρδιά πλάθεις τα δικά σου όνειρα, ζεις στον δικό σου μαγικό, άγνωστο και αδιάφορο για τους άλλους, κόσμο∙  όταν μέσα από τη γυάλα του αστροναύτη, σαν το χρυσόψαρο, είσαι έτοιμος να εξερευνήσεις ένα νέο πλανήτη, τον πλανήτη του εαυτού σου, τότε είσαι λίγο αυτιστικός. Μην φοβάσαι όλοι είναι, όλοι είμαστε…

Όλοι έχουμε μια μικρή δόση αυτισμού, σε άλλους χορηγήθηκε πολύ, σε άλλους πάλι λιγότερο. Ούτως ή άλλως ο αυτισμός είναι ξεχωριστός κόσμος, απομονωμένος πλανήτης. Υπάρχουν, βλέπετε, διαφορετικά είδη από καθρέπτες και διαφορετικά  μεγέθη από γυάλες.

Όμως σ΄ αυτήν την ανεξερεύνητη «ασθένεια», το «Εγώ» είναι ένας ενδιαφέρων, όμορφος και κάποτε  διασκεδαστικός λαβύρινθος. Δεν είναι αυτό το «εγώ» από το εγω-ιστής ,το εγω-λατρικός, το εγω-κεντρικός. Είναι η πόρτα του εαυτού σου, που οδηγεί στο ήσυχο δωμάτιο σου ή στην αθόρυβη παιδική αιώρα της αυλής σου, εκείνες τις στιγμές που θέλεις κάπου να διαφύγεις. Μένει μόνο να την ανοίξεις. Μη διστάσεις!  Δε θα σε πουν αυτιστικό… όσοι τουλάχιστον σε γνωρίζουν πραγματικά…