μια έλξη προς τα πάνω, μια έλξη προς την ζωή

1,2,3…λίγο ακόμα

Περνάω διακριτικά την πύλη της παιδικής κατασκήνωσης. Σαν να πέρασα την απόρθητη πύλη των παιδικών ονείρων. Ίσως τελικά είναι πιο κοντά μας απ΄ ό,τι νομίζουμε.. Σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν περικυκλώσει όλοι οι μπόμπιρες και με επεξεργάζονταν γελώντας. Ήμουν γι΄ αυτούς μάλλον «ο περίεργος μεγάλος». Όλοι γεμάτοι ζωντάνια, ενεργητικότητα. Επιδέξιοι κλέφτες των δεικτών του χρονοβόρου χρόνο, που έμοιαζαν να διασκεδάζουν την ενήλικη σοβαρότητα…

1,2,3…λίγο ακόμα

Κατεβαίνω στον χώρο των σκηνών και της παιδικής χαράς. Όλα τα παιδιά έτρεχαν πέρα-δώθε λες και τους κυνηγούσε η πραγματικότητα, λες και ποθούσαν να μείνουν λίγο ακόμα στον κόσμο τους. Το βλέμμα μου περιφέρεται ανέμελα και εποπτικά, αχόρταγο να κοιτάει με θαυμασμό αυτή τη μαγεία του αληθινού χαμόγελου. Η ματιά μου πέφτει αιφνιδιαστικά στο χώρο με το μονόζυγο. Ένα χαριτωμένο παιδάκι προσπαθούσε να κάνει έλξεις. Γέλασα συλλογιζόμενος την παιδική αφέλεια, μα απότομα σοβάρεψα όταν αντιλήφθηκα ότι τις έκανε με σχετική ευκολία. Μόνο λίγο ζάρωνε τα φρύδια και συνέχιζε ακάθεκτος. Δεν θυμάμαι πόσες έκανε, μα  δεν θα ξεχάσω το πόσο αποσβολωμένα κοιτούσα τα μικροσκοπικά του δάχτυλα να γραπώνουν με πείσμα και δύναμη το σίδερο και να γίνονται ένα με αυτό. Αδιαμφισβήτητα, χέρια και ψυχή από σίδερο…

1,2,3…λίγο ακόμα

Σε λίγο όμως όλα επανήλθαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς. Το παιδάκι τελείωσε από την προπόνηση του και βάδισε αμίλητο προς τις σκηνές. Ούτε καν τόλμησα να ρωτήσω όνομα και ηλικία. Ήταν σαν αυτούς τους τρομερούς σούπερ-ήρωες, που μικρός σκιαζόσουν και μόνο στην ιδέα της θωριάς τους. Ωστόσο δεν άργησα και πολύ να μάθω την ταυτότητα και την αλήθεια του ρωμαλέου «ήρωα». Τον λέγανε Πέτρο. Ήταν οκτώ χρονών. Το μονόζυγο για αυτόν δεν ήταν τελικά παιχνίδι διασκέδασης, αλλά αναγκαίο μέσο επιβίωσης. Έπασχε από μια σπάνια ασθένεια μυϊκής ατροφίας - που μπορούσε να οδηγήσει σε παράλυση - και έπρεπε καθημερινά να γυμνάζεται κάνοντας ασκήσεις και έλξεις για να μην παραλύσει…

1,2,3… λίγο ακόμα

Ένας ακόμα αφανής ήρωας στον κρυψίνουν, μυστικοπαθή κόσμο. Πέτρος, όνομα και πράγμα. Σώμα από πέτρα και καρδιά σαν κατακόκκινο ρόδι που πρέπει να το ανοίξεις για να ανακαλύψεις τον χαοτικό, εντυπωσιακό του κόσμο. Ένας ιππότης σε ένα αόρατο στρατόπεδο. Τόσο καιρό ένα μικρό παιδί έδινε και θα δίνει μάχη, που πιθανότατα θα τη μάθουν ελάχιστοι. Κι΄ όμως δεν ζητούσε κανέναν οίκτο ή επιβράβευση από το ανυποψίαστο κοινό του, από την αδιάφορη κατάμεστη αρένα της καθημερινότητας του. Θα μπορούσε να το απαιτήσει…

Κι΄ όμως, ακάθεκτος καθημερινά γραπώνει τη σιδερένια λαβή απλώνοντας τα δυο του χεράκια, το δεξί της υπομονής και το αριστερό της επιμονής. Ένα μικρό άλμα από την γη και σε λίγο βρίσκεται στον αέρα. Μια έλξη από το έδαφος  στον ουρανό, από το χώμα στα σύννεφα, από τον θάνατο στη ζωή. Ένα ξεφύσημα πυγμής και ένας ιδρώτας ρώμης και ανεβαίνει ψηλά. Και λίγο πιο πάνω και ακόμη πιο πάνω… 

1,2,3… λίγο ακόμα. Μείνε λίγο ακόμα εκεί ψηλά, δεν θα το μετανιώσεις! Λίγο ακόμα στην ζωή, αξίζει. Λίγο ακόμα για όλους εμάς τους θεατές, που παίρνουμε παράδειγμα, που γίνεσαι παράδειγμα.  Να ξέρεις πάντως, πλέον δεν είσαι άγνωστος ήρωας. Συγγνώμη αν στο «χάλασα»… Και σε ευχαριστώ που μας φτιάχνεις τον «χαλασμένο» μας κόσμο. Δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας. Σε ευχαριστούμε!   

(δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι, αλλά μία μικρή αληθινή ιστορία)