Μητέρα του ενός χαρτονομίσματος, σχέση του ενός κέρματος

“Έλα! Να, πάρε να αγοράσεις ότι θέλεις καλή μου” και τέντωσε το λιγνό τρεμάμενο χέρι της μέσα από τα εξωτερικά κάγκελα του δημοτικού σχολείου για να την φτάσει. Τα δάχτυλα της κρατούσαν ένα μισο-τσαλακωμένο πενηντάρικο και τα μάτια της μερικά αχνά δάκρυα.

“οχι, ΟΧΙ, δεν θέλω, φύγε!” και έστρεψε με αποστροφή το κεφάλι.

“Μη στεναχωριέσαι μικρή μου θα έρχομαι να σε βλέπω, ούτως ή άλλως ο μπαμπάς σου...”

“Φύγε!”  Ήχησε κραυγαλέα η φράση που μαχαίρωσε την μητέρα και δεν της άφησε περιθώρια για να ψελλίσει κάτι παραπάνω.

“Δεν θέλω λεφτά!” Είπε κοφτά και γυρνώντας την πλάτη προχώρησε προς την τάξη της. Τα κάγκελα έγιναν πλέον τοίχος για την κομματιασμένη μητέρα.

Εγώ πίσω από τον κορμό ενός δέντρου παρατηρούσα την συμμαθήτρια να περπατά με λυγμούς μακριά από αυτήν που απέφευγε πλέον να την αποκαλεί μητέρα.

“Ε... οι γονείς της χώρισαν και μόλις τελείωσαν τα δικαστήρ.. σσσς μη φωνάζεις” ψιθύριζαν κάποια κορίτσια στην άλλη άκρη της αυλής που είχαν ήδη ενημερωθεί για όλα.

Το κοριτσάκι είχε πλέον μουσκέψει το μανίκι της στην προσπάθεια να στεγνώσει τα μάγουλα της.

Θεέ μου...

Κρατώ σφιχτά ακόμα αυτή τη μνήμη, συγκρατώ ζωντανά ακόμα αυτό το βλέμμα της, το κατακερματισμένο πρόσωπο της.

Πόσα πενηντάρικα θα χρειαστούν για να επουλώσουν αυτές τις τόσο βαθιές παιδικές πληγές ; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να σβηστούν οι ανεξίτηλες μνήμες των φωνών, των καυγάδων, των τσιρίδων, των βρισιών και της βίας ;

Πώς αγοράζεται η διαγραφή του παρελθόντος ; Πώς εξαγοράζεται η λήθη του πόνου ; Πώς αναπληρώνεται η τρομερή απουσία της μητρικής αγάπης, πού βρίσκονται ανταλλακτικά για τον απών πατέρα που στηρίζει και γαλουχεί ;

Είναι αυτές οι απουσίες στη ζωή που δεν αφήνουν περιθώριο. Πάνω από μια, κρίνεται η συνθήκη μετεξεταστέα και η κατάσταση αναθεωρήσιμη και κρίσιμη.

- Μα χωρίσαμε χωρίς αναταραχές. και οι δυό μας το συμφωνήσαμε απο κοινού. Δεν πόνεσε κανένας.

Όχι. Οχι.

Η οικογένεια δεν είναι μία σύμβαση που λήγει, μια απλή συνεργασία που φτάνει σε ένα τέλος. Μια όμορφη εξίσωση που απροσδόκητα δεν βρήκαμε τη λύση της.

Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι μια πορεία ζωής, συ-ζυγίας. Είναι ένα δύσβατο μονοπάτι γνώσης του άλλου και του εαυτού σου. Πίστης, μοιράσματος μα κυρίως, αυταπάρνησης. Όχι ακύρωσης του εαυτού σου, μα παραχώρησης, για να χωρέσεις μέσα σου και τον άλλον. Του δίνεις λίγο χώρο να αναπνεύσει, να υπάρξει, να ανθίσει.

Είναι αλλεπάλληλη θυσία. Θυσία του ύπνου, του προσωπικού σου χρόνου, της όλης ζωής σου στο βωμό της ευημερίας του συντρόφου και των μικρών αυτών παιδιών που έφερες στην ζωή. Αυτών των όμορφων πλασμάτων που αξίζουν πραγματικά το καλύτερο. Που αξίζουν όλη την αγάπη και τον χρόνο σου.

Και μην πλανάσαι πως δεν επηρεάζονται ή δεν παρατηρούν τα νεύρα, τον θυμό, την ψυχρότητα, την απόσταση, την οργή και το μίσος. Είναι τα καλύτερα αυτιά και οι πιο ισχυροί δέκτες που προσλαμβάνουν συνειδητά και ασυνείδητα κάθε είδος σήματος. Από τον πιο αθόρυβο αγαπητικό ήχο μέχρι το πιο παράφωνο, αποκρουστικό παράσιτο.

Και ναι! Πάντα αφήνει τραύματα. Δεν υπάρχει πληγή χωρίς ουλή, χτύπημα χωρίς στίγμα. Είναι χωρισμός και όταν χωρίζεις κάτι στα δύο πάντα σκίζεται ή ματώνει. Δεν είναι τόσο ανώδυνο όσο εφησυχαστικά θέλεις να νομίζεις. Η επιφάνεια της μπορεί να είναι μικρή μα το βάθος απρόσμενα μεγάλο,

Πολυδιάστατο,

Μακροχρόνιο,

Που χαράσσει βαθιά και επιστρέφει ενοχλητικά.

Μα ήμασταν σε πραγματικό αδιέξοδο, η κατάσταση γινόταν ανυπόφορη

Δεν με καταλάβαινε

Έβγαλε έναν άλλον εαυτό. Δεν μπορούσα να το προβλέψω

Ξες κάτι ; Δεν τον άντεχα

Η κατάσταση ήταν τοξική και προκαλούσε μόνο πόνο.

Έβλαπτε εμένα και τα παιδιά μας

Ήταν η μόνη λύση, ήταν η μόνη διέξοδος...

Εύχομαι πραγματικά να μην φτάσει ποτέ κανείς σε αυτές τις λέξεις.

Όμως το μόνο που μπορώ να θυμίσω είναι ότι πάντα η πρόληψη σώζει περισσότερες ζωές από την καταστολή και την αντιμετώπιση.

Η λύση κρύβεται κάπου την αρχή.

Εκεί, πριν σκάσει το πυροτέχνημα και πεις το “ουαου, τι κούκλος”, “ω τι Θεά”. Είναι πριν σε συνεπάρει αυτό το όμορφο, σαγηνευτικό καράβι του έρωτος που πρόσκαιρα προσφέρει στο πλήρωμα του κάθε είδους απόλαυση.

Πόσο εύκολα όμως η ηδονή αναγραμματίζεται σε οδύνη ;

Εκεί πριν το απαραίτητο αυτό συναίσθημα θολώσει απρόσμενα τα νερά της καθαρής κρίσης, πρέπει να δεις αν όντως θες να συ-ζήσεις με τον άλλον. Να ζήσεις δίπλα του για όλη σου την ζωή. Όλη!

Μη σε τρομάζουν οι λέξεις.

Όσο πιο βαθιά και καθαρά δεις, τόσο πιο μακριά θα πας. Θα πάτε.

Γιαυτό η οικογένεια, πριν και μετά όχι απλώς απαιτεί, αλλά αξίζει χρόνο. Και ΝΑΙ αξίζει η οικογένεια παραπάνω από αυτό που ίσως έχεις ανέλπιδα πλάσει μέσα σου.

Όμως, δεν έχει δικαιολογίες. Μην εξοικειώνεσαι με τους νεανικούς χωρισμούς που μοιάζουν με παιχνίδια χωρίς συνέπειες. Δεν είναι κακιές συνήθειες που απλά ξεχνιούνται. Μη λες πως βαριέσαι και πως ξαφνικά κουράστηκες.

Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας και το καθοριστικό μέλλον μας. Είναι στα χέρια μας και στα χέρια Του.

Ας κάνουμε το δικό μας κομμάτι τουλάχιστον σωστά.

Ας κάνουμε θαρρετά και με Πίστη το πρώτο βήμα, για να πούμε πως..

αυτόν τον άνθρωπο στην αρχή τον Ερωτεύτηκα, μα μετά από τόσα χρόνια μαζί τελικά... τον Αγάπησα.

Κανένας γονιός μακριά από το παιδί του.

Κανένα παιδί μακριά από την Αγάπη.

Ένας θεατής του παιδικού πόνου και τραύματος,

ένας φίλαθλος της αγάπης που ενώνει