Εε... είμαι εδώ !

εεε

(πφφ κανείς δεν με ακούει)

Α ναιι... εδώ είμαι

Λύγισε λίγο τα γόνατα σου. Ωραία. Καλύτερα.

Βλέπεις, πρέπει να σκύψεις κάπως για να με ακούσεις. Ναι είναι η αλήθεια πως συνηθίζω να μιλάω στην συχνότητα της ταπείνωσης, γιαυτό ίσως οι περισσότεροι να δυσκολεύονται να με καταλάβουν.

Ξες.. είμαι αρκετό καιρό εδώ και έχω ακούσει πολλά. Εντάξει μπορεί μόνο να στριφογυρίζω και να υπενθυμίζω την παρουσία μου με λακτίσματα όμως έχω το δικαίωμα νομίζω να πω και εγώ την γνώμη μου.

Ναι ξέρω ακούγεται τρελό σαν εμένα, αλλά έχω ακούσει πολλές ιστορίες από εκεί έξω. Θεέ μου, πόσες ερωτήσεις, πόσος πόνος, πόση αγωνιά, πόσες διαμάχες, διαμαρτυριές για όλους εμάς εδώ μέσα. Για τον πιο μεγάλο από εμάς μέχρι το πρώτο ζωντανό κύτταρο.

Ξες τι ήθελα να σου πω

Χμμ πως να στο πω..

Μου είναι κάπως δύσκολο να το αρθρώσω…

Είναι αλήθεια πως.. πως..

έχω μάθει για την απαγορευμένη λέξη...

Αυτή που σήκωσε τόσα πανό στους δρόμους, που ίδρωσε τα χέρια όλων εσάς στα μέσα δικτύωσης, που εξέγειρε ολόκληρα κράτη και κινήματα.

Ναι, για αυτή τη λέξη που στέρησε την ευκαιρία από τα αδέρφια μου να δουν το φως της ζωής. Της ζωής που τόσο πολλούς από εσάς, όπως λέτε, σας πρόδωσε και πόνεσε.

Να σου πω όμως κάτι που ίσως αγνοείς ; Αυτή η λέξη δεν είναι ανώδυνη. Δεν είναι το μικρό τσίμπημα που κάνουν οι χαμογελαστοί γιατροί στα μωρά για να τα ξεγελάσουν. Έρχονται αυτοί οι τρομακτικοί γιατροί με μεταλλικά πράγματα που δεν ξέρω καν τα ονόματα τους, μα γνωρίζω πολύ καλά τον σκοπό και το αποτέλεσμα τους.

Όχι, εσύ μην ανησυχείς. Εσύ δεν βλέπεις κάτι συνήθως. Δυστυχώς...

Εγώ απλώς σταματώ να υπάρχω αθόρυβα. Δεν φωνάζω. Μόνο οι εικόνες που έχουν απαθανατίσει την διαδικασία είναι αυτές που φωνάζουν. Κραυγαλέα, μα χωρίς ήχο, μόνο με πόνο.

Μιλώ, σκληρά. Αναρωτήσου όμως μήπως είναι η αλήθεια αυτή που ίσως πονάει, αυτή που σταδιακά σε αναστατώνει και εξοργίζει.

Πριν όμως με οδηγήσεις εκεί σε έχω κρυφακούσει επίσης πολλές φορές.

Σε άκουγα τότε που έλεγες

“Καλά που θα μεγαλώσουμε αυτό το παιδί, σε ένα κόσμο που απήγαγαν την χαρά και φύσηξαν την τελευταία σπίθα της ελπίδας ;

Τι κόσμο θα αντικρίσει ; Πώς θα επιβιώσει ;

“Καλύτερα ένας σύντομος θάνατος, παρά ένα μακροχρόνιο βασανιστήριο!”

Εε για μισό λεπτό.. εμένα με σκέφτηκες; Με ρώτησες; Σου πέρασα ποτέ από το μυαλό ;

Όχι, μη μου στερείς αυτό που δεν σου στέρησαν οι γονείς σου.

 Την ευκαιρία

Μην γράφεσαι οικειοθελώς στον κατάλογο αυτών που παραιτούνται, των ανέλπιδων. Μη βάζεις τελεία σε μια ιστορία που δεν γράφεις εσύ. Δεν είναι προδιαγεγραμμένο το τέλος. Ευτυχώς δηλαδή...

“Μα δεν είμαι έτοιμη ακόμη για ένα παιδί..

συνέβη σε μια στιγμή που δεν έλεγχα τον εαυτό μου

έγινε καταλάθως”

“Μα είναι το παιδί του βιαστή μου. Δεν πρόκειται να γεννήσω τον απόγονο ενός εγκληματία!”

“Μα πού είναι η ελευθερία μου ; Γιατί να αφήσω το σώμα μου να κάνει κάτι που δεν θέλω ; Αφού εγώ το εξουσιάζω!”

“Εν τέλει ΕΓΩ αποφασίζω!”

Ακούγονται λογικά τα επιχειρήματα σου, μα νομίζω προσπαθείς να παραβλέψεις τον βασικό παράγοντα της εξίσωσης. Την Ζωή.

Όσο και να προσπαθείς να μετρήσεις τους μήνες και τα πόσα κύτταρα αποτελούμαι και αν πονάω ή όχι, είναι γεγονός πως υπάρχω. Είναι πραγματικότητα ότι ζω, είτε είμαι το ζυγωτό είτε είμαι λίγες μέρες πριν βγω στον κόσμο.

Προφανώς η απόφαση σου είναι τρομερά δύσκολη και σε καμία περίπτωση δεν παραβλέπω, ούτε αποσιωπώ τον πόνο, την αγωνία και το μεγάλο αδιέξοδο που αντικρίζεις. Μπορώ μόνο να φανταστώ τα ερωτηματικά σου, το άγχος και ,ίσως, την αγανάκτηση σου.

Ξέρω το μέλλον και των δύο μας φαντάζει ζοφερό. Τα χρήματα λιγοστά, οι ευκαιρίες ελάχιστες η στήριξη μηδαμινή ίσως και αόρατη.

Όμως άραγε, πόσες μητέρες γέμισαν χαρά και υπερηφάνεια που φέραν στη ζωή το παιδί τους ; Πόσα χιλιάδες παιδιά είναι ευγνώμονα που η μητέρα τους είπε το ναι , μετά τον στενάχωρο υπέρηχο; Πόσα μωρά είδαν το φως του ήλιου και μαζί με αυτό την ευκαιρία ;

Δεν μπορούμε να στερήσουμε από κανένα την πιθανότητα να ζήσει, την πιθανότητα να ζήσει όσα ζήσαμε και μεις. Όλες οι μητέρες έχουν το δικαίωμα σε κάθε υποστήριξη και όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα για Ζωή.

Να ζήσουν αυτό το μέλλον που εμείς ίσως θλιβερά πλάθουμε στο μυαλό μας, ενώ την ίδια ώρα αυτοί το ζωγραφίζουν με χαρά και ελπίδα.

Μπορεί να ακούγομαι ποιητικός ή να φαίνεται πως κάνω μια ευγενή επίκληση στο συναίσθημα. Δεν είναι αυτό. Είναι απλώς ένας δικός μου τρόπος να συμπυκνώσω όλα αυτά τα επιστημονικά και λογικά επιχειρήματα στο ότι... Ζω. Είμαι εδώ. Έχω καρδιά σαν την μητέρα μου και ελπίζω  να αποδείξει πως έχει και αυτή το ίδιο μεγάλη.

Μαμά μεγαλώνω μέσα σου, μα είμαστε δύο ανεξάρτητα σώματα, δύο καρδιές, δύο άλλοι κόσμοι. Μας χωρίζουν λίγα εκατοστά.

Αυτά τα εκατοστά δεν με κάνουν λιγότερο ζωντανό ή άνθρωπο.

και Μαμά...

 να είσαι σίγουρη πως με Πίστη και Αγάπη δεν γεννάς μόνο εμένα σήμερα,

 αλλά την ελπίδα για το Αύριο.

Είμαι εδώ. Και Ζω!

Ζω για την στιγμή που θα κλάψω για πρώτη φορά. Μην στεναχωριέσαι όμως...

θα είναι από τη συγκίνηση

που πρώτη φορά σε αντικρίζω

“I have noticed that

everyone who is for abortion

has already been

born”