Μα τι καλό παιδί !

 

Αχ τι καλό παιδί…

Να, δες τον. Τι ευγενικός και προσηνής. Σίγουρα έχει πολύ καλή καρδιά, δεν μπορεί. Είναι τόσο συμπαθητικός και ήσυχος. Ούτε στα πιο τολμηρά όνειρα μου δεν θα μπορούσα να τον φανταστώ διαφορετικό, να τον δω να δρα διαφορετικά. Είναι αδιαμφισβήτητα μια διαμαντένια ψυχή.

Συγγνώμη που ανακόπτω τον ταχύ συλλογισμό σου, αλλά θα σε παρακαλέσω λίγο να περιμένεις. Στάσου να σου πω μια σκέψη μου, να ακουμπήσω στο τραπέζι των συλλογισμών σου και την δική μου ματιά.

Ξέρεις τι… μπορεί και να έχεις δίκαιο, όμως είναι πιθανό να μην έχεις δει ακόμα τα, όντως, πιο τολμηρά όνειρα σου…

Αυτό το παιδί μπορεί να φαίνεται καλό, αλλά το τελευταίο ρήμα είναι που το προδίδει.

Είναι αλήθεια πως οι πράξεις και τα λόγια του είναι τόσο όμορφα, σχεδόν αψεγάδιαστα,

 Όμως..

Δεν γνωρίζουμε τις σκέψεις, τους λογισμούς και τις προθέσεις του. Αγνοούμε ολοκληρωτικά τους λόγους των πράξεων του, τα βαθύτερα αισθήματα, τα κρυφά συναισθήματα, τις μυστικές διαθέσεις. Αδυνατούμε να παρατηρήσουμε τα αδιόρατα κίνητρα που, ίσως και ο ίδιος, να μην έχει παραδεχτεί ή ανακαλύψει.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι πράγματι σαν Ωκεανός. Απέραντη, αχανής μα και απίστευτα βαθιά. Ποιός μπορεί να πει ότι, ακόμα και με το καλύτερο καράβι πέρασε από όλα τα νερά της, από όλα τα ύψη και τα βάθη της. Αναλογίσου πόσο παιδικό ακούγεται να θεωρείς πως έχεις ανακαλύψει και χαρτογραφήσει όλους τους υπόλοιπους ωκεανούς γύρω σου.

Όμως και πάλι, δες...

-Τι καλός

δεν ξέρεις όμως το παρελθόν του..

-Μα τόσο πράος

δεν ξέρεις όμως όλα τα σφάλματα του, τις τεράστιες αστοχίες και τα λάθη του. Αυτά που αγνοείς παραμένουν εκεί, στη κρυφή προσωπική θέα του εαυτού του.

Δεν είσαι μαζί του όταν πέφτει το σκοτάδι, νωρίς όταν ξυπνά. Δεν είσαι εκεί που μιλά σε αυτούς που τον μισούν, σπάνια είσαι δίπλα του όταν ο πειρασμός με πάθος τον καλεί. Είσαι παρών συνήθως όταν περνάτε καλά, όταν οι προκλήσεις αποσιωπούν, όταν συνειδητά ή ανεπαίσθητα σου δίνει τον καλύτερο του εαυτό.

Πράγματι, ίσως θα πρέπει να σου υπενθυμίσω πως…

δεν ξέρεις πως μεγάλωσα, τι μου έδωσαν και τι έδωσα. Αγνοείς αν σου δίνω απλά ένα όμορφο κουκούτσι, ενώ μεγάλωσα κάτω από ένα κατάμεστο δέντρο. Δεν μπορείς να πεις ότι αυτό που σου δίνω είναι χρυσός, επειδή μόνο και μόνο λάμπει.

Δεν ξες αν αυτό που σου προσφέρω είναι άξιο των δωρεών που έλαβα. 

Ίσως να μην ξέρεις και στις δοκιμασίες, στις εκείνες κρυφές στιγμές, πως αναδύεται ο αληθινός μου εαυτός. Ίσως ο πραγματικά ολόκληρος…

Πως να δεις το βάθος της ψυχής και του αληθινού μου εαυτού, όταν εγώ ο ίδιος τον σκεπάζω με επιμέλεια, όταν εγώ ο ίδιος διστάζω και φοβάμαι να τον αντικρίσω.

Σε παρακαλώ… 

και εσένα και ‘μένα

Μην συμπεραίνεις. Δώσε μια παύση ανάσας στην βιαστική κρίση…

Όχι… δυστυχώς, δεν είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, όσο και αν και οι δύο το θέλαμε.

Εύχομαι να γίνω όμως, να γίνουμε.

Εύχομαι και να θυμάσαι πως..

Δεν είναι “καλό παιδί” ένα αληθινά καλό παιδί. Δεν είναι “καλό παιδί” αυτό το καλοσυνάτο που ίσως, λέω ίσως, να σε εκμεταλλεύεται ή χρησιμοποιεί ασυναίσθητα. 

Το “καλός” είναι  πολύ φτηνό για να αγοράσει την θέση του επιθέτου που θα μπει μπροστά στον αληθινά καλό, στον αληθινό άνθρωπο.

Εν τέλει το θέμα είναι ποιος είναι ατόφια καλός,

ποιος είναι αυτός, ο αληθινά Πιστός.

Όπως φαίνεται…είναι αυτός που θυσίασε την ζωή του για Χάρη και Χαρά. Αυτός που πότισε με Ελπίδα και Πίστη την καρδιά και χώρεσε την καθαρότητα και τον Ουρανό στο βλέμμα.

Ναι αυτός…

Αυτός που τον κοιτάς και αναιρείται το “καλός”.

Αυτός που τον αντικρίζεις και το ανώτερο και βαθύτερο επίθετο γίνεται το ζητούμενο.

Καλός δεν είναι αυτός 

που δεν ξέρει το κακό,

μα αυτός που περπατά στην γη

και ζει στον Ουρανό