Μια μητρική ψυχή πάνω απο τους Αγίους

 

 

Πόση δύναμη έχει άραγε μια μητέρα ;

Έχει ανακαλύψει κανείς αυτήν την κόκκινη γραμμή που φτάνουν οι αντοχές και οι δυνατότητές της ;

Ο νους και η ιστορία όλων των εποχών την έχουν, δίκαια, εξυψώσει τόσο ψηλά, σε δυσπρόσιτες κορυφές για τους πολλούς, σε ψηλές περιοχές για τους διστακτικούς. Ένα πρόσωπο πλασμένο σαν ιδανικό, σαν ουράνιος στόχος.

Πράγματι, η λέξη μητέρα είναι πλασμένη και ποτισμένη από ουσιαστικά γεμάτα ουσία, όπως η θυσία, ο πόνος και η στοργή.  

Κάποτε μια γυναίκα είπε πως: «Μητέρα είναι ρήμα. Είναι κάτι που κάνεις, όχι απλά αυτό που είσαι». Και ναι, είναι τόσο αληθινή αυτή η σκέψη.

Είναι ένα πρόσωπο που ενεργεί και δρα για τους άλλους, που προσπαθεί να τους ομορφύνει το πρωί και να τους γαληνεύσει τα βράδια. Είναι αυτή που θα δώσει την πνοή της για το παιδί της και θα ξεχάσει τον εαυτό της μπρος τον πόνο του άλλου.

Μα…

Πολλές φορές ακόμα και αυτή η ύψιστη θυσία δεν είναι αρκετή, δεν επαρκεί για να απαλύνει πλήρως τον πόνο του άλλου, να παρηγορήσει εντελώς τις στιγμές που η θλίψη τυλίγει αποπνικτικά την ψυχή και την ύπαρξη του ανθρώπου. Εκεί που δεν υπάρχει φυγή από το αδιέξοδο, εκεί που στην θυελλώδη φουρτούνα, ο νους και η ψυχή αναζητούν κάτι ισχυρότερο από έναν φάρο. Αναζητούν ένα χέρι. Μια βοήθεια ζωντανή και σωτήρια.

 

Εκεί…

Εκεί είναι που η μάνα, αλλά και ο πατέρας και ο καθένας ξεχωριστά, τείνουν απεγνωσμένα το χέρι με την ελπίδα να συναντήσει κάποιο άλλο.

Το χέρι εκτείνεται στην αρχή παράλληλα με την γη, εκεί που ίσως το πιάσουν οι πονετικές ψυχές των συγγενών, των ανθρώπων που σε ανέθρεψαν. Αργότερα ίσως τεντωθεί λίγο παραπέρα, στους έμπιστους φίλους και τους ανθρώπους που έχεις εμπιστευθεί και έχεις φυλάξει στην καρδιά σου. Πρόσωπα που μπορεί πραγματικά με την αγάπη τους, εν μέρει, να σε ανακουφίσουν και να απαλύνουν την ωδίνη.

Όμως,

 έρχονται στιγμές και κύματα στην ζωή που υψώνονται πέρα από αυτά τα χέρια. Που το βλέμμα σου τα χάνει καθώς υψώνεται μπρος σου ο πόνος, ίσως και η απογοήτευση. Κύματα που έχουν μέσα τους την πίκρα μιας μεγάλης αποτυχίας, το άλγος του σωματικού πόνου, την αβάσταχτη μαχαιριά των αδιέξοδων λογισμών και τα επίπονα ερωτηματικά των υπαρξιακών ερωτημάτων. Κύματα που επιτρέπει ο Θεός για να δοκιμάσει τον ναύτη, τον καπετάνιο και τον αγωνιζόμενο κολυμβητή.

Εκεί…

Εκεί είναι που το χέρι ξεκινά να υψώνεται και κάθετα. Κάθετα, προς τον Ουρανό, ψάχνοντας για μια άλλη μητέρα.

Όμως η ψυχή απορεί.

Μα θα βοηθήσει;

Έχω ακούσει τόσες και τόσες ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθια, όμως...

Υπάρχει εν τέλει ; Είναι ζωντανή ;

Και αν είναι όντως αληθινή, ακούει;

Και αν όντως ακούει, πως ακριβώς μπορεί να βοηθήσει; Αφού το αδιέξοδο αυτό δεν λύνεται. Αφού πιθανότατα να ευθύνομαι ακόμα και εγώ για αυτόν τον πόνο.

Γιατί να βοηθήσει ; μα κυρίως...

Πώς ;

Ερωτηματικά, λέξεις και εγκάρδιες σκέψεις βγαίνουν από τα χείλη με την παράκληση να λάβουν μια ισάξια απάντηση. Μια απάντηση όμως πέρα για πέρα χειροπιαστή, πέρα για πέρα ζωντανή και λυτρωτική.

Εκεί συνήθως είναι που επικρατεί σιωπή. Σιωπή, μέχρι ο άνθρωπος να γονατίσει με το σώμα και την ψυχή του, μέχρι, μαθητής πλέον της ταπείνωσης, να αισθανθεί στο μεδούλι της ύπαρξής του ότι αδυνατεί να σηκώσει το βάρος αυτό του πόνου, ότι ωχριεί μπρος στους άλυτους αυτούς δεσμούς.

Εκεί που τελειώνουν οι παρακλήσεις και απλά υψώνει τα χέρια. Που ίσως ακόμα φτάσει στο σημείο να πει, σε παρακαλώ… φτάνει, οι αντοχές μου έχουν πλέον τελειώσει.

Εκεί είναι που μετά από λίγες στιγμές, μια μητέρα, που δεν είχες σίγουρα φανταστεί, που ίσως και να μην ήλπιζες τόσο εν τέλει, κάνει την παρουσία της. Όχι απαραίτητα μέσα από οράματα και αποκαλύψεις, από εντυπωσιακά θαύματα που προκαλούν τις ανθρώπινες εντυπώσεις. Όχι.

 Έρχεται διακριτικά, αθόρυβα, σιωπηλά. Σαν αληθινή μητέρα που ξέρει τι θα πει Αγάπη. Έρχεται και δρα με τρόπο ακατάληπτο μα τόσο, τόσο θαυμαστό. Η σκέψη αδυνατεί να συλλάβει το γεγονός, μα η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά πως η επέμβαση και το χέρι Της είναι πλέον τόσο ζωντανά.

Πλέον τίποτα δεν παραμένει ίδιο. 

Πώς να μείνει κάτι ίδιο όταν γνωρίζεις ένα καινούριο πρόσωπο;

Πώς να ξεχάσεις αυτό το χέρι ; Αυτήν την ύπαρξη που της έχει δωθεί τέτοια εξουσία και δύναμη ;

Πλέον τα λόγια των Χαιρετισμών και των Παρακλήσεων αρχίζουν και προσλαμβάνουν νόημα, αρχίζουν και αντιστοιχούν σε ζωντανές λέξεις, σε ευχαριστίες με αντίκτυπο.

....

Γέμισε την ψυχή σου με ακλόνιτη ελπίδα. Ελπίδα που θα αντλήσεις από την επιβεβαίωση πως είναι εκεί.

Είναι εκεί πιο ζωντανή απ’ ότι νομίζεις, πιο αληθινή απ’ ότι πλάθει η λογική.

Είναι εκεί γιατί σκιρτά η καρδιά της στον πόνο. Είναι εκεί γιατί συμπονεί το αληθινό δάκρυ και σπλαχνίζεται τον θλιβόμενο που γονατίζει μπρος της.

Είναι εκεί γιατί συμπάσχει.

Γιατί γονάτισε και αυτή μπρος στον μεγαλύτερο πόνο.

Γιατί έχει κλάψει και αυτή μπρος στον αληθινό Σταυρό.