ως τον ουρανό και πάλι πίσω

Είναι η στιγμή που πηγαίνεις στο μαιευτήριο, ανοίγει την πόρτα ο γιατρός και σε κοιτάζει με ένα βλέμμα λύπησης. Μετά από μια μικρή αγωνιώδη παύση σιωπής αναγγέλλει σε εσένα και τους γονείς σου ότι το νεογέννητο, μικρό σου αδερφάκι δεν είναι «κανονικό», γεννήθηκε κάπως «προβληματικό». Έχει ένα ποσοστό αναπηρίας, κώφωσης, τύφλωσης, παραπληγίας ή έχει σύνδρομο down. Σαν κεραυνός πέφτει στο μυαλό και στην καρδιά η είδηση.  Αντανακλαστικά ανατριχιάζεις, σαν το ρεύμα του να σε διαπέρασε κατακόρυφα. Προσπαθείς να ενώσεις τα γράμματα, να συναρμολογήσεις όλο αυτό το παζλ των απειλητικών, άγνωστων λέξεων, να συνειδητοποιήσεις τι άκουσες, να αντιληφθείς τι συμβαίνει ή τι θα συμβεί.

Τί;

Τί σημαίνει  «προβληματικό»; Θα είναι για πάντα; Τι είναι το «σύνδρομο»; Θα μπορέσω να το αντέξω, να με αντέξει; Θα έχει αισθήματα; Θα με αγαπάει πραγματικά; Πόσο δεν θα είναι «κανονικό»,  όπως μου είπε πριν από λίγο ο γιατρός;

Πώς;

Πώς θα είναι; Πώς θα το φροντίσω; Πώς θα με καταλαβαίνει; Πώς θα με βλέπει; Άραγε θα είναι ένα μαρτύριο η ζωή του; πώς θα ζήσει;…

Βασικά τώρα που το σκέφτομαι δεν μου αξίζει ένας τέτοιος ημιτελής αδερφός, δεν μου αξίζει τόση ταλαιπωρία, τόσος κόπος, τόση θυσία για κάτι, που στο κάτω κάτω μπορεί και να μην αισθάνεται τίποτα…

Όμως…

Όμως, τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον εγώ δεν του αξίζω. Αυτά τα παιδάκια θέλουν περισσότερη αγάπη από τα υπόλοιπα. Άραγε έχω εγώ τόσα αποθέματα, θα μπορέσω να του δώσω όσα αξίζει; Τελικά από ό,τι φαίνεται θα πρέπει να γεμίσω το νοητικό του κενό με το δικό μου συναισθηματικό ξεχείλισμα. Να γεμίσω και να επουλώσω το τραυματισμένο δοχείο του μυαλού του με την, πιθανώς, αναλγητική μου αγάπη. Να είμαι η σταθερή πατερίτσα του, το τεχνητό, προσθετικό του πόδι, το ενσωματωμένο του ακουστικό, το αεικίνητο καροτσάκι του, το ένα παραπάνω του χρωμόσωμα.

Ίσως τελικά να μην είναι μια ατυχία, αλλά μια ευτυχής αναμέτρηση ψυχικής δύναμης, για το ποιος θα δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Μια πρόκληση για το πόσα μπορώ να μάθω από τον ιδιαίτερο μαγικό του κόσμο, μια πρόσκληση της τύχης για ένα ανεπανάληπτο ταξίδι.

Από ό,τι φαίνεται θα πρέπει να γίνω ο μικρός του τουριστικός οδηγός στις περιπέτειές του, από τις κοντινές επίγειες βόλτες μέχρι και τα μακρινά ονειρικά ταξίδια του με βάρκα και ποδήλατο, από το μαξιλάρι του ως και τα σύννεφα. Πλέον… νιώθω να αποκτώ εγώ αξία. Μου τη δίνει αυτό το μικρό αθώο πλασματάκι. Μου παραχωρεί την ευκαιρία να το παρακολουθώ καθώς θα μεγαλώνει μεγαλώνοντας μαζί του. Αναμένεται να μου δώσει πιο πολλά απ΄ ό,τι εγώ. Άλλος φαίνεται να είναι τελικά ο πιο δυνατός και ας έχει μπόι λίγα μόνο εκατοστά.

Έτσι καταλαβαίνω πλέον πως  το μικρό μου αδερφάκι, που ήρθε στον κόσμο, δεν είναι απλώς ένα ακόμα παιδάκι με ειδικές ανάγκες, αλλά ένας Άνθρωπος με Ειδική Ανάγκη, με  πρωτεύουσα αποκλειστική ανάγκη για Αγάπη, μια ανάγκη τόσο αδήριτη, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Μπορεί να ζει σε έναν παράλληλο, σίγουρα πιο μαγικό, κόσμο από εμάς. Γι’ αυτό ακριβώς και έχω την ηθική υποχρέωση να το αγκαλιάσω με όλη μου την δύναμη. Να του δώσω ότι έχω, και όσο έχω.

Το φαντάζομαι… να το παίρνω από το χεράκι και να ξαπλώνουμε στο γρασίδι, κάτω από τον έναστρο ουρανό, τότε που το φεγγάρι διακριτικά θα φωτίζει, και να μου λέει με τη λεπτή του φωνούλα: «να θου πω κάτι; θε αγαπώ από εδώ ωωωθ τον ουρανό»! Και εγώ… να γυρίζω, με βλέμμα γεμάτο στοργή και χαμόγελο, και να του ψιθυρίζω στο αυτί: «εγώ όμως σε αγαπώ από εδώ ως τον ουρανό… και πάλι πίσω…»!

  (Αφιερωμένο σε όλους αυτούς

που αγκαλιάζουνε καθημερινά

 λίγο παραπάνω

τα ιδιαίτερα αδερφάκια τους)