¨κακιέθ λέκθεις¨

« Άντε ρε βλάκα κοίτα λίγο μπροστά σου, θα μας σκοτώσεις », είπε εμφανέστατα εκτός εαυτού η μητέρα του μικρού κοριτσιού, καθώς την προσπερνούσε το διπλανό αμάξι…

Αμέσως το κοριτσάκι έστρεψε το βλέμμα προς την μητέρα του και της είπε σοβαρά με πρωτόγνωρη ωριμότητα: «Μαμά, μη λεθ κακιέθ λέκθεις!» Η φράση ήχησε τόσο συγκλονιστική στα αυτιά της μητέρας της. Γύρισε συγκαταβατικά προς τη μικρή και της είπε, με ένα γλυκό χαμόγελο κοιτάζοντας την στα μάτια, «με συγχωρείς… δεν έπρεπε να μιλήσω έτσι, έχεις δίκιο…».  Και στιγμιαία όλος ο προηγούμενος θυμός και η οργή σαν να απορροφήθηκαν από την συγχώρεση του μικρού κοριτσιού. Μερικές φορές, βλέπεις, οι διορθώσεις από τους μικρότερους είναι πιο σωστές, πιο ειλικρινείς, πιο αληθινές. Ίσως είναι που ο τρελός και ο μικρός μας λένε την αλήθεια πολλές φορές…

Κακές λέξεις…

Άραγε γιατί υπάρχουν; Γιατί τις λέμε; Μάλλον τις εφηύραμε για να συμπυκνώνουμε στα αθώα γράμματα όλη μας την κακία, τον θυμό, την αντιπάθεια μας για τους άλλους. Για να περιγράφουμε με βρώμικες λέξεις όσα γεμίζουν κάποιες φορές την καρδία μας. Για να δείχνουμε με «λερωμένες» φράσεις, πόσο απομακρυνόμαστε από την παιδική μας ψυχή κάθε φορά που τις ξεστομίζουμε. Ένα «κακό» γράμμα και λίγο πιο μακριά, μια «κακιά» φράση, ακόμα πιο μακριά, ένα «κακό» βλέμμα, πέρα πέρα μακριά, εγκαταλελειμμένοι πλέον στην ενήλικη άχαρη μοναξιά μας.

Κακές λέξεις είναι αυτές που εξοργίζουν και εξάπτουν, που θυμώνουν και πνίγουν από αρνητικά αισθήματα. Λέξεις που εμπλουτίζουν το λεξικό της λύπης και αποδεκατίζουν τις προτάσεις. Όμως δυστυχώς δεν πληγώνουν μόνο αυτούς που θέλουμε να πληγώσουμε. Κρυφοί θεατές όλων αυτών των επικίνδυνα αιχμηρών συζητήσεων είναι τα μικρά παιδιά, οι αθέατοι ακροατές που ηχογραφούν κάθε λέξη, αποτυπώνουν κάθε έκφραση.

Γι΄ αυτούς όμως αυτές οι κακές λέξεις είναι κάτι παραπάνω από «απαγορευμένες φράσεις». Είναι λέξεις που πληγώνουν και λερώνουν τις καθαρές τους σκέψεις, τα αθώα τους όνειρα. Είναι οι «κακοί» πρωταγωνιστές σε όλα τους τα παιδικά παραμύθια. Είναι ο λύκος που κυνηγάει την κοκκινοσκουφίτσα, ο λύκος που απειλεί τα τρία μικρά γουρουνάκια, η κακιά μάγισσα στον Χάνσελ και την Γκρέτελ, η κακιά μητριά στην Σταχτοπούτα. Είναι όλοι οι κακοί ήρωες, που κυνηγούν τα εύθραυστα όνειρα τους, τα ακριβοθώρητα χαμόγελα τους. Και αν συνεχίσουμε να τις χρησιμοποιούμε, φοβάμαι πως δεν θα υπάρχει πλέον happy end στις ιστορίες αυτές.

Και το χειρότερο είναι όταν συνηθίζουν τα μικρά παιδάκια στο να ακούνε τις «κακιέθ λέκθεις». Είναι σαν να τους αρέσει σιγά σιγά η πονηράδα του κακού του λύκου, η κακή πλευρά της μητριάς και το μίσος της μάγισσας. Τι κρίμα να αλλάζεις τόσο τραγικά τους ρόλους πετώντας λόγια που αγνοείς την σημασία τους, που αδιαφορείς για το βάρος τους.

Αξίζει να προσέχουμε τι βγάζουμε από το στόμα μας, γιατί είναι το ξεχείλισμα της καρδίας μας. Υπάρχουν τόσες όμορφες λέξεις που μπορείς να διαλέξεις από το απύθμενο λεξιλόγιο μας, οι οποίες είναι άκακες, μη καταστροφικές, λιγότερο επιζήμιες.

Και θυμήσου, τα παιδικά αυτάκια πάντοτε σε ακούν. Φρόντισε από εσένα να ακούνε παραμύθια και όχι «κακιέθ λέκθεις». Φρόντισε να τους κάνεις τους καλύτερους πρωταγωνιστές…