να ξες, κρυφο-κοιτάω

      Λοιπόν,

Πάρε μια βαθιά ανάσα και σφίξε δυνατά τα μάτια σου. Κλείσ’ τα, να μην μπαίνει καθόλου φως. Καμία ακτίνα του ήλιου και κανένα ζωντανό χρώμα. Κοίταξε για λίγα λεπτά αυτό το μαύρο, ατένισε για λίγο αυτό το σκοτεινό χρώμα του αγνώστου, νιώσε την αίσθηση του «πουθενά» και του «τίποτα». Περίεργο ε;  Τρομακτικό ;

Νομίζω τώρα χρειάζεσαι ακόμα μια βαθιά ανάσα…

Γιατί αυτή είναι ακριβώς η αίσθηση που ενσαρκώνει τη λέξη ανασφάλεια, αβεβαιότητα, απελπισία, κενό, άγνωστο…

Και τώρα, που ακόμα έχεις τα μάτια κλειστά και αρχίζεις να δυσφορείς και να παίρνεις πιο βαθιές ανάσες για να αντέξεις, φαντάσου, ή καλύτερα σκέψου να παρέμενες έτσι για όλη σου την ζωή. Να κοιμόσουν ένα ήσυχο βράδυ, χωρίς να ξέρεις ότι η επόμενη μέρα σου δεν θα έχει πλέον φως, ήλιο, χρώματα, ζωντάνια…

Είναι εκείνη η στιγμή που αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι το συμβόλαιο με την τύχη σου έχει πια λήξει. Είναι η στιγμή που αλλάζεις τον τρόπο με τον οποίο κινείσαι, σκέφτεσαι, ζεις. Πλέον μάτια γίνονται τα χέρια σου και όραση η φαντασία σου. Και όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση που τόσο καιρό είχες το ανεκτίμητο δώρο της όρασης.

Μια απειρο-ελάχιστη βλάβη των νευρώνων, ή ένα απειρο- τεράστιο ατύχημα και ο γενικός κλείνει οριστικά. Και το χειρότερο; Δεν είναι εκεί η μαμά, όπως πάντα, για να τον σηκώσει και να πει με συγκαταβατικό βλέμμα: «μη τρομάζεις, δεν είναι τίποτα θα ξαναέρθει αμέσως το φως…».

Η όραση σου πλέον είναι το ανοιχτό  λαμπατέρ που είχες τα μεσάνυχτα και όταν μετά από ώρα αποφάσισες να το κλείσεις, κουρασμένος, πλημμύρισε ξαφνικά ένα τόσο αποπνικτικό σκοτάδι το δωμάτιο, που σχεδόν σε τρόμαζε. Τσαφ! Και αρχίζει μια νέα ζωή από την αρχή, ή βασικά μια αρχή με λιγότερη ζωή…

Και σκέψου τώρα στη θέση σου να είναι ένα μικρό παιδάκι που έχασε το φως του, ή δεν το είδε ποτέ. Δεν ξέρει από σχήματα, από χρώματα, από πρόσωπα, από  μαγευτικά τοπία και γοητευτικά δειλινά.  Και οι δύο βολβοί συμπυκνωμένοι στις δυο του παλάμες και τα δέκα του δάχτυλα.

Ένα παιχνίδι τυφλόμυγας, οπού δεν νικάς ποτέ. Ένα παιχνίδι τυφλόμυγας, οπού το «κορόιδο» δεν βγάζει ποτέ το μαντήλι, δε δίνει τη σειρά του σε κανέναν.

Είσαι για τους πολλούς πλέον το τυφλό παιδάκι με το λευκό μπαστούνι, που διαβάζει χαϊδεύοντας χάρτινες τρυπούλες. Το παιδάκι που δεν τον οδηγούν τα πόδια του, αλλά οι κίτρινοι διάδρομοι στα πεζοδρόμια και οι βούλες που εξέχουν διακριτικά.

Και να είσαι σίγουρος πως όταν αντικρύζεις ασταμάτητα αυτό το κρύο σκοτάδι, σιγά σιγά τα αισιόδοξα αισθήματα σου υποχωρούν, το χαμόγελό σου «λυγίζει», η ζωντάνια σου χάνεται μαζί με τα χρώματα που στερήθηκες. Σιγά σιγά τα όνειρα γίνονται πολύτιμος θησαυρός. Η παιδική σπιρτάδα και φλόγα, τρεμοπαίζοντας, σβήνει από τα δάκρυα της απόγνωσης.

Ευτυχώς όμως ακόμα υπάρχουν χαμογελαστοί «παιδικοί» ήρωες.

Πάντοτε θα υπάρχουν οι «blind superman».

Για να μας δείχνουν το δρόμο.

(Χωρίς επιβλητικές κάπες )

Ακόμα και με το μπαστουνάκι τους.

Νικώντας καθημερινά στο παιχνίδι της «τυφλό-μυγας»…

(αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια,

 που ψηλαφούν με την φαντασία τους

     ένα κόσμο ομορφότερο από τον δικό μας)