μια ακίνδυνη γροθιά

Χτυπά το κινητό σχεδόν ενοχλητικά πάνω στο γραφείο μου. Πλησιάζω, το σηκώνω αδιάφορα.

-          Παρακαλώ…

-          Έλα ρε ο Γιώργος είμαι, μου είπαν κάποιοι γνωστοί να πάμε αν θέλουμε σε μια κατασκήνωση λίγο πιο πέρα από την πόλη. Θα έχει μόνο παιδιά Δημοτικού και θέλουν κάποια άτομα επιπλέον για βοήθεια. Θα είναι και άλλοι γνωστοί μας.

-          Οκ. Δεν νομίζω να έχω να κάνω κάτι σήμερα. Ας χάσω λίγες ώρες ακόμα από  την ζωή μου νταντεύοντας μωρά. Τι πιο εποικοδομητικό μπορεί να κάνει ένας νέος άνθρωπος από το να προσπαθεί να πείσει κλαψιάρικα 5χρονα ότι η μαμά έφυγε  και θα έρθει να τους πάρει σε λίγα λεπτά…; (3 μέρες το ελάχιστο)

-          Χα. Έλα ρε, αφού ξέρω ότι θα σου αρέσει..

-          Οκ…( Φυσικά και θα πήγαινα. Φροντίζω να μην χάνω τέτοιες ευκαιρίες, οπού οι παιδικές σκανταλιές και ατάκες κάνουν ανυποψίαστα την εμφάνιση τους. )

Έτσι λοιπόν φορτώνω μια τσάντα στην πλάτη και ξεκινάμε το μικρό ταξίδι. Φτάνουμε στον προορισμό μας. Παρκάρουμε μέσα στην κατασκήνωση. Ξαφνικά άρχισαν να κυκλώνουν το όχημα μικροί μπόμπιρες, λες και βλέπαν επανδρωμένο διαστημόπλοιο της NASA που μόλις είχε προσγειωθεί ακριβώς μπροστά στα πόδια τους. Προφανώς απογοητεύτηκαν όταν βγήκαμε και δεν φορούσαμε την διαστημική στολή και τη γυάλινη κάσκα στο κεφάλι.

Έτσι κατέβηκα από το αμάξι και πάτησα επιτέλους στη μικρή τους σελήνη. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: «σίγουρα στο φεγγάρι έχει πολύ λιγότερη φασαρία». Νομίζω όμως το συνήθισα. Σχεδόν το απολάμβανα.

Έρχονταν συνεχώς μικρά παιδάκια βγαλμένα από έναν άλλο κόσμο νάνων και με περιεργάζονταν. Με ρωτούσαν άκυρες ερωτήσεις και γελούσα μόνος μου. Άλλα τρέχανε με ενθουσιασμό και γέλια σε όλο το μήκος και το πλάτος της κατασκήνωσης. Προφανώς για να ξεφύγουν από  την ενηλικίωση, να κρυφτούν από τον αδίστακτο χρόνο.

 Κάποια στιγμή εκεί που καθόμουν σε μια γωνιά παρατηρώντας αυτό το πλήθος των λιλιπούτιων να παίζει σε όλο αυτό το  ξέφωτο φορώντας διαρκώς το μοναδικό χαμόγελο του, είδα ένα παιδί στο βάθος να με πλησιάζει. Σίγουρα δεν ήταν μεγαλύτερο από Γ΄ Δημοτικού…

Ερχόταν με βήμα γοργό και αποφασιστικό. Με βλέμμα κάπως συνοφρυωμένο και σκεπτικό, σχεδόν αυστηρό. Ωστόσο το ύψος λίγων εκατοστών από το έδαφος και τα κόκκινα φουσκωτά μάγουλα του, αρκούσαν για να σε κάνουν να γελάσεις, παρά τις φαινομενικά «ύπουλες» διαθέσεις του. Μια μικρογραφία Τσάρλι Τσάπλιν.

Σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, αλλά δεν με κοίταζε στα μάτια. Χτυπούσε νευρικά το πόδι του και με τα χέρια στηριγμένα στην μέση του παρατηρούσε μια μικρή παρέα παιδιών λίγο παρακάτω. Πήρα τον λόγο.

-          Για πες εσύ μπόμπιρα, πώς σε λένε;

-          Χρήστο, είπε κοφτά

-          Ωραία Χρηστάκη.

-          Μη με λες Χρηστάκη, δεν είμαι κανένα μωρό! (Ήθελα τόσο πολύ να γελάσω, αλλά κρατήθηκα. Δεν ήθελα να προσβάλω τόσο ανεπανόρθωτα μια τέτοια συνειδητοποιημένη προσωπικότητα.)

-          Οκ λοιπόν Χρήστο. Όπως θες. Όμως σε παρακαλώ πες μου λίγο, γιατί είσαι τόσο σοβαρός; Τί σε προβληματίζει; Τί σκέφτεσαι να κάνεις; (Τον ρώτησα, με ένα μειδίαμα, από μια περίεργη διαίσθηση ότι θα πει τίποτα ψαγμένο). Υπήρξε  μια  παύση μερικών δευτερολέπτων. Ακόμα σκεφτόταν…

-          Πάω να πλακώσω τα μικρά!...

Και γύρισε την πλάτη του και κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς την παρέα που στεκόταν λίγο παραπέρα, στην οποία σίγουρα  όλοι ήταν μεγαλύτεροί του.

Η συνέχεια δεν με ένοιαζε. Άκουσα αυτό που ήθελα να ακούσω. Πλέον γελούσα χωρίς ντροπή, μόνος μου, βλέποντας αυτή την θυμωμένη μινιατούρα με τα μπράτσα από καλαμάκι και με τα άγρια φρύδια, να αψηφά κάθε κίνδυνο και αίσθηση κατωτερότητας. Απλά περπατούσε επιθετικά και δεν θα άλλαζε πορεία  για κανένα λόγο.

Και σκεφτόμουν… ότι  εκείνη την στιγμή ίσως συνάντησα την πιο ακίνδυνη μορφή  βίας. Την πιο ακίνδυνη μορφή θυμωμένης γροθιάς. Αυτή η αντιφατικότητα ήταν πραγματικά τόσο αστεία. Αυτό το χάσμα της φαντασίωσης από την πραγματικότητα ήταν τόσο  μεγάλο που ήταν λες και όλο αυτό το σκηνικό το διαδραμάτιζαν παιδικά cartoon. Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, πάντως για μένα αυτός ο μικρός μπόμπιρας μπορεί να μην είχε αίσθηση κινδύνου, όμως σίγουρα είχε φοβερή αίσθηση του χιούμορ… 

Σε ευχαριστώ μικρέ,

 που μου χάρισες

αυτή την όμορφη ιστορία

(Δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι, είναι μια μικρή αληθινή ιστορία)