το τελευταίο σουτ

Και οι παίκτες περιμένουν με αγωνία λίγο πιο πίσω από την μεγάλη περιοχή. Η πίεση από την κερκίδα ασφυκτική. Ένα τελευταίο σουτ. Το τελευταίο πέναλτι που θα κρίνει τον μεγάλο νικητή του τελικού. Ο αρχηγός της ομάδας παίρνει μια βαθιά ανάσα και κοιτά βαθιά στα μάτια τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Κάνει τρία βήματα πίσω. Κοιτά με πείσμα την μικρή σφαίρα. Χτυπά με όση δύναμη του έχει απομείνει την μπάλα και αυτή πλέον στριφογυρίζοντας βρίσκεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον αέρα. Πλησιάζει  στο τέρμα και…

Λίγα λεπτά πριν, οι δύο ομάδες στήνανε της ενδεκάδες τους. Εικοσιδύο παίκτες Δημοτικού φορούσαν τις διακριτικές φανέλες και έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο. Οι μικροί «αρχηγοί» των δύο ομάδων υπενθύμιζαν στους υπόλοιπους το «καλοφτιαγμένο» σύστημα που θα ακολουθούσαν. Όριζαν πλέον τις «βασικές» τους ενδεκάδες. Όλοι οι παίκτες παρόντες. Όλα τέλεια.

Όλα τέλεια ; Όλοι παρόντες ; Μάλλον όχι…

 Έλειπε ένας. Έλειπε Ο ένας.

Ο Σταύρος πίσω απ΄ όλους τέντωνε το κεφάλι του για να δει το σύστημα. Τέντωνε το χέρι του για να πάρει την φανέλα του «βασικού». Όμως κανείς. Τίποτα. Ποτέ.

Οι παίκτες ήταν πολλοί και αυτός πολύ «λίγος» για να χωρέσει κάπου εκεί. Πολύ ασήμαντος για να του δώσουν αξία. Πολύ ανούσιος για να τους τραβήξει την προσοχή.

Ο θόρυβος μεγάλωνε. Ο Σταύρος μοχθούσε να τους πει κάτι. Να τους κάνει έστω ένα νόημα. Η ένταση έπνιγε την φράση του που ακουγόταν πλέον σαν αδύναμος ψίθυρος. Ψίθυρος ενοχλητικός στα αυτιά των υπολοίπων.

Αυτός ο ψίθυρος…

Η μπάλα πλησιάζει στο τέρμα και…

Η έκβαση είναι αυτή που φαντάζεστε. Η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα με θριαμβευτικό τρόπο. Η ομάδα ζητωκραυγάζοντας έπεσε πάνω στον «αρχηγό» - ήρωα της ομάδας. Το παιδικό όνειρο γινόταν πραγματικότητα για όλη την ομάδα.

Για όλη την ομάδα;

Ο Σταύρος ήταν πλέον έξω από το γήπεδο. Είχε σταματήσει να τους «ενοχλεί» με τον ψίθυρο του. Είχε σταματήσει να τους ενοχλεί με την παρουσία του. Ήταν σε μια γωνία λίγο πιο πέρα και παρατηρούσε τους συμπαίκτες του να πανηγυρίζουν με απερίγραπτη χαρά. Χαρά που αντικατοπτριζόταν τόσο λυπηρά στα μεγάλα βουρκωμένα του μάτια. Όλοι χαρούμενοι εκτός απ΄ αυτόν. Όλοι κυπελλούχοι εκτός απ΄ αυτόν. Όλοι «σημαντικοί ήρωες» εκτός απ΄ αυτόν.

Γιατί;

Γιατί είχε λίγο περίεργο περπάτημα εξ αιτίας της, εκ γενετής, λανθασμένης θέσης των ποδιών του. Γιατί τον  δυσκόλευε αυτή η πάθηση του. Μάλλον για όλο αυτό «έφταιγε» αυτός. Έκανε μάλλον αυτός κάτι λάθος. Μάλλον «Φταίνε» τα πόδια του που είναι σε σχήμα «Ζ», μάλλον από τη λέξη «Ζωή»…

Γιατί;

Γιατί δεν χωρούσε στην σκέψη των άλλων παιδιών η ιδέα της ήττας. Η ιδέα ενός, όχι τέλειου, σουτ. Η εικόνα μιας λιγότερο επικής νίκης ή ακόμα χειρότερα, της καταστροφικής ήττας. Ο θαυμασμός ενός ημιτελούς «ήρωα».

Αν πήγαινε ο Σταύρος θα στραβο-πατούσε. Σχεδόν σίγουρα θα έχανε αυτό το πολύτιμο πέναλτι. Ίσως και να έπεφτε. Έτσι γίνεται με τους «ημιτελείς ανάπηρους». Οι επικές παιδικές ταινίες του Hollywood δεν συμβιβάΖονται με ένα έργο χωρίς happy end. Δεν συγχωρούν την α- τέλεια.

Δυστυχώς. Ακόμα…

Μόλις με είδε ο Σταύρος με πλησίασε με σκυμμένο το κεφαλάκι του. Με αγκάλιασε και έκλαψε για αρκετή ώρα στην μπλούΖα μου. Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του και τα τελευταία δάκρυα και μου ψέλλισε με τα γυαλιστερά του μάτια: « Ήθελα να βαρέσω μόνο ένα σουτ. Ήθελα κι εγώ λίγο να βοηθήσω στην ομάδα αλλά…» και ένας λυγμός κράτησε κρυφή την τελευταία του φράση. Το τελευταίο του δάκρυ την φύλαξε μυστική.

Τι κρίμα…

… να φτιάχνουμε στο μυαλό μας ιδανικούς ήρωες. Superman από ατσάλι, αθάνατους captain America και αλάνθαστους «από μηχανής» θεούς.

Τι κρίμα να «υφαίνουμε» το λάθος από εφιάλτες, την Ζημιά από πανικό και ταραχή, την αστοχία από μιΖέρια και δάκρυα.

Γιατί πίστεψε με πάντα θα υπάρχει ένα Σταύρος που θα σου ψιθυρίΖει από πίσω «θέλω ένα τελευταίο σουτ» και εσύ θα είσαι αυτός ο πολύτιμος «βασικός», ο μονάκριβος «αρχηγός». Θα σε συνεπαίρνει εκείνη την ώρα η έπαρση και ο ενθουσιασμός. Αλλά σε παρακαλώ μην τον ξεχάσεις, γύρνα λίγο το κεφάλι σου και άκουσε τον, έστω δωσ΄ του σημασία με ένα σου βλέμμα.

ΑξίΖει και αυτός ένα Ζευγάρι από χαρούμενα χείλη. Αξίζει και αυτός το δικό σου «δεδομένο». ΑξίΖει να σκοράρει και αυτός θριαμβευτικά στο «τέρμα» της Ζωής. Με πάθος και χαμόγελο, όπως αρμόζει στον καθένα μας…

 (Δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι,

αλλά μια μικρή αληθινή ιστορία)