όταν επιβάλλεται η σκανταλιά

-          Πωω… απίστευτο, τρέχα Παύλο. Πωωω δεν είναι δυνατόν. Θα βγει πρώτος

-          Ναιιιι τον πέρασε τελευταία στιγμή!
-   Μπράβο ρε Παυλάρα, τερμάτισες πρώτος!

Με το που  τερμάτισε  έπεσε ανάσκελα στο χώμα εξουθενωμένος, κλείνοντας τα μάτια και αφήνοντας τον εαυτό του ακινητοποιημένο. Τον πλησίασα. Έπαιρνε γρήγορες βαθιές ανάσες. Ο ιδρώτας κυλούσε αργά σε όλο το μέτωπο του. Έσκυψα από πάνω του και του είπα ψιθυριστά στο αυτί: «Τα κατάφερες!». Εκείνος απάντησε με ένα μικρό χαμόγελο και συνέχισε να έχει κλειστά τα μάτια του απολαμβάνοντας τον ήλιο που τον χτυπούσε στο πρόσωπο και το καθαρό οξυγόνο που του γέμιζε τους μικρούς πνεύμονες.

Και για να σας τον συστήσω, αυτός είναι ο Παύλος. Είναι Ε΄ Δημοτικού. Ζει σε ένα μικρό χωριό έξω από την πόλη.  Ανήκει σε μία οικογένεια οπού όλα του τα αδέρφια, 13 στον αριθμό, πάσχουν από μια σπάνια μυϊκή πάθηση και είναι αναγκασμένα να κυκλοφορούν είτε με πατερίτσες είτε με αναπηρικό καροτσάκι. Ελάχιστα από αυτά, περπατάνε με δυσκολία. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της ασθένειας είναι ότι εμφανίζεται κοντά στην  ηλικία των 12 χρονών.

Ο Παύλος όμως είναι υγιέστατος. Ακόμα…

Ο Παύλος είναι αυτό το παιδί που πριν από λίγο, στα έκπληκτα μάτια όλων τερμάτιζε πρώτος στο αγώνισμα της αντοχής στο 1χλμ ανώμαλου δρόμου. Και το εντυπωσιακότερο; Ήταν ο μικρότερος που αγωνιζόταν ανάμεσα σε δεκάδες συναγωνιστές του. Νίκησε ακόμα και τα μεγαλύτερα παιδιά του Γυμνασίου. Νίκησε παιδιά με περισσότερη δύναμη από αυτόν, αλλά σίγουρα όχι με περισσότερη θέληση από  αυτόν.

Τον Παύλο τον είχα στην ομάδα μου, στην κατασκήνωση. Ήταν αδιαμφισβήτητα το πιο ζωηρό και άταχτο παιδί σε όλη την κατασκήνωση. Ατίθασος. Αεικίνητος. Απείθαρχος. Απίστευτα σκανταλιάρης και ενεργητικός. Δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία. Βασικά ήταν αδιαπραγμάτευτος εχθρός της ησυχίας. Για τον καθένα είχε έναν διαφορετικό τρόπο να τον πειράξει, φορώντας όμως πάντα αυτό το πονηρό χαμόγελο. Με κοιτούσε με αυτή τη ματιά και απλά με λύγιζε, με αφόπλιζε. Με κοιτούσε με αυτό το «αθώο» βλέμμα και μου έκλεβε κάθε αφορμή  για να του πω «όχι», «μηηη», «δεν».

Έφερνα στο μυαλό μου τα υπόλοιπα αδέρφια του να σπρώχνουν με κόπο το αναπηρικό καροτσάκι και σκεφτόμουν ότι ίσως σε λίγο αυτά τα αδύνατα ποδαράκια του να μην ακουμπάνε άλλο στο έδαφος αλλά να αιωρούνται πάνω σε μια παρόμοια καρέκλα.

Σκέφτομαι προβληματισμένος  πως…

Όλες οι πιθανότητες να τρέχει ανέμελος και να παίζει απερίσκεπτος με τους φίλους του έρχονται σαν «κακά παιδιά», να του βάλουν τρικλοποδιά. Οι μηδαμινές πιθανότητες συνέχισης μιας «φυσιολογικής» ζωής έρχονται σαν άλλοι εφιάλτες να κλέψουν τον ήλιο από τα φωτεινά όνειρα του, την ελπίδα για μια  γεμάτη ζωή από την ανυποψίαστη καρδούλα του. Τα ιατρικά στατιστικά πλέον τον τοποθετούνε αβίαστα πάνω στις πατερίτσες, χωρίς να το περιμένει, χωρίς καν να το φαντάζεται.

Έτσι κάθε φορά που επιχειρούσε μια σκανταλιά τον άφηνα να την πράξει από την αρχή  μέχρι το τέλος. Χωρίς  τύψεις. Απλώς παρατηρώντας τον. Γιατί σκεφτόμουν ότι ίσως αυτή να είναι η τελευταία του σκανταλιά…

Ξέρω, ακούγεται μακάβριο, απαισιόδοξο, ανέλπιδο…

Δυστυχώς όμως η λογική μου  δεν μπορεί να νικήσει τις πιθανότητες. Λυπάμαι.

Μπορεί το μυαλό μου όμως να χάνει μπροστά στους μαθηματικούς υπολογισμούς, μα συγχρόνως κερδήθηκε και από αυτόν τον μικρό ήρωα. Με διαβεβαίωσε με το χαμόγελο του και την σφιχτή του αγκαλιά ότι η απύθμενη αγάπη του ξεπερνά την ρηχή μου λογική. Η  πυγμή  του στο τρέξιμο αποδεικνύει  την τρομερή  του αντοχή. Αντοχή  που σίγουρα θα του χρειαστεί…

Έτσι ακόμα, όταν νιώθω εξουθενωμένος κλείνω τα μάτια, όπως και αυτός, και ξαναπαίζω στο μυαλό  μου εκείνη την σκηνή  που ανέβηκε στο βάθρο. Έκανε ένα μεγάλο βήμα και ανέβηκε με μια σπιρτάδα και ζωντάνια στην πρώτη θέση και έσκυψε το  κεφάλι. Έσκυψε το κεφάλι για πρώτη και τελευταία φορά. Αναγκαστικά. Για να εναποθέσει  το ψυχρό, χρυσό μετάλλιο πάνω στην φλογερή, χρυσή του καρδιά …

Εύχομαι Παύλο να τρέξεις

 πιο γρήγορα από τις πιθανότητες!

( Δεν είναι ένα συγκινητικό παραμύθι,

Αλλά μια  μικρή αληθινή  ιστορία…)