τον θυμάσαι ;

Το έσκαγες τα απογεύματα από το σπίτι για να βρεθείτε κρυφά στην γειτονιά, στο γνωστό σημείο, για να πάρετε παγωτό από τα λεφτά της γιαγιάς. Κάθε μέρα σκαρφιζόσασταν και μια νέα σκανταλιά. Οργανώνατε μια καινούρια εξερεύνηση στο « στοιχειωμένο σπίτι » ή σχεδιάζατε να παρακολουθήσετε εκείνον τον μυστηριώδη κύριο της γειτονιάς. Συναντιόσασταν ώρες αμέτρητες για να κατασκευάσετε με τόσο μεράκι εκείνο το ονειρικό δεντρόσπιτο, που κάποτε θα καταφέρνατε να το κάνετε μόνιμη κατοικία.

Πόσες φορές είχε έρθει σπίτι σου και του είχες αποκαλύψει όλα τα μυστικά σχέδια σου για το μέλλον. Για το κρυφό όνειρό σου να γίνεις αστροναύτης. Τους χάρτες στο γραφείο σου, που ίσως κάποτε σου έδειχναν το σημείο που βρίσκεται εκείνος ο θησαυρός. Ο Θησαυρός που σου είχε πει περιπαιχτικά ο πατέρας σου, και εσύ το πίστεψες χωρίς καχυποψία.

Ναι εκείνος ο φίλος σου που ήσασταν κάποτε συμμαθητές. Που μια μέρα κάτω από το φως των αστεριών, σκαρφαλωμένοι στο χειροποίητο δεντρόσπιτό σας υποσχεθήκατε με όρκο αιώνιο πως θα είστε για πάντα φίλοι. Πως θα περάστε στο ίδιο πανεπιστήμιο και θα κάθεστε πάντα μαζί στο θρανίο. Και όταν πάρετε αμάξι εσύ θα είσαι ο πρώτος που θα πάει βόλτα εκείνη την συμμαθήτρια σας που την είχατε ερωτευτεί και οι δύο.

Που είχατε μαζί τόσες συλλογές από άλμπουμ και στα παιχνίδια πάντα ήσασταν στην ίδια ομάδα.

Εκείνος ο φίλος…

Που έφτασε το Γυμνάσιο και βρήκε τελικά και άλλους φίλους, αλλά εσύ ακόμα ήλπιζες πως είστε ακόμα οι «κολλητοί». Που στο Λύκειο « έτσι τα έφερε η τύχη» και πήγε σε άλλο σχολείο.

Που κατά λάθος, μάλλον, πήγε σε άλλο πανεπιστήμιο και η υπόσχεση έσβησε τόσο αβίαστα.

Και μετά έκανες πολύ καιρό να το ξαναδείς. Ήσασταν ακόμα στην ίδια γειτονιά και αγνοούταν, μαζί με τα φανταστικά σας σχέδια.

Μια μέρα τον πέτυχες στο λεωφορείο τυχαία, μα μιλούσε στο κινητό και δεν σε είδε.

Ή τότε που τον είδες στο απέναντι πεζοδρόμιο στο κέντρο και δεν τον χαιρέτησες ποτέ. Ήταν σκέφτηκες τόσο «άβολο», πολύ awkward…

Και μετά από λίγο τον είδες στα προτεινόμενα του Facebook και του έστειλες με ψεύτικο θάρρος, (γιατί βλέπεις το «κατ΄ιδίαν » είναι για τους τολμηρούς, συγγνώμη)  να βγείτε για καφέ και σου είπε με δόση θάρρους ( ή …θράσους) ίσως:

-          Ωω ναι ρε χαθήκαμε, να κανονίσουμε! Άντε θα τα πούμε ρε.

Ενθουσιάστηκε με το θαυμαστικό και τελείωσε την φιλία σας με την τελεία.

Όπως είπε κάποτε και ένας σοφός, το θαυμαστικό πολύ εύκολα, αν πέσει, γίνεται τελεία και παύλα…

Και από τότε μόνο τον αναπολείς, η στην καλύτερη σκέφτεσαι να του ξαναστείλεις. Να τα πείτε βρε παιδί μου..

Όχι όμως. Πλέον έχετε αλλάξει. Έτσι τα έφερε ο χρόνος, είπες μέσα σου και συνέχισες να σκρολάρεις στο Instagram νιώθοντας περήφανος, κατά βάθος, που η τελευταία ανάρτηση ξεπέρασε τα 230 Like.

Βλέπεις οι αληθινοί φίλοι είναι πιστοί.  Δεν ξεχνούν να πατήσουν like.

Και κάθε φορά που προσπερνούσαμε την ομιλία κάναμε ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μακριά. Χανόμασταν. Οικειοθελώς. Με υπεύθυνη δήλωση.

Άραγε πόσοι από εμάς είχαμε πράγματι αυτόν τον αχώριστο παιδικό φίλο. Αυτόν τον «κολλητό» που ξεκόλλησε από το άλμπουμ των αναμνήσεων μας σαν κάποιο απλό αυτοκολλητάκι.

Οι ευθύνες είναι αμοιβαίες. Μα και οι ευκαιρίες να ανταλλάξτε έστω και ένα αληθινό χαμόγελο, να αναπολήστε λίγο από το παραμυθένιο παιδικό σας παρελθόν, είναι υπέρ σας.

Ξέρω δεν είναι εύκολο. Ξέρω δεν θα γίνεται πάλι κολλητοί.

Ξέρω είναι στο εξωτερικό, σπουδάζει και έρχεται σπάνια. Έχει άλλους φίλους που ταιριάζει περισσότερο. Τότε ήταν άλλες εποχές. Ήμασταν μικροί. Έχει αλλάξει ο χαρακτήρας του. Δεν θα θυμάται και κάτι…

Τουλάχιστον να βρεθείτε για λίγα λεπτά.

Ίσα ίσα να προλάβετε να του πείτε την λέξη που ξεχάσαμε όλοι μας να πούμε σαυτούς τους αξέχαστους παιδικούς φίλους.

Ευχαριστώ!

Σε ευχαριστώ που όλα αυτά χρόνια της μονοψήφιας ηλικίας μας , μου έκανες συντροφιά στο, φορτωμένο από ανεπανάληπτες αναμνήσεις, δεντρόσπιτο μας.

Εύχομαι τουλάχιστον

Εκεί που χάθηκες να είναι

Το ίδιο θαυμάσια όπως τότε…

Δεν σε ξέχασα! Μένει ακόμα

Όρθιο το θαυμαστικό.