1η μέρα στο σχολείο της ζωής

 

« Καλημέρα! Ναι ναι είμαστε έτοιμοι. Όποτε θέλετε μπορούμε να ξεκινήσουμε» η απαλή ευγενική φωνή της κυρίας που τους υποδέχτηκε τους  έγνεψε συγκαταβατικά.

« Ωραία λοιπόν», είπε ο ιερέας και κάνοντας τον σταυρό του με ευλάβεια σήμανε την αρχή του αγιασμού. Δίπλα του ο Λευτέρης. Στεκόταν στην αρχή λίγο αμήχανα, προσποιούμενος τον ψάλτη, όμως μετά από λίγες στιγμές άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στον χώρο.

Ένα μικρό σαλονάκι γεμάτο παιδιά. Κατάμεστο από μικρούς μαθητές και μαθήτριες. Δίχως όμως σακίδια. Το χέρι τους δεν κρατούσε κάποιο παγούρι ή κολατσιό. Στο έδαφος δεν πατούσαν με παπούτσια, δεν είχαν τα καλά ρούχα της πρώτης μέρας, ούτε φορούσαν το χαμόγελο του ενθουσιασμού για το καινούριο, για την νέα μεγαλύτερη τάξη. Δεν στέκονταν σε μια αυλή που συνήθως συνοδεύεται από παιδικές τσιρίδες και σκανταλιές.

Το βλέμμα συνέχισε να περνάει πάνω από τα μικρά σώματα των μαθητών.

Οι περισσότεροι στήριζαν το χέρι και τις ελπίδες τους σε ένα ψυχρό σωλήνα που στερέωνε ένα μικρό ορό. Στα πόδια τους κάτι απλές χρωματιστές παντόφλες και πάνω από αυτές συνήθως κάτι ακόμα πιο απλές  πιζάμες έντυναν τις μικροκαμωμένες φιγούρες.

Κάποια στέκονταν στις γωνίες των τοίχων, έξω από τις πόρτες, στην αγκαλιά των γονιών τους, στερεωμένοι στο στιβαρό πόδι του πατέρα, αγκαλιάζοντας το. Μερικά πάλι έλειπαν. Άκουγαν τους ψαλμούς και τις συνομιλίες στο βάθος από το λευκό τους κρεβάτι. Θρανίο τους το τραπεζάκι δίπλα, που βαστούσε μια χούφτα χάπια και μερικά γλυκά για να τα κάνουν πιο δελεαστικά. Άλλα πάλι συνδεδεμένα με κάποια μηχανή, σωλήνα ή καλώδιο. Μια ενσύρματη ζωή.

«Δι ευχών των αγίων …» ήχησε στους γεμάτους διαδρόμους της κλινικής και μετά από ένα μικρό κέρασμα όλοι πήραν την θέση τους. Ο ιερέας είπε την φράση που κάνει μικρούς και μεγάλους αγγέλους να αποχωρήσουν από κάθε μεγάλο πανηγύρι. Και πράγματι έτσι έγινε.

 Ήταν ένα ικανοποιητικό διάλειμμα, ίσως και μια ελπίδα που θα κρατούσαν κυρίως οι μεγάλοι στο πίσω μέρος του μυαλού ή και της καρδιάς τους.

« Να είστε καλά, περαστικά. Καλημέρα! Γειά σας, με το καλό να..» η παρηγορητική φωνή του ιερέα ακολουθούσε τα βήματα του που τον οδηγούσαν προς την εξωτερική πόρτα. Από πίσω λίγο διστακτικά ακολουθούσε ο Λευτέρης. Σε κάθε δρασκέλισμα μπροστά από κάθε πόρτα έριχνε μια κλεφτή ματιά μέσα από το στρογγυλό τζάμι γεμάτο αυτοκόλλητα.

Έβλεπε για τελευταία φορά αυτούς τους ξεχωριστούς μαθητές, να έχουν προβιβαστεί, ίσως με τον πιο βίαιο τρόπο στην μεγαλύτερη τάξη του σχολείου. Του σχολείου της ζωής. Τα μαθήματα ταχύρυθμα, απαιτητικά. Η παραίτηση πολλές φορές δεν είναι επιλογή. Πιο συχνά από τον στυλό στην παλάμη βρίσκονται τα δάκρυα.

Ένιωσε την καρδιά για λίγο να σφίγγεται. Άνοιξε το βήμα του.

Εισπνοή

«Έλα να πάμε και δίπλα να δούμε και τα άλλα ..» τον κάλεσε και πάλι ο πατήρ σε μια νέα επίσκεψη, άγνωστου βέβαια προορισμού.

Η μεγάλη βαριά μπλε πόρτα άνοιξε με δυσκολία και προσοχή. Τα κεφαλαία γράμματα από πάνω της της έκλεβαν την ζωηράδα που της δίναν τα πολύχρωμα χρώματα της.

Παιδοογκολογική.

 Κανείς δεν διάβηκε αυτήν την πόρτα με θάρρος, κανείς δεν βγήκε αλώβητος κάτω από αυτά τα γράμματα, σκέφτηκε σχεδόν αντανακλαστικά καθώς διέσχιζε, με ένα δάγκωμα στο στομάχι, τους μεγάλους διαδρόμους της κλινικής.

Εκπνοή

Μικρά παιδάκια ξεπρόβαλαν από τις πόρτες τα αραιωμένα κεφαλάκια τους. Με την σοβαρότητα του ενήλικα και την ωριμότητα ενός γονιού τους πλησίαζαν για να τους περιεργαστούν.

Μαύροι κύκλοι κάτω από τα φωτεινά τους μάτια και επίδεσμοι γύρω από τους καρπούς τους ήταν οι άτυπες χειροπέδες τους που τους κρατούσαν ακόμα μέσα στο ασφαλές  πολύχρωμο κελί τους.

«Από δω ο Γιώργος, να αύριο μεθαύριο θα βγει, από δω η Μάρθα να σε λίγες μέρες..».

 Πλέον οι μορφές και οι κινήσεις μπροστά από τα μάτια του Λευτέρη περνούσαν μηχανικά και τα ερωτηματικά πήραν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μυαλό του. Ένιωσε ότι για λίγο τα μοιράστηκε με τους γονείς αυτών των παιδιών.

Μα γιατί αυτά τα παιδία ; Γιατί τα παιδία ; Γιατί τώρα ; Γιατί να περνάνε τόσο πόνο ;

Σίγουρα βγάζοντας την μεταβλητή  της πίστης η βασανιστική αυτή εξίσωση μένει άλυτη. Ποιος όμως άραγε έχει τόση πίστη ;

Ποιος μπορεί να βαστάσει το βάρος της υπομονής, του πόνου, της απώλειας ;

Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το σχολείο σου θυμίζει αναπόφευκτα πόσο αδύναμοι είμαστε. Τι σημαίνει να χάνεις, να χάνεσαι, να ματώνεις αλλά και να συμπονάς τον πόνο του άλλου.

Το μόνο σχολείο που σου μαλακώνει με επιδεξιότητα την καρδιά.

Καλή σχολική χρονιά σε όλους!

Με χαμόγελο,

 άλλωστε ¨Τα περισσότερα χαμόγελα ξεκινούν από ένα άλλο χαμόγελο¨

 

 

 

¨Ο πόνος είναι μέρος

 του εκπαιδευτικού προγράμματος

 για να γίνουμε σοφοί ¨