Πεντάγραμμα βάρκες

 Ο ήλιος της 2^ης μέρας του Σεπτεμβρίου ανέτειλε και δύο διάσημες προσωπικότητας είχαν πλέον δύσει.  Δεν ξέρω αν ήταν ο ήλιος της δικαιοσύνης όμως το μόνο το σίγουρο είναι ότι το ξημέρωμα της νέας μέρας μας βρήκε πιθανώς πολλούς από μας συγκλονισμένους, ίσως θλιμμένους ακόμα και συγκινημένους.

Σκρολάροντας στην στενή οθόνη του κινητού δύο ονόματα γέμιζαν τις επικεφαλίδες των ειδήσεων.

Μίκης.

Madclip.

Και οι δύο γεννημένοι στον χώρο  της μουσικής, όμως ξεκινώντας από ξεχωριστή αφετηρία, διαφορετική εποχή και νοοτροπίες όμως με συγχρονισμένο τερματισμό.

Η ανάμνηση τους μας γεννά ενδόμυχα τόσες αντιθέσεις, αντιφάσεις, πιθανώς και ερωτηματικά.

Και είναι αλήθεια πως…

ο Madclip mporei να έπιασε γρήγορα τον παλμό της εποχής, όμως ο Μίκης κατάφερε να τον δημιουργήσει. Ο Madcilp έπιασε τον παλμό των ανθρώπων και των νέων, ο Μίκης μαζί με τον παλμό άγγιξε και ολόκληρη την καρδιά τους. Ο Madclip ίσως να επιδίωξε το προφανές, το εύκολο, αυτό  που λάμπει και δεν είναι χρυσός, ο Μίκης όμως μπήκε στον αναστεναγμό του λαού και έγραψε δίπλα στο κρεβάτι του πόνου, με ένα δάκρυ στο μάτι την ώρα του αποχωρισμού και του αιώνιου έρωτα.

 Ο Μadclip δεν έκανε κάποιο λάθος. Δεν είναι το κακό παιδί της παρέας, ο ύπουλος κερδοφόρος, ο alitis. Έκανε απλώς κάτι πολύ απλό.  Εξέφρασε αυτό για το οποίο διψάει πλέον  ο νέος κόσμος. Το ξέσπασμα, το ιδανικό, το εφήμερο όνειρο, το πρότυπο, το simera.

 Στα μάτια και στους στίχους του, κάθε νέο παιδί έβλεπε την πρόκληση, την ταχύτητα, την κόντρα, την γρήγορη και ιδανική(;) ζωή. Μίλησε και αυτός στις καρδιές των παιδιών που αποζητούν ίσως mia zoi με kotera, vromika lefta, fimi, και ζωγραφισμένα πολλά xiliometra την ώρα στο κοντέρ. Μια ζωή που γεννά την Elpida για ανάδειξη και διάκριση που ίσως όμως λείπει το κατάλληλο kinitro.  Ήταν το πρότυπο ταύτισης που πιθανώς να αναζητούσαν. Βιάστηκε όμως να κλέψει την Νύχτα θανάτου του Μίκη.

 Ο Μίκης έκανε ένα βήμα παραπέρα. Άφησε τα τραγούδια του να ξεδιψάσουν τους ανθρώπους. Να γίνουν παρηγοριά, πόνος λησμονιάς. Κάθε νότα στο πεντάγραμμο του Μίκη είχε αξία, βάθος, βάρος. Είχε το βάρος της μαγευτικής μελωδίας που το βαστούσαν οι ιστορικοί ποιητές Ρίτσος, Σεφέρης, Ελύτης.  Ο Μίκης γεννημένος μέσα στην ιστορία, βγαλμένος μέσα από τον ελληνικό πόνο, έζησε μέσα στα πιο κομβικά για την Ελλάδα χρόνια από την θέση του συνθέτη, του συγγραφέα μέχρι του ακτιβιστή  και του πολιτικού. Μια μουσική που έντυσε το αρχαίο δράμα, την όπερα, το θέατρο μέχρι και τον κινηματογράφο. Μια μουσική ποτισμένη με πόνο, ιστορία, ρωμιοσύνη και ποιότητα, παντρεμένη με  εξαιρετική μελωδία και μαγικούς στίχους δεν μπορεί να μην σε ταξιδέψει. Είναι αδύνατο να μην ταξιδέψει και η ίδια σε όλο τον κόσμο, όπως και έγινε. Δεν μπορεί να μείνει ο κόσμος αδιάφορος για τον πατέρα του επιτάφιου, του αξιον εστί και του μοναδικού Ζορμπά.

Ο Μίκης αποτύπωσε την αλήθεια, όχι το απροσδόκητο.

 Ποτέ το ποιοτικό και το αληθινό δεν ήταν εφήμερο.

Έφυγε αθόρυβα αφήνοντας μας πίσω του κάτι τόσο θορυβώδες, τόσο πολύτιμο. Κατάφερε να κάνει το πεντάγραμμο βάρκα που θα ταξιδεύει για χρόνια ακόμα κάθε ελληνική ψυχή σε μια θάλασσα γεμάτη μουσική.

 Δεν έγραψε σε ένα χαρτί, ένα πεντάγραμμο ή πάνω από ένα πιάνο, ήξερε να γράφει στο πιο ανεξίτηλο πεντάγραμμο, στις καρδιές μας.

Ευχαριστούμε