Θα τα πούμε

 

Τέλος !

Ναι!

Κάτσε..

Τέλος ; Όντως ;

Έσφιξε την παλάμη του γύρω από το μέτωπο του και κοίταζε ακίνητος την οθόνη του laptop. Είχε περαστεί και ο τελευταίος βαθμός της σχολής. Ένα μικρό κομματάκι του παζλ έμπαινε σχεδόν απολαυστικά στην μόνη κενή θέση που υπήρχε, για να δημιουργήσει μαγικά όλη την εικόνα. Η χάρτινη περγαμηνή ήταν πλέον στον δρόμο.  Δεν άργησε ένα πλατύ χαμόγελο να σκαρφαλώσει μέχρι τα αυτιά. Στριφογύρισε στην καρέκλα και με ένα παιδικό σάλτο βρέθηκε στο στενό μπαλκόνι.

Μια βαθιά ανάσα και έκλεισε αυθόρμητα τα μάτια. Αφέθηκε να δει με μια φευγαλέα ματιά όλα τα χρόνια που ονομαζόταν «φοιτητής». Το χαμόγελο έγινε λίγο πιο πλατύ.

Όχι. Δεν ήταν μόνο τα θρανία στη σχολή, τα μακρινά ταξίδια, οι βραδινές βόλτες και τα φτηνά φαγητά σε ξεχασμένα παγκάκια.

Ναι. Πρωταγωνιστές στην ταινία ήταν όλοι οι φίλοι. Ήταν οι λίγοι και οι πολλοί. Ήταν και οι γνωστοί και οι κολλητοί. Όλοι αυτοί που δίναν χρώμα σε όλο αυτό το ασπρόμαυρο φιλμ.

Αναστέναξε με νοσταλγία, σαν να ήθελε να δώσει πνοή ξανά σε όλες εκείνες τις μικρές στιγμές.

Να δώσει ένα φιλί ζωής σε όλα εκείνα τα βράδια που ξενύχτησαν με την κιθάρα αγκαλιά, αλλά και σε κείνα που κρύφτηκαν στο σπίτι από τις αγανακτισμένες φωνές των γειτόνων. Σε κείνα τα βράδια που πέρασαν με παρέα μια καλή ταινία σε κάποια γνωστό σπίτι ή σε κάποιο κοντινό σινεμά με την μυρωδιά του ποπ-κορν να κρατάει μέχρι το πρωί. Σε όλα εκείνα τα μεσημέρια που αξιοποιήθηκαν γόνιμα με επικούς αγώνες μπροστά σε ένα PlayStation και τελικά έγιναν βράδυ. Σε κείνες τις νύχτες στην παραλία που ψιθύρισαν κάτω από το λίγο φως για προσδοκίες, φαντασιώσεις και τολμηρά όνειρα. Που σκάλιζαν με περιέργεια να δουν τι κρύβει το μέλλον ή πόση αξία έχουν δώσει στο παρόν. Σε όλα τα αστεία και άπιαστα σχέδια που κατέληξαν σε αποτυχία, αλλά και σε άλλα που αναδύθηκαν από το πουθενά, που ξεφύτρωσαν από το ανεξερεύνητο μπαούλο του αυθορμητισμού και του απρόσμενου. Σε όλα εκείνα τα μικρά αλλά και εξωτικά ταξίδια πέρα στους ωκεανούς, μα κυρίως σε όλους τους συνοδούς αυτών των ταξιδιών. Σε όλους όσους γνώρισε εκεί έξω και τους έβαλε σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Σε όλους όσους αγάπησε λίγο περισσότερο μέσα από αυτά τα ταξίδια. Σε όλα εκείνα τα κρύα πρωινά μπροστά από τον προτζέκτορα του γεμάτου αμφιθέατρου. Στην αργοπορία και στο πιστόλιασμα των πιο ανιαρών μαθημάτων. Στις παραδόσεις που το μόνο που είχε γράψει στο τετράδιο ήταν «Μάθημα 2ο» και είχαν περάσει 3 ώρες… Στις χαζομάρες και τις ανωριμότητες μέσα στο πανεπιστήμιο. Στις πολλές εξετάσεις, στις ομαδικές εργασίες που καταλήγαν με πατατάκια και μπύρες μπροστά από την τηλεόραση του πιο υπεύθυνου της ομάδας.

Στις φαινομενικά ανυπέρβλητες δυσκολίες που οι πραγματικοί φίλοι δεν γράφτηκαν ποτέ στο απουσιολόγιο. Στις απρόσμενες και αναπάντεχες χαρές που κοιτούσε με λαμπερά μάτια τους κολλητούς του και έβλεπε να μοιράζονται την χαρά του. Σε όλους τους τσακωμούς και τις γκρίνιες. Τις κοινές αγωνίες και τον πόνο.

Έσφιξε ξανά τα μάτια και αναπόλησε όλες εκείνες τις αμφισβητήσεις και τους τσακωμούς. Τις διαφωνίες, τους καβγάδες με τους μεγαλύτερους και τις πρωτοποριακές ιδέες που κανείς στον κόσμο ποτέ δεν είχε καν φανταστεί...λογικά. Τις πρωτόγνωρες εμπειρίες. Το μοίρασμα και το δόσιμο. Τις μικρές θυσίες και τα πολλά άυλα και υλικά «δώρα». Όλους τους δεκάδες νέους ανθρώπους και φίλους που αντάλλαξε από χειραψία, τηλέφωνο μέχρι και ατελείωτες βόλτες και συζητήσεις. Αναπόλησε πάλι τις αμέτρητες βλακείες και χαζομάρες της στιγμής. Τότε που η λογική είχε πάει μακρινές διακοπές αορίστου χρόνου. Όλες οι αναρίθμητες στιγμές σπαστικού και νευρικού γέλιου, που έφτανε μέχρι σε βαθμό αρρώστιας. Τα άπειρα λάθη και τα αδιέξοδα. Τις συναυλίες, τα δεκάδες χιλιόμετρα με το ποδήλατο, τα περίεργα και φτηνά φαγητά που παραγγείλανε ή και μαγειρέψανε. Τις νύχτες που έγιναν πρωί. Τις περιοδικές δουλειές απο δω και απο κει. Το γέλιο από το λίγο παραπάνω οινόπνευμα. Τα ταξιδιάρικα βιβλία, τις οικογενειακές βραδιές, και τις ζεματιστές μέρες πάνω σε γεμάτες παραλίες. Οι ορειβασίες σε μαγευτικά βουνά και τα ματσάκια μπάσκετ γεμάτα πάθος και αδρεναλίνη. Τις μέρες μπροστά από ένα τζάμι νοσοκομείου ή ένα κινητό, μιλώντας αναρίθμητες ώρες για τόσο καυτά ή και ανούσια θέματα. Τις ριψοκίνδυνες τρέλες, τις αξέχαστες μέρες στην κατασκήνωση και τα χιλιάδες μηνύματα που κρατούσαν τα μεσάνυχτα σε αναμονή. Τα περιπετειώδη Σάββατα και τις πανέμορφες Κυριακές.

Και ιδιαίτερα όλες εκείνες τις στιγμές που χάθηκαν σε άγνωστα στενά και αχανείς δρόμους. Γιατί αυτές οι στιγμές του έδωσαν την ευκαιρία να μείνουν μαζί λίγο παραπάνω, με το βλέμμα της απόγνωσης να μεταμορφώνεται σε νευρικό γέλιο.

Άνοιξε αργά τα μάτια του και κοίταξε προς τα λευκά σύννεφα που ταξιδεύαν.

«Να είστε σίγουροι», είπε μέσα από τα μισόκλεισα χείλη του.

«Όπου και να είμαι, όπου και να με τα ταξιδέψει το άγνωστο μέλλον θα είστε εκεί. Ακόμα και κάτω από κάποιο φυλάκιο ή κάποιο ξεχασμένο νησί.

Θα είστε στην καρδιά μου. Για όλα οσα μου δώσατε. Για όλες τις αναμνήσεις που μου πλάσατε. Για όλα τα μικρά «κλιπ» που μου χαρίσατε.»

Χαμογέλασε ξανά και έκλεισε απαλά το  laptop. Είχε ήδη κανονίσει βόλτα για να τους δει. Μακάρι όλους… 

 

 

Σας ευχαριστώ όλους. Έναν προς έναν.

Ακόμα και εσάς που ίσως με ξεχάσατε ή αμυδρά με θυμάστε.

Όλους εσάς που μου μάθατε την πιο γνωστή και δύσκολη τρισύλλαβη λέξη.

Την Αγάπη

Σας ευχαριστώ

 

Θα τα πούμε : )

 

 

Η γλώσσα της φιλίας δεν είναι λόγια,

αλλά νοήματα

 Henry David Thoreau