Αγάπησα το μαρτύριο

“Θα έδινα όλη τη ζωή που μου έμεινε, για μία ώρα παραμονής στο Νταχάου” 

… ομολόγησε κάποτε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μα… Μα πως γίνεται ; Πόσο παράλογη σκέψη, τι παράτολμος πόθος …

Ο πόνος δεν είναι που πρέπει με κάθε τρόπο να αποφεύγεται ; Οι δοκιμασίες δεν είναι ο χειρότερος εφιάλτης που πρέπει να κρατάμε σε απόσταση ασφαλείας ;

Αλήθεια… Τι παράτολμος και παράλογος πόθος… ή μήπως υπέρλογος ;

Το σύντομο αυτό διάβα μας στην γη είναι ποτισμένο με δάκρυα χαράς, μα κυρίως πόνου. Ενός πόνου που επιτρέπει ο Θεός, σαν ρομφαία, να λαβώσει τόσο έντονα την καρδιά μας, την ύπαρξη μας. Όχι τόσο ένα απλό εμπόδιο, ένα στιγμιαίο δάγκωμα της ψυχής, αλλά επιτρέπει να διέλθουμε δια πυρός και ύδατος.

Είναι μια φλόγα που παραλύει κάθε ανθρώπινη δύναμη. Πολλές φορές ξαφνικά και άλλοτε σταδιακά βλέπεις το αδιέξοδο να ορθώνεται μπροστά σου, σχέδια να τσαλαπατώνται, όνειρα να θρυμματίζονται, οι άνθρωποι να απουσιάζουν και μαζί τους, σχεδόν, κάθε χέρι επίγειας βοηθείας και παρηγοριάς. Μπορεί ακόμα εκεί που νομίζεις πως δεν αντέχεις πλέον άλλο να βυθίζεσαι ακόμα πιο βαθιά σε αυτόν τον ωκεανό που του λείπει το οξυγόνο και η παρηγοριά.

Τότε ίσως έρθει και η στιγμή  που θα αισθανθείς πως μια πλάκα στέκεται, να εδώ, πάνω στο πάλαι ποτέ, αγέρωχο στήθος σου και η ανάσα γίνεται πια πολύτιμη και βασανιστική. 

Είναι η στιγμή που παραλύεις, κάνοντας  και τις τελευταίες ανθρώπινες χεριές, ελπίζοντας στην άνωση. Εκεί είναι που αρχίζεις ίσως να ψιθυρίζεις, να ψελλίζεις μερικές λέξεις προς τον Ουρανό. Σε αυτούς που τόσα χρόνια μάλλον τυπικά τους έφερνες στην μνήμη σου. Είναι εκεί που η Πίστη σκοινοβατεί, μα ανασυντάσσεται για να πιαστεί από την τελευταία της Ελπίδα. 

Κύριε… Άγιοι… Παναγία

Ο αφοπλιστικός πόνος τόσο αποτελεσματικά εξαλείπτει τα τυπικά λόγια, τις κοινότυπες ψυχρές προσευχές. Κινεί την καρδιά, τραβάει τις λέξεις από τα βάθη της ψυχής.

Χριστέ μου… Άγιε..

Τα λόγια πλέον ζωντανεύουν, τα δάκρυα κινούν τα χείλη και τα γόνατα λυγίζουν μπρος στην ταπείνωση της δοκιμασίας 

Μόνο Εσύ μένεις… Σε Εσένα ελπίζω

Μα Παναγία μου τόσες φορές στάθηκες ολοζώντανη μπροστά στους Αγίους… μα

Και όταν εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως ο δρόμος σου δεν ήταν καθαρός και διστάζεις να μείνεις εκεί μπροστά, βγαίνει αβίαστα από τον νου το  “ουκ ελήλυθα καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς” …και εκεί βρίσκει ανακούφιση η ψυχή.

Μόνο Εσύ Χριστέ μου ακούς και αγκαλιάζεις ακόμα και τους πιο άθλιους.

Εσύ

Και πάλι συνεχίζουν να επικρατούν εκείνες οι τόσο πικρές στιγμές.

Εκείνες οι στιγμές που η τρεμάμενη φωνή και το πονεμένο σου βλέμμα σηκώνονται στις ξύλινες και χάρτινες εικόνες στον τοίχο και ικετεύεις να σε ακούσουν. Η ματιά ξεκινά από τους αγίους, καταλήγει στην μορφή της Παναγίας και του Χριστού και ταυτόχρονα η μνήμη ανατρέχει σε όλα εκείνα τα θαύματα και τις εμπειρίες που αφουγκράστηκε η ψυχή και ένιωσε η καρδιά.

Εκείνες οι τόσο έντονες στιγμές που η καρδιά γαντζώνεται για να συνεχίσει να χτυπά η Πίστη μέσα της.

Σε παρακαλώ… Σε παρακαλώ

Τα λόγια πια λιγοστά, οι λέξεις εγκάρδιες και πύρινες σαν τις δοκιμασίες.

Και τότε, εκεί που το σκοτάδι πλέον φαίνεται να έχει επιβλητικά κυριαρχήσει, αισθάνεσαι πως μια μικρή φωτίτσα στο βάθος λάμπει. Ίσως να είναι και μια λάμψη ίσως και ένας ασύλληπτος φωτισμός που ανασταίνει. 

Τα γράμματα και οι λέξεις σέβονται αυτές τις στιγμές και αποφεύγουν συνήθως να τις περιγράψουν. Τα χείλη αφήνουν το βίωμα να χαράξει τα δικά του γεγονότα στην καρδιά.

Ευχαριστώ, Σε ευχαριστώ… αλήθεια μέσα από την καρδιά μου, Σε ευχαριστώ

Και τότε είναι που αρχίζεις και αισθάνεσαι την ανάσα σου να επιστρέφει, το Φως να απλώνεται, η Πίστη να ζωντανεύει, η Ελπίδα ασάλευτη να κυριαρχεί.

Χριστέ μου, όντως, μπορείς να τα νικήσεις όλα, όλα. Αλήθεια. Μπορείς να θεραπεύσεις κάθε ασθένεια, να αφανίσεις κάθε αδιέξοδο, να λύσεις κάθε κόμπο στον νου, τόσο απλά και θαυμαστά σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Όπως φαίνεται υπερνικας ακόμα και τον θάνατο… 

Και αυτή η αναψυχή  γίνεται μια ζωτική ανάσα ενός δύτη που μετά εκτίμησε τον βυθό κάτω από τα πόδια του.

Είναι πραγματικά τόσο υπέρλογο, ανθρωπίνως ακατανόητο, το πως παίρνεις ανάσα και σχεδόν αμέσως λησμονείς, και κρυφά ποθείς,  εκείνες τις τόσο έντονες στιγμές. Τις αναζητάς γιατί πλέον συνειδητοποιείς πόσο κοντά ήσουν σε αυτό που τόσα χρόνια το ψέλλιζες μονάχα με τα χείλη.

 Ήταν μια πυρακτωμένη φλόγα, στο σώμα και την καρδιά, που έλιωσε και συγχρόνως φώτισε.

“διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν”

Πράγματι, πόσο αναγκαίος ο Σταυρός για την Ανάσταση.

Πόσο απαραίτητη η ασθένεια για να τελειωθεί η Δύναμις Του. 

Και ήδη στο βάθος, από κει που τότε ξεπρόβαλε το Φως, ακούγονται τόσο αληθινά τα λόγια: 

“ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες” 

Κύριε σε ευχαριστώ για τους φλογερούς πειρασμούς σαν να ήταν η μεγαλύτερη ευλογία, γιατί πράγματι … ήταν…

«Αγάπησα το μαρτύριο,

 το οποίο τόσο παράξενα καθαρίζει την ψυχή»

Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως