Ο πόνος της Ελευθερίας, το άλγος της Αγάπης

 

Χρόνια επαναστάσεων και πόνου για να την αποκτήσουμε. Ηγέτες και αυτοκράτορες μέχρι και απλοί βιοπαλαιστές προσέφεραν την νιότη και την ζωή τους για αυτήν. Το όνομα της γνωστό, όχι όμως και η ουσία της.

Ελευθερία

Πολλές φορές ίσως πασχίσαμε να την διεκδικήσουμε, να φωνάξουμε ηχηρά παντού το όνομα της, να καυχηθούμε για αυτήν. Όμως μια απορία κρατά μέσα της, σαν μυστικό…

Πόσες φορές την χαρίσαμε στους άλλους ;

Πόσες φορές την αφήσαμε να είναι η ίδια και για τους δίπλα μας ;

 

Η αληθινή Ελευθερία, που εγκυμονεί μέσα της και την αληθινή Αγάπη, ξεκινά εκεί που αφήνεις τον άλλον να προχωρήσει. Να προχωρήσει προς τα εσένα, μα και πέρα, μακριά από τον ορίζοντα σου. Να τον αφήσεις να πλεύσει ακόμα και εκεί που θα πονέσεις, ακόμα και εκεί που οι λωτοί της λήθης θα τον κρατήσουν πέρα από εκεί που είχες αρχικά ποθήσει.

Μπορεί ακόμα και να περπατήσει έναν δρόμο αληθινά ευτυχισμένο, που έχει σφυρηλατηθεί όμως, σε αντίθετη κατεύθυνση από τον δικό σου.  

Σκέψου, αυτός ο Άλλος, να είναι ακόμα και το ίδιο το παιδί σου, ή όποιος πόνεσες τόσο πολύ και τον έβαλες σε μια ξεχωριστή γωνιά της καρδιάς σου.

Φαντάσου να τον έχεις μεγαλώσει, να τον έχεις ευεργετήσει, να τον έχεις σώσει, να τον έχεις πραγματικά, βαθιά αγαπήσει.

Και να έρθει εκείνο το απρόσμενο πρωινό (το στιγμιαίο ή και το χρόνιο ), που θα ζητήσει το ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Την ελευθερία που του αναλογεί, την επιλογή για το μακριά, την απόφαση για το πάντα και το ποτέ.

 

Θεέ μου, τι πόνος

Τι θάρρος θέλουν αυτά τα λεπτά, αυτές οι αιώνιες στιγμές.

Να την αφήσεις αυτήν την ποθητή ελευθερία να τον πάρει όπου αυτός θέλει.

 

Είναι όμως αλήθεια πως μπορεί αυτός ο πόνος σου να μην είναι πραγματικά συμπονετικός και πατρικός.

Σχεδόν πάντα, αυτός ο οξύς πόνος είναι και από τον εγωισμό που οδυνηρά καυτηριάζεται.

 

Ο πόνος της απόρριψης. Ότι δεν είσαι κάτι τελικά τόσο σημαντικό, αξιέπαινο, πολύτιμο για να με δεσμεύσει κοντά σου.

 

Πάλι και εκεί πρέπει να κρατηθείς να σφίξεις τα δόντια, να δαγκώσεις τα χείλη.

 

Σιωπή

 

Μπορεί να θες τόσο έντονα να του θυμίσεις όλα όσα του έδωσες, του προσέφερες.

Να του θυμίσεις ότι είσαι εδώ.

Μπορεί ακόμα η αδιόρατη φιλαυτία να σου ψιθυρίζει στο αυτί να τον σκουντήσεις ξανά και να του δείξεις πόσο «καλός» είσαι.

Μα δες, έχω αυτό και μπορώ να κάνω εκείνο. Μα ξέχασες πόσο σε είχα ενθουσιάσει με αυτό ; Καλά, δεν μπορεί να ξέχασες πόσο πολύ σου άρεσε που μπορούσα και να …

Μα αν σκεφτείς ορθά δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται να μην με προσέξεις,

επιβάλλεται να με αγαπήσεις!

 

Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνεις πως χάνεις αυτόν που θεωρούσες κτήμα σου, γιατί μάλλον τόσο καιρό δεν είχες καταλάβει ότι κτήμα γίνονται μόνο τα αντικείμενα.

(Και εκεί είναι που η αγάπη κυλά τόσο προκλητικά προς το πιθανό Μίσος…)

 

Όμως, εκεί είναι και που η υπομονή της απόρριψης και της αναμονής μπορεί να χαρίσει το καλά κρυμμένο μυστικό και δώρο της. Την όμορφη αυτή ταπείνωση.

Την ταπείνωση που αφήνει τον άλλον να κάνει τα ίδια λάθη. Να σε προσβάλει, να φύγει και πάλι ξανά να επιστρέψει.  Η συγκατάβαση στο πικρό όχι και το ποτέ.

Ένα μαρτύριο υπομονής που ενίοτε σε λυγίζει, ένας Σταυρός πονετικής αγάπης που σε σμιλεύει και σε κάνει μαθητή του αληθινού Αγαπώ.

Αλήθεια μαρτυρικό.

Μαρτυρικό να είσαι πάντα εκεί. Εκεί, με την σιωπηλή παρουσία σου, το χαμόγελο και το δάκρυ σου. Να τον καλείς με την μυστική προσευχή σου. Να κρατάς σφιχτά τα χέρια και τα χείλη σου όταν θα θέλεις να τρέξεις να τον τραβήξεις πίσω από την αμετάκλητη του επιλογή, να τον φέρεις πίσω με την υπενθύμιση ότι, ναι, είσαι εδώ πίσω και περιμένεις με αγωνία, με πόνο.

Άντε, σε παρακαλώ έλα, γύρνα… Φτάνει. Είμαι και εγώ εδώ που πονώ, δεν με σκέφτεσαι ή μήπως πλέον δεν με θυμάσαι ;

 

Είναι στα αλήθεια αυτή η Σταυρική Αγάπη. Αυτή που συγχωρεί πάνω στον πόνο. Αυτή η υπέρλογη θεοειδής Αγάπη που δεν ταυτίζει τον άλλον με τις πράξεις του, αλλά βλέπει μέσα σε αυτόν την καλύτερη εκδοχή του. Την αγιότερη μορφή που θα μπορούσε να πάρει. Η ακατανόητη θυσία της μάνας, η συγκινητική υπέρβαση του πατέρα, του φίλου, του αγαπημένου. Όλα αυτά για κάποιον που μπορεί ίσως και ποτέ να μην γύρισε να τους αντικρίσει με το βλέμμα του ευχαριστώ.

Μην τολμήσεις όμως να χάσεις αυτήν που πεθαίνει τελευταία.

Να έχεις στην μνήμη σου, εκεί που το δάκρυ γίνεται πλέον τόσο βαρύ, πως η λεπτή διακριτική στάση σου είναι αυτή που θα τον ελκύσει συγκινητικά στην πιθανή αλλαγή. Θα είναι το αποκούμπι του στο αδιέξοδο, η λησμονιά στο αγωνιώδες, ασφυκτικό κενό που ίσως αντικρίσει.

Σιωπή

Καρτερική, αγωνιώδης σιωπή.

Ναι, με αυτήν να στέκεσαι.

Να στέκεσαι εκεί νυχθημερόν, σαν τον σπλαχνικό πατέρα εκείνου του ατίθασου υιού , περιμένοντας σε εκείνο το στοργικό μπαλκόνι.

Να ζεσταίνεις με το δάκρυ τον κόρφο σου για να δώσεις, όταν χρειαστεί, αυτό που τόσο καιρό πονετικά ετοίμαζες.

Μια αγκαλιά.

Μια αγκαλιά που θα συγ-χωρεί, γιατί θα ξέρει πλέον, πως να χωρεί πραγματικά τον άλλον.

Να τον χωρεί ακόμα και αν δεν έρθει ποτέ.

Ακόμα και αν επιστρέψει για πάντα.