Με τι να ανταλλάξω τις Κυριακές ;

 

    Είναι αυτά τα γλυκά χαράματα που ξυπνάς σιωπηλός. Ελαφρώνεις την κρεμάστρα από το καθημερινό της καθήκον και με αργές κινήσεις φοράς αυτά που φύλασσες για αυτήν την ημέρα.

Το πρωινό ήσυχο, μόνο η φύση καμιά φορά στο διάβα σου, σου θυμίζει πως σήμερα είναι και πάλι άνοιξη.

Η πόρτα της εκκλησίας κυλά αργά, ανοίγοντας τον δρόμο προς τα μέσα και προς τα Πάνω.

Οι ξύλινες άδειες καρέκλες αναμένουν να φανούν χρήσιμες και οι Άγιοι στέκονται συντροφικά από πάνω σου, δίπλα σου, πραγματικά κοντά σου.

Μια βαθιά ανάσα κι το αυτί στέκεται να ακούσει τις πρώτες λέξεις..

…Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου…

Και ο νους και οι καρδιά ξεκινούν να ακολουθούν τα νοήματα. Προσπαθούν να βαστάξουν το βάρος των ρημάτων, των επιθέτων, ίσως σπεύδουν να ταυτιστούν με το βάθος των αισθημάτων, να αισθανθούν  τους παλμούς της ψυχής των μελωδών.

Και τόσο όμορφα και παράδοξα ο χρόνος ταυτόχρονα κυλά και σταματά. Τα λεπτά περνούν μα και παύουν να υφίστανται. Ο χώρος υπάρχει μα και διαγράφεται. Η βαρύτητα των μεριμνών, των προβλημάτων, του πόνου, του άγχους, του αδιεξόδου, αναιρείται. Τόσο απλά, τόσο ευγενικά, ανεπαίσθητα μα και εντυπωσιακά.

Το αντίδωρο ύστερα από λίγο γεμίζει τις ενωμένες παλάμες και πολλές φορές μένεις να το κοιτάς και πάλι σιωπηλά. Τα πρώτα βήματα στη γη σου φαίνονται κάπως αλλόκοτα. Ήταν μια ίσως προσγείωση. Φοβάσαι ίσως, μερικές φορές, πως τα περιττά λόγια και οι πολλές κουβέντες θα θολώσουν αυτό που η καρδιά ένιωσε καθαρά εκείνες τις στιγμές.

Το φως στα σκαλοπάτια του προαύλιου χώρου σου ζεσταίνει απαλά το πρόσωπο.

Εισπνοή

Και αισθάνεσαι πως εκεί μέσα ίσως ήσασταν περισσότεροι απ’ ότι νόμιζες

Εκπνοή

Και συνειδητοποιείς πως τα άλυτα προβλήματα δεν λύθηκαν, απλώς δεν υπάρχουν.

 

Και σχεδόν αυθόρμητα αναδύονται τα πρώτα χαμόγελα γύρω σου.

Καλημέρα, καλημέρα!

Ένα μικρό πανηγυράκι ξεκινά ή μάλλον συνεχίζεται…

 

Φτάνει μέχρι το κέντρο του σπιτιού και γεμίζει το τραπέζι με τόσο νόστιμα φαγητά, με τόσο γευστικές στιγμές και αισθήματα.

Είναι αυτή η μέρα που κάνει τους ξένους και τους φίλους αδέρφια, που η αγκαλιά δεν τσιγκουνεύεται και το καρδιακό χαμόγελο δεν στερεύει.

Είναι και η αστεία φράση του μπαμπά που θα ζωντανέψει το τραπέζι, το χάιδεμα της μαμάς που θα ζεστάνει, το δόσιμο της γιαγιάς που θα συγκινήσει, το γέλιο του παιδιού που θα παρηγορήσει. Είναι η παγκόσμια ημέρα που καταργείται το μη και το όχι, που δεν χωράνε παρατηρήσεις και διαφωνίες.

 

Αισθάνεσαι πως εκείνη την στιγμή είναι παρόντες όντως όλοι και ολόκληροι.Ναι, όλοι. Εκείνη την ημέρα ακόμα και οι προσωρινοί ουράνιοι απόντες δεν κάνουν την απουσία τους τόσο αισθητή.

Μα ακόμα και η θέα έξω από το μπαλκόνι δεν είναι η ίδια. Έχει πάρει αυτό το χρώμα και την λάμψη που μόνο η ψυχή έχει την ευαισθησία να καταλάβει.

Ακόμα και αυτός ο μεσημεριανός ύπνος είναι τόσο γλυκύς, σαν το σώμα να είναι πιο ελαφρύ, ο νους καθαρός και ψυχή ξαναζεσταμένη.

 

Χριστέ μου, με τι να ανταλλάξω αυτήν την μέρα ;

Πως ακριβώς να την αφήσω ;

 

Με τι να ανταλλάξω αυτό το οξυγόνο της ψυχής, την ανάσα της πρώτης μέρας της εβδομάδας ;

Που αλλού προσφέρουν αυτήν την βαθιά εισπνοή του Ουρανού, της Ειρήνης και της Αιωνιότητας ;

 

Που αλλού ανοίγουν οι Ουρανοί ; Ποια άλλη μέρα ακούγονται τόσο πολύ οι προσευχές ; Πότε άλλοτε βλέπεις πιο καθαρά ;

 

Αδυνατώ να βρω άλλο τόπο που να σκηνώνουν οι Άγιοι, που να συμμετέχουν όλες οι ψυχές, που να φλέγονται οι καρδιές, που να αισθάνονται την στοργική Παναγιά και να ψηλαφούν τον αγαπώντα Χριστό.

Αδυνατώ να βρω άλλο τόπο.

Μα δεν χρειάζεται κιόλας, 

μιας και ο ήδη υπάρχων αρκεί και μας ξεδιψά.

 ...

 Άραγε τι αντίτιμο να βρει κανείς για αυτό το δι’ ευχών ;

Τι πιο πολύτιμο μπορεί να βρει κάποιος από το Χριστός Ανέστη ;

Αυτό το Χριστός Ανέστη, που γεμίζει και φωτίζει,

 

που κάνει Λαμπρή την κάθε Κυριακή…